นานหลายปีที่วันแม่เวียนมารอบแล้วรอบเล่า มันไม่เคยมีความสำคัญอะไรเลยกับชีวิตของผมที่ไม่เคยรู้ว่า "แม่คืออะไร" แม่ทิ้งผมไปหาสามีใหม่ตั้งแต่ผมอายุไม่ถึง2ขวบ ทิ้งแบบไม่สนใจว่าลูกจะมีข้าวกินมั้ย ลูกจะลำบากมั้ย ลูกจะอยู่กับใคร จากที่พี่เลี้ยงได้เล่าให้ฟังเค้าบอกว่าตอนแม่จะไปก็ไปเลย พี่เลี้ยงเลยมีหน้าที่ดูแลหาอะให้ทานจนข้าวไม่มีจะกิน เค้าเลยโทรหาพ่อให้มารับต้วผม ผมย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังโต วันนั้นที่บ้านพ่อผมมีงานเลี้ยงผมยังจำสายตาของคนที่มองผมแบบหัวจรดเท้าพร้อมแสยะยิ้มดูถูก ผมโตมาโดยมีคำว่าลูกเมียน้อยตราหน้าอยู่ทุกๆวัน ผมไม่เคยรู้ชะตาชีวิตเลยว่าวันนี้จะโดนแม่เลี้ยงแกล้งอะไรหรือจะโดนทำโทษอะไร    แทบทุกคืนผมไม่เคยหลับสนิทเพราะโดนปลุกขึ้นมามัดกับเสาเอาไม้ไผ่ฟาดๆๆๆๆๆแล้วก็ไล่ไปนอน  หรือจะจับผมใส่ห้องน้ำขังไว้จนกว่าเค้าจะสบายใจ     ทุกครั้งที่ผมโดนตีโดนแกล้งโดนทรมานผมจะถามพี่เลี้ยงเสมอๆว่า"เมื่อไหร่แม่จะมารับ" จนวันนึงก็ได้รู้ว่าแม่คงไม่กลับมาแล้ว
สำหรับผมคำว่าแม่ผมไม่รู้จัก กอดแม่คืออะไรไม่เคยสัมผัส ความรักจากแม่ไม่เคยได้
ทุกๆครั้งที่ผมเห็นคนไปไหว้แม่ พาแม่ไปกินข้าวผมรู้สึกดีใจกับคนอื่นและอิจฉาอยู่ลึกๆ บางทีใช้คำว่าสมเพชเลยก็ได้ ที่ไม่มีแม่เหมือนคนอื่นเค้า