เราเป็นคนกินใช้แต่ของดีๆ ดูแพง ราคาก็ไม่ได้แพง ตอนไปกลับก็มีที่บ้านขับรถดีๆ ไปส่ง ของเรานั่งรถไม่ถึงขั้นเบนซ์หรอก เราชอบช็อปปิ้งเพราะมันคือความสุขของเรา และเราชอบซื้อของกินมาแจกเพื่อนๆ ด้วย ทำให้เข้าใจผิดว่าเรารวย สายเปย์ ความจริงเราก็แค่คนธรรมดาที่มีน้ำใจมากกว่า ไม่เกี่ยวว่าเรารวยหรือจน แต่เขากลับไม่ค่อยเชื่อเรา บอกว่าเรารวยอยู่เรื่อย แล้วเพื่อนร่วมงานกลุ่มผู้ชายมันบอกว่า "อย่าลืมซื้อตุ๊กตาลาบูบู้ให้รุ่นพี่ที่เธอชอบด้วยนะ" "มื้อนี้เธอเลี้ยงนะ" "ในบัญชีมีเงินเท่าไร" คือเราไม่ชอบให้ใครมาขอให้เราใช้ตังค์นู้นนี่นั่น เรื่องเงินมันเป็นผลกระทบต่อจิตใจเรา เรามีเงินไว้เก็บออม เพื่ออนาคตอนาคตข้างหน้า ด้วยมีสมุดบัญชีแยกเล่ม เล่มนึงไว้ใช้ อีกเล่มไว้เป็นเงินออม ถ้าอยากกินอยากใช้อะไรก็ออกตังค์ซื้อเองเลย เราคือคนนะไม่ใช่ตู้ ATM อยากให้คนพวกนี้เขาเลิกพูดว่าเรารวยสักทีหน่อย เรารำคาญพวกนั้นมาก ไม่มีมารยาทด้วย