สาวน้อยเดินลงไปหาเเม่ด้วยหน้าตายิ้มเเย้มพร้อม
พูดกับเเม่ที่กำลังคุยโทรศัพท์ว่า "เเม่คะตอนนี้เเม่พอมีเงินบ้างมั้ย" เหตุผลที่เธอกล่าวเช่นนั้นเป็นเพราะว่าครอบครัวของเธอนั้นค่อนข้างยากจนเธอจึงพยายามไม่รบกวนเเม่เรื่องเงินพร้อมกับพูดต่อว่า "เสื้อพละที่ได้มามันเก่ามากเเล้วครูที่โรงเรียนก็บอกว่ามันใหญ่เกินไปเเม่ซื้อให้หน่อยนะคะ" เเละคำตอบที่เธอได้นั้นเธอรู้อยู่เเก่ใจ "ตอนนี้ไม่มีตังเลย" เเม่กล่าวพร้อมทำท่าทีปฏิ
เสธเเละหันกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ พอเเม่พูดจบเธอก็ยังยิ้มต่อเเละเดินไปที่ห้องด้วยท่าทีที่ไม่โกรธเเม่เลย เพราะเธอรู้คำตอบเหล่านั้นดี เธอหยิบเตารีดชึ้นมารีดชุดนักเรียนเก่าๆพร้อมคิดกับตัวเองในใจว่า "ไม่เป็นไรหรอกเนอะเราเองก็ทนสายตาผู้คนมาเยอะ กับเเค่เสื้อผ้าเก่าๆที่เธอใส่ไปเรียนหรือพบประผู้คนเเค่นี้เธอจะไปคิดมากอะไร" ตลอดมาจนถึงปัจจุบันเสื้อผ้าที่เธอใส่ส่วนใหญ่ได้จากผู้คนที่ส่งต่อมาอีกที เสื้อนักเรียนเก่าๆเหลืองๆกระโปรงที่สั้นหรือบางตัวก็ใหญ่มีคาบเลอะมากมาย เสื้อพละที่สกปรกตัวใหญ่เทอะทะ เเต่เธอก็ยังใส่มันไปอยู่ดีด้วยความที่เลือกไม่ได้เเละความยากจนที่เป็นอยู่ หลายคนอาจจะคิดว่าการที่ได้เสื้อผ้ามาฟรีนั้นเป็นเรื่องที่ดีไม่ต้องซื้อใหม่ได้ประหยัดเงิน เเต่ในมุมองของคนรับบางคนเขาอาจจะคิดว่า "นี่ชีวิตเรารำบากขนาดนี้เลยหรอ" สาวน้อยคนนี้เธอก็คิดเช่นนั้นมาตลอด เเต่เธอก็ยังเลือกที่จะปล่อยผ่าน เเละชีวิตต่อไปโดยหวังว่า ในอนาคตเธอเองจะมีเงินพอที่จะซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆที่เธออยากใส่หรือซื้อของที่เธออยากได้โดยไม่ต้องกังวล