เรื่องมีอยู่ว่า ผมอายุ 20 ย่าง 21 อยู่ ม บูรพา ชลบุรี ผมได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ร้านอาหารใกล้ๆ ม ถึงผมจะเป็นคนพื้นที่ ผมเองก็ด้อยประสบการณืด้านจีบสาว ช่วงนั้นยังไม่มีเเฟน พอไปกินข้าวร้านนี้ ก็ได้เจอกันกับเธอ เธอสวยครับดูดี ผมก็เเปลกใจว่าทำไมมองตาผม เเล้วยิ้มๆ เเล้วก่อนกลับเธอก็ไห้เพื่อนเธอมาขอไลน์ผม เเล้วหลังจากวันนั้น เราก็ได้คุยกัน รู้จักกัน สรุปว่าเธอ เรียนที่ กทม เธอเป็นรุ่นพี่ผม 2 ปี เธอมาเที่ยวกับเพื่อนที่บางเเสนบ่อยๆ เราคุยกันได้ประมาน 2 เดือนก็ตกลงเป็นเเฟนกัน เธอดีครับ เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงเเรกๆ ผมตกหลุมรักเธอเข้าอย่างจัง ในความเอาใจใส่ของเธอ ที่ขับรถ จาก กทม มาหาผมบ่อยๆ ผมจะไม่ยืดเยื้อเเล้วนะครับ ปัญหาของผมคือ เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ผมเองรู้สึกว่าเธอ มองคนอื่นเผื่อไว้ ไม่ใช่เเค่ผม เเล้วมันก็จริงครับ เธอจะเเสดงอาการเสมอ ที่เห็นผู้ชายดูดี หล่อ รวย เเม้กระทั่งต่อหน้าผมเธอก็ไม่เว้น เหมือนเธอ ไม่เเคร์ความรู้สึกของผมเลย เธอเริ่มเปลี่ยนไปพอคบกันได้ 6 เดือน เธอชอบพูดคำพูดเเรงๆเเทงใจผมบ่อยๆ เช่น รำคาญ เบื่อหว่ะ จะไปไหนก็ไป "
ตา่มประสาคนเป็นเเฟนที่รักกันห่วงกัน เวลาเธอจะไปเที่ยวไหน ผมก็จะถามเธอด้วยความเป็นห่วง ว่า ไปไหน กับใคร กลับตอนไหน เเต่คำตอบที่ได้รับ คือ
" อย่าเยอะได้ป่ะ โตเเล้ว อย่าเซ้าซี้ รำคาญ"
ผมโดนด่าว่ารำคาญอยู่บ่อยๆ เเต่ด้วยความรัก คำๆนี้ที่ดูจะเเรงไปสำหรับผม มันก็ดูว่า ผมรับได้สบายๆ
ที่หนักเข้าก็คือ ถึงวันเกิดผม ผมเกิดเดือนมีนาคมครับ เธอมาหา เธอซื้อของขวัญวันเกิดให้ผม คือ กางเกง เอราวัณ 1 ตัว ซึ่งผมว่า ราคาไม่เกิน 1000
เเต่ผมก็ดีใจมากเพราะ เป็นของที่เเฟนเลือกไห้ ซื้อไห้ ตั้งใจจะให้ " เราก็เริ่มลุ่มๆดอนๆ เธอโมโหบ่อยๆ อารมณ์ร้อน ช่วงสงกรานต์ เธอ หาเรื่องเลิกกับผมเเต่เธอทำไม่สำเร็จ เธอหาว่าผมไปมีคนอื่น เเต่หลักฐานมันชัดเจนว่า ผมไม่ได้ทำ เธอเเก้เขิน โดยการ ขว้างโทรศัพท์ผมเเตก "
โดยส่วนตัวผม ผมไม่ได้รวยอ่ะไร เเต่ผมซ่อมโทรศัพท์ไป 4000 บาท ผมไม่บ่นไม่ทวงตังเธอสักคำ ทั้งๆที่ผมต้องเสียตังที่ผมมีน้อยนิด ในเรื่องที่ไม่ใช่ความผิดของผม
เเละเเล้ว พอถึงวันเกิดเธอ เมื่อวันที่ 10 ก.ค ที่ผ่านมานี่เอง ผมตั้งใจจะซื้อของไห้เธอ ผมเก็บตังได้ 5000 จากค่าขนมของผม ผมกะจะซื้อที่นอนลายกสร์ตูนให้เธอ ซึ่งมันราคา 5000 พอดี ผมคิดว่าเธอจะชอบ เเต่ผมดันไปถามเธอว่า วันเกิดนี้ จะไปกินอะไรกันดี ไปเที่ยวไหน เค้าบอกว่า " วันเกิดขออยู่กับเพื่อนไปเที่ยวกับเพื่อนก่อน เเฟนอ่ะ จะเจอเมื่อไหร่ก็เจอได้ " ไม่รู้ว่าคำพูดนี้เเรงสำหรับใครรึเปล่า เเต่สำหรับผม มันฟังเเล้วรู้สึกน้อยใจมากๆเลยครับ
หลังจากประโยคนั้นเธอถามผมว่า ผมจะซื้ออะไร เป็นของขวัญให้เธอ (โดยส่วนตัวผใฃมเองผมไม่ค่อยโรเเมนติก ไม่ชอบเซอไพรซ์)
ผมเลยบอกเธอไปว่าจะซื้อที่นอนให้ เธอถามผมว่า ราคาเท่าไหร่ ผมบอก 5000 บาท เธอพูดออกมาว่า ถูกไปป่ะ ถ้าจะซื่อของปัญญาอ่อนเเบบนี้ให้ โอนตังไปไห้เธอใช้ดีกว่า 5000 มีประโยชน์กว่าเยอะ " ผมถึงกับน้ำตาซึมครับ ที่เเฟนผม คิดเเบบนี้ ที่คนที่ผมรัก นิสัยใจคอเป็นเเบบนี้
เเละเธอยังบอกอีกว่า อยากให้เธอรักมั๊ย ถ้าซื้อกล้อง ฟรุ้งฟริ้ง ให้เธอ ( กล้อง casio hr ราคา 14000 บาท) เธอจะรักผมมากๆเลย
ซึ่ง เด็กคนนึงเเบบผม จะมีปัญญาซื้อได้ยังไง ผมคิดในใจนะ
เธอจะบอกรัก เเต่เธอไม่ได้รักผมหนิ เธอรักสิ่งของมากกว่า ลืมบอกไปครับว่า เธอไม่เคยบอกรักผมเลย ที่คบกันมา จนวันนี้ เธอส่งไลน์ มาบอกเลิกผม
ผมก็เเอบคิดนะ คนเรารักกันด้วยใจ เจอกัน ผูกพัน ใช้ชีวิตด้วยกัน เเต่บทจะเลิก
บอกเลิกในไลน์ เพราะเหตุผมว่า ผม
จน ผม
ไห้ในสิ่งที่เธอต้องการไม่ได้
ผมหวังนะว่า เธอจะผ่านมาเห็นกระทู้นี้ ผมอยากบอกเธอว่า
ผมรักเธอ
"ที่ผมให้เธอ มันอาจจะดูน้อยไป เเต่เธอจะรู้ไหมที่ผมให้ไป นั่นคือทั้งหมดที่ผมมี"
ผมอยากง้อเธอนะครับ เเต่เพื่อนบอกว่าเลิกอะดีเเล้ว เพื่อนมันคงสงสารผมอ่ะครับ ผมเลยอยากขอความคิดเห็นเพื่อนๆพี่ๆทุกๆคน ว่าพอจะเเนะนำอะไรผมได้บ้าง ผมควรเลิกยุ่ง ตัดใจจากเธอ หรือควรจะง้อเธอ เผื่อกลับมาคบกันอีก เธอจะเห็นค่าความรักที่ผมให้ ??
เเฟนที่ผมรักมากที่สุดเเต่กลับเป็นคนที่ทำให้ผมรู้สึกเเย่ที่สุดช่วยเเนะนำผมด้วยนะครับผมไม่อยากรู้สึกเเบบนี้เเต่ตัดใจไม่ได้
ตา่มประสาคนเป็นเเฟนที่รักกันห่วงกัน เวลาเธอจะไปเที่ยวไหน ผมก็จะถามเธอด้วยความเป็นห่วง ว่า ไปไหน กับใคร กลับตอนไหน เเต่คำตอบที่ได้รับ คือ
" อย่าเยอะได้ป่ะ โตเเล้ว อย่าเซ้าซี้ รำคาญ"
ผมโดนด่าว่ารำคาญอยู่บ่อยๆ เเต่ด้วยความรัก คำๆนี้ที่ดูจะเเรงไปสำหรับผม มันก็ดูว่า ผมรับได้สบายๆ
ที่หนักเข้าก็คือ ถึงวันเกิดผม ผมเกิดเดือนมีนาคมครับ เธอมาหา เธอซื้อของขวัญวันเกิดให้ผม คือ กางเกง เอราวัณ 1 ตัว ซึ่งผมว่า ราคาไม่เกิน 1000
เเต่ผมก็ดีใจมากเพราะ เป็นของที่เเฟนเลือกไห้ ซื้อไห้ ตั้งใจจะให้ " เราก็เริ่มลุ่มๆดอนๆ เธอโมโหบ่อยๆ อารมณ์ร้อน ช่วงสงกรานต์ เธอ หาเรื่องเลิกกับผมเเต่เธอทำไม่สำเร็จ เธอหาว่าผมไปมีคนอื่น เเต่หลักฐานมันชัดเจนว่า ผมไม่ได้ทำ เธอเเก้เขิน โดยการ ขว้างโทรศัพท์ผมเเตก "
โดยส่วนตัวผม ผมไม่ได้รวยอ่ะไร เเต่ผมซ่อมโทรศัพท์ไป 4000 บาท ผมไม่บ่นไม่ทวงตังเธอสักคำ ทั้งๆที่ผมต้องเสียตังที่ผมมีน้อยนิด ในเรื่องที่ไม่ใช่ความผิดของผม
เเละเเล้ว พอถึงวันเกิดเธอ เมื่อวันที่ 10 ก.ค ที่ผ่านมานี่เอง ผมตั้งใจจะซื้อของไห้เธอ ผมเก็บตังได้ 5000 จากค่าขนมของผม ผมกะจะซื้อที่นอนลายกสร์ตูนให้เธอ ซึ่งมันราคา 5000 พอดี ผมคิดว่าเธอจะชอบ เเต่ผมดันไปถามเธอว่า วันเกิดนี้ จะไปกินอะไรกันดี ไปเที่ยวไหน เค้าบอกว่า " วันเกิดขออยู่กับเพื่อนไปเที่ยวกับเพื่อนก่อน เเฟนอ่ะ จะเจอเมื่อไหร่ก็เจอได้ " ไม่รู้ว่าคำพูดนี้เเรงสำหรับใครรึเปล่า เเต่สำหรับผม มันฟังเเล้วรู้สึกน้อยใจมากๆเลยครับ
หลังจากประโยคนั้นเธอถามผมว่า ผมจะซื้ออะไร เป็นของขวัญให้เธอ (โดยส่วนตัวผใฃมเองผมไม่ค่อยโรเเมนติก ไม่ชอบเซอไพรซ์)
ผมเลยบอกเธอไปว่าจะซื้อที่นอนให้ เธอถามผมว่า ราคาเท่าไหร่ ผมบอก 5000 บาท เธอพูดออกมาว่า ถูกไปป่ะ ถ้าจะซื่อของปัญญาอ่อนเเบบนี้ให้ โอนตังไปไห้เธอใช้ดีกว่า 5000 มีประโยชน์กว่าเยอะ " ผมถึงกับน้ำตาซึมครับ ที่เเฟนผม คิดเเบบนี้ ที่คนที่ผมรัก นิสัยใจคอเป็นเเบบนี้
เเละเธอยังบอกอีกว่า อยากให้เธอรักมั๊ย ถ้าซื้อกล้อง ฟรุ้งฟริ้ง ให้เธอ ( กล้อง casio hr ราคา 14000 บาท) เธอจะรักผมมากๆเลย
ซึ่ง เด็กคนนึงเเบบผม จะมีปัญญาซื้อได้ยังไง ผมคิดในใจนะ
เธอจะบอกรัก เเต่เธอไม่ได้รักผมหนิ เธอรักสิ่งของมากกว่า ลืมบอกไปครับว่า เธอไม่เคยบอกรักผมเลย ที่คบกันมา จนวันนี้ เธอส่งไลน์ มาบอกเลิกผม
ผมก็เเอบคิดนะ คนเรารักกันด้วยใจ เจอกัน ผูกพัน ใช้ชีวิตด้วยกัน เเต่บทจะเลิก
ผมหวังนะว่า เธอจะผ่านมาเห็นกระทู้นี้ ผมอยากบอกเธอว่า
ผมรักเธอ
"ที่ผมให้เธอ มันอาจจะดูน้อยไป เเต่เธอจะรู้ไหมที่ผมให้ไป นั่นคือทั้งหมดที่ผมมี"
ผมอยากง้อเธอนะครับ เเต่เพื่อนบอกว่าเลิกอะดีเเล้ว เพื่อนมันคงสงสารผมอ่ะครับ ผมเลยอยากขอความคิดเห็นเพื่อนๆพี่ๆทุกๆคน ว่าพอจะเเนะนำอะไรผมได้บ้าง ผมควรเลิกยุ่ง ตัดใจจากเธอ หรือควรจะง้อเธอ เผื่อกลับมาคบกันอีก เธอจะเห็นค่าความรักที่ผมให้ ??