"ทำไมพี่ถึงเกลียดผม?"
เสียงเด็กชายเอ่ยถามอย่างสงสัย เนื้อกายของเขาสะบักสะบอมและมีรอบช้ำเต็มตัว ผิวใต้ตาบวมคล้ำเป็นสีม่วงซึ่งไม่รู้ว่าเป็นจากน้ำตาหรือห้อเลือด
พี่เลี้ยงเด็กหันมามองเด็กชายเพียงหางตา สายตาก้มมองเด็กชายที่นอนอยู่กับพื้นไม่ต่างจากขยะริมทาง ในห้องนี้แทบจะมืดสนิท มีเพียงเทียนเล่มเดียวเท่านั้นที่ยังพอเป็นแสงสว่างให้กับห้องนี้
ใบหน้าของเด็กชายเปียกปอน เขาไม่รู้หรอกว่าเป็นเพราะน้ำตาหรือเหงื่อไคล บางทีไอ้เด็กนี่มันอาจจะเอาน้ำราดก็ได้ การแสร้งทำตัวน่าสงสารเป็นงานที่มันถนัด เขารู้ทันทุก ๆ เล่ห์เหลี่ยมของมัน
เขาเผลอมองไปที่แววตาของมัน ช่างน่าสะอิดสะเอียดและน่าสมเพช มันทำให้เขามีคำถาม แกกำลังร้องไห้หรอ? แกจะมาทำตัวน่าสงสารเพื่อเรียกร้องอะไร?
ใช่...ฉันเกลียดแก....เกลียดเข้ากระดูกดำ
"แล้วถ้าฉันเกลียดแก แล้วแกจะทำยังไง?" พี่เลี้ยงถามเด็กชายกลับ เขาอยากรู้เหมือนกันว่ามันจะตอบว่าอะไร
"แล้วทำไมต้องเกลียดผมล่ะ?" มันถามกลับ แววตาเริ่มสั่น ...เหอะ! แกจะเสแสร้งอะไรอีก ฉันไม่ใช่คนที่จะสงสารแกหรอกนะ
"คิดไม่ได้หรอ?" พี่เลี้ยงเด็กหัวเราะ "เพราะแกเป็นแบบนี้ไง...พ่อเขาถึงไม่มองแก แกมันขยะ ขี้เรียกร้อง จริง ๆ แกไม่ควรเกิดมาเป็นลูกเขาด้วยซ้ำ"
"ผมทำผิดอะไรหรอ?" เด็กชายถาม "บอกผมหน่อยได้มั้ย"
ตลกชะมัด... น่าสมเพช
"แกมันผิดตั้งแต่เกิดแล้ว ไม่ว่าแกจะเป็นลูกใคร แกก็เป็นแบบนี้ แกไม่เคยเปลี่ยน อ่อนแอ ขยะ เศษสวะ"
เด็กชายนิ่งแต่แววตาสั่นเครือ ยิ่งเห็นมันทำตัวแบบนี้เขายิ่งหงุดหงิด เขาต้องสั่งสอนมันซักหน่อยแล้ว
"พี่ครับ"
พี่เลี้ยงเด็กเดินเข้าไปหาเด็กชาย เขาเตะอัดเข้าไปที่ลำตัวของเด็กชาย เขารู้สึกถึงความร้อนที่สูบฉีดจากท้องพุ่งแล่นขึ้นมาที่หัว
รู้สึกดีว่ะ ฮ่ะ ๆๆ
เด็กชายขดตัวจุก พี่เลี้ยงเด็กขมวดคิ้ว เขาไม่สบอารมณ์อีกแล้ว มันจะโกหกแกล้งเจ็บไปเพื่ออะไร เขายกแข้งและเตะอัดซ้ำไปอีกครั้ง
ครั้งที่หนึ่งผ่านไป
ครั้งที่สองผ่านไป
ครั้งที่สาม...สี่...และห้า
พี่เลี้ยงรู้สึกเหมือนกำลังได้ปลดปล่อย อย่างน้อยเศษสวะตัวนี้ก็ทำให้เขาได้รู้สึกดี มันก็คงเป็นคุณค่าที่มีแค่นี้ของมันล่ะนะ
"พ...พี่ครับ" เด็กชายพยายามพูด แต่ก็สำลักเลือดออกมา "ม...มองผม...บ้าง"
หึ!! สภาพแบบแก ใครจะมาเหลียวแล น่าตลก!
เมื่อระบายอารมณ์จนพอใจแล้ว พี่เลี้ยงก็ทิ้งเด็กชายนอนนิ่งตามลำพัง เขายังมีงานต้องทำอีกมาก เขาไม่ควรเสียเวลาไปมากกว่านี
"พ่อครับ
ผมทำโทษมันแล้ว
ผมเป็นเด็กดี...ไม่ใช่มันซักหน่อย"
"ได้โปรด
มองผมหน่อย
เห็นผมหน่อย
ได้โปรด...มอบความรักให้ผมหน่อย"
ไม่ได้หรอครับ?
นิทาน ... พี่เลี้ยงและเด็กชาย
เสียงเด็กชายเอ่ยถามอย่างสงสัย เนื้อกายของเขาสะบักสะบอมและมีรอบช้ำเต็มตัว ผิวใต้ตาบวมคล้ำเป็นสีม่วงซึ่งไม่รู้ว่าเป็นจากน้ำตาหรือห้อเลือด
พี่เลี้ยงเด็กหันมามองเด็กชายเพียงหางตา สายตาก้มมองเด็กชายที่นอนอยู่กับพื้นไม่ต่างจากขยะริมทาง ในห้องนี้แทบจะมืดสนิท มีเพียงเทียนเล่มเดียวเท่านั้นที่ยังพอเป็นแสงสว่างให้กับห้องนี้
ใบหน้าของเด็กชายเปียกปอน เขาไม่รู้หรอกว่าเป็นเพราะน้ำตาหรือเหงื่อไคล บางทีไอ้เด็กนี่มันอาจจะเอาน้ำราดก็ได้ การแสร้งทำตัวน่าสงสารเป็นงานที่มันถนัด เขารู้ทันทุก ๆ เล่ห์เหลี่ยมของมัน
เขาเผลอมองไปที่แววตาของมัน ช่างน่าสะอิดสะเอียดและน่าสมเพช มันทำให้เขามีคำถาม แกกำลังร้องไห้หรอ? แกจะมาทำตัวน่าสงสารเพื่อเรียกร้องอะไร?
ใช่...ฉันเกลียดแก....เกลียดเข้ากระดูกดำ
"แล้วถ้าฉันเกลียดแก แล้วแกจะทำยังไง?" พี่เลี้ยงถามเด็กชายกลับ เขาอยากรู้เหมือนกันว่ามันจะตอบว่าอะไร
"แล้วทำไมต้องเกลียดผมล่ะ?" มันถามกลับ แววตาเริ่มสั่น ...เหอะ! แกจะเสแสร้งอะไรอีก ฉันไม่ใช่คนที่จะสงสารแกหรอกนะ
"คิดไม่ได้หรอ?" พี่เลี้ยงเด็กหัวเราะ "เพราะแกเป็นแบบนี้ไง...พ่อเขาถึงไม่มองแก แกมันขยะ ขี้เรียกร้อง จริง ๆ แกไม่ควรเกิดมาเป็นลูกเขาด้วยซ้ำ"
"ผมทำผิดอะไรหรอ?" เด็กชายถาม "บอกผมหน่อยได้มั้ย"
ตลกชะมัด... น่าสมเพช
"แกมันผิดตั้งแต่เกิดแล้ว ไม่ว่าแกจะเป็นลูกใคร แกก็เป็นแบบนี้ แกไม่เคยเปลี่ยน อ่อนแอ ขยะ เศษสวะ"
เด็กชายนิ่งแต่แววตาสั่นเครือ ยิ่งเห็นมันทำตัวแบบนี้เขายิ่งหงุดหงิด เขาต้องสั่งสอนมันซักหน่อยแล้ว
"พี่ครับ"
พี่เลี้ยงเด็กเดินเข้าไปหาเด็กชาย เขาเตะอัดเข้าไปที่ลำตัวของเด็กชาย เขารู้สึกถึงความร้อนที่สูบฉีดจากท้องพุ่งแล่นขึ้นมาที่หัว
รู้สึกดีว่ะ ฮ่ะ ๆๆ
เด็กชายขดตัวจุก พี่เลี้ยงเด็กขมวดคิ้ว เขาไม่สบอารมณ์อีกแล้ว มันจะโกหกแกล้งเจ็บไปเพื่ออะไร เขายกแข้งและเตะอัดซ้ำไปอีกครั้ง
ครั้งที่หนึ่งผ่านไป
ครั้งที่สองผ่านไป
ครั้งที่สาม...สี่...และห้า
พี่เลี้ยงรู้สึกเหมือนกำลังได้ปลดปล่อย อย่างน้อยเศษสวะตัวนี้ก็ทำให้เขาได้รู้สึกดี มันก็คงเป็นคุณค่าที่มีแค่นี้ของมันล่ะนะ
"พ...พี่ครับ" เด็กชายพยายามพูด แต่ก็สำลักเลือดออกมา "ม...มองผม...บ้าง"
หึ!! สภาพแบบแก ใครจะมาเหลียวแล น่าตลก!
เมื่อระบายอารมณ์จนพอใจแล้ว พี่เลี้ยงก็ทิ้งเด็กชายนอนนิ่งตามลำพัง เขายังมีงานต้องทำอีกมาก เขาไม่ควรเสียเวลาไปมากกว่านี
"พ่อครับ
ผมทำโทษมันแล้ว
ผมเป็นเด็กดี...ไม่ใช่มันซักหน่อย"
"ได้โปรด
มองผมหน่อย
เห็นผมหน่อย
ได้โปรด...มอบความรักให้ผมหน่อย"
ไม่ได้หรอครับ?