เรากะแฟนเราคบกันมา 4ปีกว่าแล้วค่ะ ด้วยความที่เขามาจีบเราก่อน ตอนนั้นเราเองก็ไม่ได้คิดจะมีใคร ก็เลยปฏิเสธเขาไป
แต่ด้วยความที่เขาใช้ลูกตื้อ ตื้อเรามาเป็นปีๆ จนเราเห็นถึงความดีและความตั้งใจของเขา ก็เลยยอมคบค่ะ
เริ่มแรกของความรักด้วยความหอมหวาน เขาดีกับเราทุกอย่าง พาไปที่ๆอยากไป พาไปเข้าวัดทำบุญ และอีกหลายๆอย่างที่เขาทำให้
เราเองก็คิดว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยวอยู่ไปนานๆก็คงจะรักเขาเอง
เมื่อเวลาของความสุขผ่านไป ความทุกข์ใจก็เข้ามาเยือนค่ะ เขาทำงานหนักค่ะ หนักมากจนบางทีเวลาที่จะให้เราไม่มี
พอมีเวลาเขาก็จะนั่งเล่นเกมส์เพื่อคลายเครียด กลายเป็นว่าเราไม่มีตัวตนในชีวิตเขาค่ะ
เราเคยพูดเรื่องนี้กับเขา เขาบอกว่าทำงานมาเหนื่อยๆอย่ากวนได้ไหม ขอเวลาให้เขาได้พักผ่อนบ้าง เราก็ทำใจยอมรับค่ะ
เราเป็นคนมีเพื่อนเยอะค่ะ มีทั้งผู้หญิงและผู้ชายที่สนิทกัน ทะเลาะกันหลายครั้งมากเรื่องเพื่อนผู้ชาย
เขาจะคอยล็อกอินทุกๆอย่างที่เรามีเฟสบุ้ค อิเมล ไลน์ เพื่อที่จะดูว่าเราคุยกับใคร จะไปไหน หรือว่าไปกับใครโดยที่ไม่บอกเขาหรือไม่
ห้ามเราในหลายๆเรื่องที่เราอยากจะทำ ห้ามแต่งหน้า ห้ามทำสีผม ห้ามเจาะหู ห้ามใส่กางเกงขาสั้น ห้ามใส่เสื้อสีขาว และอีกหลายๆห้าม
เราไม่เข้าใจค่ะ แต่เราก็ยอมๆเขา เพื่อความสบายใจของเขา
บางทีเราก็รู้สึกเหมือนนกที่รักอิสระแต่ต้องโดนมาขังอยู่ในกรง เราคิดถึงชีวิตที่อยู่คนเดียวมากๆค่ะ
เคยคิดจะเลิกกับเขาหลายทีค่ะ แต่ตัวเขาเองไม่มีใครเลย พ่อแม่ตายหมด เพื่อนฝูงก็ไม่ค่อยมี เราเหมือนเป็นความหวังเดียวของเขาค่ะ
ข้อดีๆของเขาก็มีนะคะ คอยเป็นห่วงเราสารพัด มีอะไรก็จะให้เราก่อนตลอด เหล้าไม่ดื่ม บุหรี่ไม่สูบ สังคมก็ไม่เคยเข้า พ่อแม่ของเราชอบเค้ามากค่ะ
แต่เราเองเริ่มรู้สึกอึดอัดมานานมากแล้วค่ะ มันจุก และต้องคอยอดทนทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนของเรา เหมือนโดนบงการชีวิต
หลายๆคนอิจฉาเรานะคะที่เรามีคนดีๆแบบนี้มาเป็นแฟน แต่ไม่มีใครรู้หรอกค่ะว่าบางทีเราเหนื่อยใจเหมือนกันที่ต้องมาฝืนใจตัวเอง
ตอนนี้เราสับสนมากค่ะ เราคิดว่าใจเราไม่มีความสุขเลย เราก็อายุมากแล้ว ถ้าเลิกกันไปไม่รู้ว่าจะเริ่มใหม่ยังไง ชีวิตที่เคยมีแต่เขาตลอดเวลา
บางทีมันทำให้เราเคยตัว มีเพื่อนมาปรึกษากับเราเยอะมากนะ เราจัดการได้หมด แต่พอปัญหาของตัวเองแม้จะคิดยังคิดไม่ออก
เขาเป็นคนดีนะ ดีจนเราไม่กล้าทิ้งเขา กลัวอนาคตเขาจะพังเพราะเรา
เราควรจะทำยังไงดีคะ? ตอนนี้เราเหนื่อยหัวใจไปหมด ไม่รู้จะเดินไปทางไหน เหมือนใจเราไปไกลแล้ว เพียงแต่ว่าตัวเรายังอยู่กับเขาแค่นั้นเอง
รัก สงสาร หรือผูกพัน?
แต่ด้วยความที่เขาใช้ลูกตื้อ ตื้อเรามาเป็นปีๆ จนเราเห็นถึงความดีและความตั้งใจของเขา ก็เลยยอมคบค่ะ
เริ่มแรกของความรักด้วยความหอมหวาน เขาดีกับเราทุกอย่าง พาไปที่ๆอยากไป พาไปเข้าวัดทำบุญ และอีกหลายๆอย่างที่เขาทำให้
เราเองก็คิดว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยวอยู่ไปนานๆก็คงจะรักเขาเอง
เมื่อเวลาของความสุขผ่านไป ความทุกข์ใจก็เข้ามาเยือนค่ะ เขาทำงานหนักค่ะ หนักมากจนบางทีเวลาที่จะให้เราไม่มี
พอมีเวลาเขาก็จะนั่งเล่นเกมส์เพื่อคลายเครียด กลายเป็นว่าเราไม่มีตัวตนในชีวิตเขาค่ะ
เราเคยพูดเรื่องนี้กับเขา เขาบอกว่าทำงานมาเหนื่อยๆอย่ากวนได้ไหม ขอเวลาให้เขาได้พักผ่อนบ้าง เราก็ทำใจยอมรับค่ะ
เราเป็นคนมีเพื่อนเยอะค่ะ มีทั้งผู้หญิงและผู้ชายที่สนิทกัน ทะเลาะกันหลายครั้งมากเรื่องเพื่อนผู้ชาย
เขาจะคอยล็อกอินทุกๆอย่างที่เรามีเฟสบุ้ค อิเมล ไลน์ เพื่อที่จะดูว่าเราคุยกับใคร จะไปไหน หรือว่าไปกับใครโดยที่ไม่บอกเขาหรือไม่
ห้ามเราในหลายๆเรื่องที่เราอยากจะทำ ห้ามแต่งหน้า ห้ามทำสีผม ห้ามเจาะหู ห้ามใส่กางเกงขาสั้น ห้ามใส่เสื้อสีขาว และอีกหลายๆห้าม
เราไม่เข้าใจค่ะ แต่เราก็ยอมๆเขา เพื่อความสบายใจของเขา
บางทีเราก็รู้สึกเหมือนนกที่รักอิสระแต่ต้องโดนมาขังอยู่ในกรง เราคิดถึงชีวิตที่อยู่คนเดียวมากๆค่ะ
เคยคิดจะเลิกกับเขาหลายทีค่ะ แต่ตัวเขาเองไม่มีใครเลย พ่อแม่ตายหมด เพื่อนฝูงก็ไม่ค่อยมี เราเหมือนเป็นความหวังเดียวของเขาค่ะ
ข้อดีๆของเขาก็มีนะคะ คอยเป็นห่วงเราสารพัด มีอะไรก็จะให้เราก่อนตลอด เหล้าไม่ดื่ม บุหรี่ไม่สูบ สังคมก็ไม่เคยเข้า พ่อแม่ของเราชอบเค้ามากค่ะ
แต่เราเองเริ่มรู้สึกอึดอัดมานานมากแล้วค่ะ มันจุก และต้องคอยอดทนทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนของเรา เหมือนโดนบงการชีวิต
หลายๆคนอิจฉาเรานะคะที่เรามีคนดีๆแบบนี้มาเป็นแฟน แต่ไม่มีใครรู้หรอกค่ะว่าบางทีเราเหนื่อยใจเหมือนกันที่ต้องมาฝืนใจตัวเอง
ตอนนี้เราสับสนมากค่ะ เราคิดว่าใจเราไม่มีความสุขเลย เราก็อายุมากแล้ว ถ้าเลิกกันไปไม่รู้ว่าจะเริ่มใหม่ยังไง ชีวิตที่เคยมีแต่เขาตลอดเวลา
บางทีมันทำให้เราเคยตัว มีเพื่อนมาปรึกษากับเราเยอะมากนะ เราจัดการได้หมด แต่พอปัญหาของตัวเองแม้จะคิดยังคิดไม่ออก
เขาเป็นคนดีนะ ดีจนเราไม่กล้าทิ้งเขา กลัวอนาคตเขาจะพังเพราะเรา
เราควรจะทำยังไงดีคะ? ตอนนี้เราเหนื่อยหัวใจไปหมด ไม่รู้จะเดินไปทางไหน เหมือนใจเราไปไกลแล้ว เพียงแต่ว่าตัวเรายังอยู่กับเขาแค่นั้นเอง