สวัสดีคับเรื่องราวของผม เป็นผู้ชายคนนึง ที่ก็ไม่ใช้คนดีอะไรซักเท่าไรหลอกคับ
ก่อนหน้าที่จะได้รู้จักรผู้หญิงคนนึง ผมก็คบกับผู้หญิงคนอื่นอยู่ แต่พอผมได้มารู้จักรเธอ ผมจึงตัดสินใจยุติทุกสิ่งทุกอย่าง  เธอเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน ตอนเด็กกว่า 9 ปี  เราเจอกันโดยบังเอิญ ได้คุยกัน อะไรในวันนั้นไม่รู้เหมือนสะกดให้ผมอยากรู้จักรเธอแบบบอกไม่ถูก ผมพยายามหาข้อมูลจนรู้ว่าเธอไม่มีแฟนอยู่คณะนั้น  ผมจึงขอคบกะเธอตอนนั้นรู้จักรกันได้ไม่กี่วัน เธอยังไม่พร้อม ผมรอเวลาไปเรื่อยๆ  ทุกๆคนเวลาเธอผมคือใคร เธอก็บอกว่าเพื่อนตลอด  ทุกๆวันของผม ตอนเช้าจะไปรับเธอที่บ้าน ตอน 6.10 เพื่อไปส่งที่ป้ายรถเมล์ และตอนเย็นจะไม่คอยยืนรอที่ BTS แบริ่งเพื่อรับกลับบ้าน ผมอยากไปรับเองเธอไม่ได้ขอร้องหรืออะไรเลย  แต่ผมทำจนเหมือนมันเป็นกิจจวัตรของผมไปซะและ  ตอนเช้าถ้าวันไหนเธออยากกินข้าว ผมลงมือทำกับข้าวให้เธอตลอด  แค่ได้เห็นเธอกินได้ผมก็มีความสุขและ ทุกทุกๆสิ่งแรกที่นึงถึงคือเธอ  แต่ดูเหมือนเธอไม่ค่อยสนใจผมเลย บางครั้งผมรู้สึกเหมือนก้อนหิน ไม่มีตัวตนเลย เวลาคุยกับเธอในไลค์ ผมพิมไปยาวมาก ตอบกลับมาแค่ อืม  กับ ค่ะ ......ทุกทุกครั้งเวลาคุยไลค์กะเธอ เธอมักตอบคำว่า อืม ผมรู้สึกแย่มากทุกครั้งที่ได้คุยเลย แต่ก็แค่บางครั้ง แต่ส่วนมากก็คำนี้แหละ  เธอไม่ได้มีคนผมมั่นใจ แต่ดูเหมือนเธอก็ไม่สนใจผมเหมือนกัน ผมถามตัวเองว่าวันนี้เราต้องการอะไรจากเขาเหรอ  มันอ่อนแอ ลงเรื่อยๆ ทุกวันๆ ผมจำวันที่ผมมีความสุขครั้งล่าสุด หน้าตามันเป็นไงไม่ได้เลย แต่ทุกอย่างที่เป็นเธอ ผมกลับจำมันแม่นทุกๆอย่าง  ผมควร เดินต่อไปแบบนี้  หรือถอยหลัง ดีเอ่ยคับ