....ยามศึกเรารบ ยามสงบเรารบกันเอง.....


ประวัติศาสตร์ไทยปลายกรุงศรีฯ

มีเหตุการนองเลือดที่ทหารไทยเปิดศึกสงครามกลางเมืองกันหลายเดือนระหว่างพระเจ้าอากับพระเจ้าหลาน    

มีนักประวัติศาสตร์วิเคราะห์ว่าเป็นการนองเลือดที่คนไทยกับคนไทยฆ่ากันเองที่ยาวนานและล้มตายไปจำนวนมาก   
ที่สำคัญกรุงศรีอยุธยาได้สูญเสียทหารเอกที่เคยผ่านและมีประสบการณ์ด้านสงครามไปจำนวนมาก
ผู้ที่ชนะในศึกสงครามกลางเมืองครานั้นคือเจ้าฟ้าอภัยซึ่งต่อมาสถาปนาเป็นพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ   

หลังสิ้นรัชสมัยของพระองค์ไม่นาน   

พม่ามีชัยชนะตีเมืองชายแดนเข้ามาล้อมกรุงศรีฯ ได้อย่างง่ายดายศึกครานั้นเรียกว่า "ศึกอลองพญา"  
กรุงศรีฯ ได้แต่ตั้งรับอย่างเดียว   
เดชะบุญ.....พระเจ้าอลองพญาเกิดประชวร จึงต้องยกทัพกลับพม่า     

อีกสี่ปีต่อมาพม่ายกทัพกลับมาใหม่  ครานี้เอง.....อยุธยาต้องเสียกรุงฯ ให้แก่พม่าเป็นครั้งที่สอง     

สาเหตุหนึ่งก็มาจากฝ่ายกรุงศรีฯ  
ไม่มีทหารที่มีประสบการณ์ด้านสงครามมากพอที่จะต้านพม่าและมากพอที่จะฝึกทหารรุ่นหลังๆ
ทั้งๆ ที่เรามีเวลาตั้งสี่ปีหลังจากพม่ายกทัพกลับไปในคราวศึกอลองพญา

เหตุเพราะเหตุการณ์ "ไทยฆ่าไทย" ในคราวนั้นนั่นเอง