คบกับแฟนมา8ปีแต่งงานได้7ปีแล้วรวม15ปีมีลูก2คน แต่ก่อนรักกันมากแฟนผมรักผมมากจนผมได้ใจไม่ว่าจะผิดจะถูกเธอจะเป็นฝ่ายง้อตลอด ผมขี้งอน มาตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันผมไม่เคยนอกใจและเธอก็ไม่เคยนอกใจ จนระยะหลังมานี้ ทะเลาะกันบ่อยขึ้น ผมนะเป็นฝ่ายหาเรื่องเองตลอด เรื่องมีอยู่ว่าครั้งแรก ผมไปเห็นข้อความไลน์ เข้ามาในโทรศัพเธอ เป็นของเพื่อนเก่าแต่เพื่อนคนนี้เคยจีบเธอ ทำให้ผมโกรดไปครั้ง1 และเริ่มระแวง ผมเลยเริ่มพูดประชดเธอว่าเธอไปหามันบ้าน เธอน้อยใจ และได้สร้างคลิบขึ้นมา โดยทำเป็นเหมือนคุยกับผู้ชาย  พอผมดูโทรศัพเธอ ผมก็โวยวาย และเธอก็ง้อผมเหมือนเดิมในขณะนั้นผมร้องให้ แล้วเธอมากอดผม ผมลำคาญ เลยถีบไป1ที แต่เธอไม่ว่าอะไร ผมก็ยังไม่รู้สึกผิด พอครั้งที่3เธอไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนที่ทำงาน ผมโทรไปเธอไม่รับเธอบอกว่าเธอปวดหัวหลับ ผมจึงส่งข้อความไปว่าไปนอนกับคนขับรถหรอ เธอก็ยังเงียบ ครั้งที่4เพื่อนเธอแซวว่าไปกินเบียรกับคนอื่น ผมก็เลยโกรด เอาหมอนขว้างเธอไป1ที จนเธอบอกว่าออกจากบ้านไปเลย ผมก็ยังไม่ออกไป และเธอก็ให้โอกาศกับผม จนทะเลาะกันครั้งที่ 5 จน เธอบอกว่าหมดทุกอย่างกับผมอยู่กับผมฝืนหรือป่าว จนความรู้สึกทุกอย่างเปลื่ยนไปผมง้อเธอตลอด ขอร้องอ้อนว้อน ผมขอโทษทุกทางแล้ว จับมือยังไม่ได้ แต่พ่อแม่เธอยังไม่รู้ จนวันหนึ่ง เธอบอกว่า ให้เอาผู้ใหญ่มาพูดเลย เบื่อแล้วห่างกันสักพักไหม อยากอยู่คนเดียว อยู่กับลูกผมก็ไม่รู้ทำยังไง หมดหนทางแล้ว ท้อใจ ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น อยากให้เธอเป็นเหมือนเดิม แล้วผมจิตตกฟุ่งซ่านมากมาย สุดท้ายก็อยู่คนเดียวไม่ได้ยอมรับแต่เธอ ก็ยังยืนยันว่า มันไมมีโอกาศแล้วหมดไปแล้ว ท้ออยากตายชมัด ไม่อยากไปเริ่มอะไรกับไคร จนผมไม่รู้จะทำยังไงเลยเอาผู้ใหญ่มาคุย เค้าก็ให้กำลังใจผมนะ ให้อยู่ด้วยกันเนี้ยแหละ ไม่ต้องไปไหน อย่าไปเซ็าซี้เค้ามากนัก ผมก็อยู่ได้อีก2วัน เวลาอยู่ก็เจอคำประชดทิ่มแทงตลอด บอกเสื้อผ้าในตู้เอาไปด้วยนะประมานนี้ เลยไม่รู้หาทางออกยังไง ผมเลยเก็บของออกมาอยู่บ้านได้3วันแล้ว เครียดมาก นอนไม่หลับลูกอีก2คนผมก็ตื่นเข้ามาไปรับส่งปกติ แต่เธอไม่คุยไม่อะไรเลยกับผม ท้อมากเหลือเกิน ทำอะไรไม่ถูก กลัวเธอจะไม่กลับมาเหมือนเดิมแย่สุดๆกลับชีวิต เธอเป็นคนบอกห่างกันสักพัก