เมื่อความสุขในการใช้ชีวิตของฉันถูกลดทอนจากความหวังดีของผู้อื่น…..
เขาว่ากันว่าการได้เรียนในสิ่งที่เราไม่อยากเรียนนั้น ชีวิตการเรียนจะทรมาน... อืม ฉันก็เห็นด้วยนะ เพราะเราเรียนกันตั้งแต่เกิดจนจบตามชั้นที่เราตั้งใจ หรือบางคนอาจเรียนจนวันหมดลมหายใจไปเลย แล้วถ้าความสุขในการเรียนของเราไม่มีเท่ากับว่าเราจะทุกข์ตลอดระยะเวลานั้น
มีหลายครั้งที่ฉันตัดสินใจพลาด แต่ก็ต้องยอมรับผลของการตัดสินใจนั้นๆ ของตัวเอง ฉันมารู้ตัวอีกทีว่าไม่ได้ชอบสาขานี้ก็ตอนปี 3 แล้ว เอาจริงๆ ฉันเคยคิดว่าฉันชอบสิ่งนี้มากที่สุด
การได้เขียนได้อะไรตามที่เราอยากทำ เพราะงานเขียนมันไม่มีกฎเกณฑ์ถูกผิด มันมีแต่ถูกใจไม่ถูกใจ ก็แค่นั้น..
ถ้าถามว่าชอบชีวิตตอนไหนของตัวเองมากที่สุด ฉันตอบไม่ถูก ว่าฉันชอบตอนไหน แต่ฉันรู้ รู้ว่าฉันเกลียดช่วงชีวิตตอนไหนมากที่สุด
ความเกลียดในช่วงชีวิตตัวเองมันเป็นอะไรที่ระทมเหมือนกันนะ เหมือนคนปวดแล้วช้ำในอ่ะ ทุกข์ ทุกข์ ทุกข์เรื่อยๆ ทุกข์ทีละนิด...
ใครๆ ก็อยากมีตัวตัว จริงป่ะล่ะ ทุกคนต่างอยากมีตัวตน..
ใช่ ฉันต้องการมีตัวตน อาจจะดูเป็นการร้องขออะไรที่มันยาก แต่ใครๆ ก็อยากได้มัน (ถ้าไม่นับ ลาภ ยศ เงิน ทองนะ) ฉันต้องอยู่กับการเป็นมนุษย์ลม อื้มใช่ มนุษย์ลม แบบมองไม่เห็นว่ามีอ่ะ ฉันจำได้ดีว่าเมื่อตอนมัธยม ไม่ว่าฉันจะทำอะไร อยู่ที่ไหน ฉันมักมีตัวตนเสมอ แต่ทุกอย่างมันก็พังลง เมื่อตอนฉันได้เข้ามหาลัย ช่วงชีวิตที่บัดซบที่สุดที่ยากที่จะหาความสุขได้ ตลอดระยะเวลา 4 ปี มันทำให้ฉันเหมือนจะเข้มแข็งขึ้น แต่หารู้ไม่ มันคือจุดเชื้อราที่รอเวลาลุกลาม
ทุกที่ ไม่ว่าจะที่ไหน ทำอะไร มันไม่ต้องมีฉันก็ได้ ฉันกลายเป็นคนไม่ถูกเห็นหัวเลย เหมือนพวกเศษสวะ เศษขยะที่ไร้คุณค่า กล้ำกลืนฝืนเรียน เกาะเพื่อนจนจบ และสิ่งที่เครียดต่อจากการที่ถูกถามเรื่องเกรดก็คือ หางานทำ..
ถ้าเปรียบชีวิตตอนมหาลัยคือจุดเชื้อรา งั้นฉันขอเปรียบชีวิตหลังเรียนจบคือความชื้น ความชื้นที่ทำให้รากระจายกว้าง กัดกินพื้นที่ทุกอย่างในชีวิตฉัน ฉันถูกควบคุมชีวิตเหมือนตัวละครพียงตัวหนึ่งในเกม ฉันคงเป็นคาเรคเตอร์โง่ๆ ตัวนึง ที่ว่าง่าย อะไรก็ได้แหละ เขาให้ทำอะไร แบบไหน ฉันก็ต้องทำ ไม่เห็นด้วยแค่ไหน ก็ได้แค่เงียบละพยักหัวตาม ไม่อยากทำแค่ไหนก็ได้แต่เงียบละรับแผนการควบคุมมาเดินตาม ฉันรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ มากขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ (อย่างตอนนี้ที่ฉันอยากร้องไห้ และเหมือนว่าฉันกำลังจะควบคุมมันไม่ได้) ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เกมของพวกเขาจะจบเสียที เมื่อไหร่ที่ฉันจะได้ทำตามใจตัวเอง เหอะ แกจะคิดแบบนี้ไม่ได้ เพราะแกไม่ได้เกิดมาคนเดียวนะ แกมีแม่ มีน้อง มีหนี้ยอดมหาศาลต้องชดใช้ แกจะคิดเห็นแก่ตัวแบบนั้นได้ยังไง
พอมาถึงวันที่เราเริ่มทำเงินได้ มันก็จะเข้าวังเวียนแห่งความกตัญญู จะรู้คุณอย่างเดียวไม่ได้ ต้องแทนคุณจนตัวตาย เป็นลูกกตัญญูหรืออกตัญญู บางคนคงวัดจากตัวเลขที่ให้ แต่ขอท้วงอะไรสักนิดหน่อย ถ้าเกิดฉันกตัญญู และรู้คุณมากๆ แต่ตัวเลขที่ฉันได้รับนั้นน้อยนิด ลำพังแค่จะแบกชีวิตตัวเองให้พ้นเดือนก็เนื้อตัวแทบถลอก ล้มลุกคลุกคลาน มันคงดูเลวมากเลยเนอะ ถ้าเรามี แต่เราไม่แบ่ง.
- เหนื่อยเหลือเกิน -
บันทึกอยากเขียนไรก็เขียน นึกไรได้ก็เขียน ตอน เสียงจากลูเซอร์ (Just a Loser)
เขาว่ากันว่าการได้เรียนในสิ่งที่เราไม่อยากเรียนนั้น ชีวิตการเรียนจะทรมาน... อืม ฉันก็เห็นด้วยนะ เพราะเราเรียนกันตั้งแต่เกิดจนจบตามชั้นที่เราตั้งใจ หรือบางคนอาจเรียนจนวันหมดลมหายใจไปเลย แล้วถ้าความสุขในการเรียนของเราไม่มีเท่ากับว่าเราจะทุกข์ตลอดระยะเวลานั้น
มีหลายครั้งที่ฉันตัดสินใจพลาด แต่ก็ต้องยอมรับผลของการตัดสินใจนั้นๆ ของตัวเอง ฉันมารู้ตัวอีกทีว่าไม่ได้ชอบสาขานี้ก็ตอนปี 3 แล้ว เอาจริงๆ ฉันเคยคิดว่าฉันชอบสิ่งนี้มากที่สุด
การได้เขียนได้อะไรตามที่เราอยากทำ เพราะงานเขียนมันไม่มีกฎเกณฑ์ถูกผิด มันมีแต่ถูกใจไม่ถูกใจ ก็แค่นั้น..
ถ้าถามว่าชอบชีวิตตอนไหนของตัวเองมากที่สุด ฉันตอบไม่ถูก ว่าฉันชอบตอนไหน แต่ฉันรู้ รู้ว่าฉันเกลียดช่วงชีวิตตอนไหนมากที่สุด
ความเกลียดในช่วงชีวิตตัวเองมันเป็นอะไรที่ระทมเหมือนกันนะ เหมือนคนปวดแล้วช้ำในอ่ะ ทุกข์ ทุกข์ ทุกข์เรื่อยๆ ทุกข์ทีละนิด...
ใครๆ ก็อยากมีตัวตัว จริงป่ะล่ะ ทุกคนต่างอยากมีตัวตน..
ใช่ ฉันต้องการมีตัวตน อาจจะดูเป็นการร้องขออะไรที่มันยาก แต่ใครๆ ก็อยากได้มัน (ถ้าไม่นับ ลาภ ยศ เงิน ทองนะ) ฉันต้องอยู่กับการเป็นมนุษย์ลม อื้มใช่ มนุษย์ลม แบบมองไม่เห็นว่ามีอ่ะ ฉันจำได้ดีว่าเมื่อตอนมัธยม ไม่ว่าฉันจะทำอะไร อยู่ที่ไหน ฉันมักมีตัวตนเสมอ แต่ทุกอย่างมันก็พังลง เมื่อตอนฉันได้เข้ามหาลัย ช่วงชีวิตที่บัดซบที่สุดที่ยากที่จะหาความสุขได้ ตลอดระยะเวลา 4 ปี มันทำให้ฉันเหมือนจะเข้มแข็งขึ้น แต่หารู้ไม่ มันคือจุดเชื้อราที่รอเวลาลุกลาม
ทุกที่ ไม่ว่าจะที่ไหน ทำอะไร มันไม่ต้องมีฉันก็ได้ ฉันกลายเป็นคนไม่ถูกเห็นหัวเลย เหมือนพวกเศษสวะ เศษขยะที่ไร้คุณค่า กล้ำกลืนฝืนเรียน เกาะเพื่อนจนจบ และสิ่งที่เครียดต่อจากการที่ถูกถามเรื่องเกรดก็คือ หางานทำ..
ถ้าเปรียบชีวิตตอนมหาลัยคือจุดเชื้อรา งั้นฉันขอเปรียบชีวิตหลังเรียนจบคือความชื้น ความชื้นที่ทำให้รากระจายกว้าง กัดกินพื้นที่ทุกอย่างในชีวิตฉัน ฉันถูกควบคุมชีวิตเหมือนตัวละครพียงตัวหนึ่งในเกม ฉันคงเป็นคาเรคเตอร์โง่ๆ ตัวนึง ที่ว่าง่าย อะไรก็ได้แหละ เขาให้ทำอะไร แบบไหน ฉันก็ต้องทำ ไม่เห็นด้วยแค่ไหน ก็ได้แค่เงียบละพยักหัวตาม ไม่อยากทำแค่ไหนก็ได้แต่เงียบละรับแผนการควบคุมมาเดินตาม ฉันรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ มากขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ (อย่างตอนนี้ที่ฉันอยากร้องไห้ และเหมือนว่าฉันกำลังจะควบคุมมันไม่ได้) ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เกมของพวกเขาจะจบเสียที เมื่อไหร่ที่ฉันจะได้ทำตามใจตัวเอง เหอะ แกจะคิดแบบนี้ไม่ได้ เพราะแกไม่ได้เกิดมาคนเดียวนะ แกมีแม่ มีน้อง มีหนี้ยอดมหาศาลต้องชดใช้ แกจะคิดเห็นแก่ตัวแบบนั้นได้ยังไง
พอมาถึงวันที่เราเริ่มทำเงินได้ มันก็จะเข้าวังเวียนแห่งความกตัญญู จะรู้คุณอย่างเดียวไม่ได้ ต้องแทนคุณจนตัวตาย เป็นลูกกตัญญูหรืออกตัญญู บางคนคงวัดจากตัวเลขที่ให้ แต่ขอท้วงอะไรสักนิดหน่อย ถ้าเกิดฉันกตัญญู และรู้คุณมากๆ แต่ตัวเลขที่ฉันได้รับนั้นน้อยนิด ลำพังแค่จะแบกชีวิตตัวเองให้พ้นเดือนก็เนื้อตัวแทบถลอก ล้มลุกคลุกคลาน มันคงดูเลวมากเลยเนอะ ถ้าเรามี แต่เราไม่แบ่ง.
- เหนื่อยเหลือเกิน -