เรากับแฟนคบกันมาเกือบ 3 ปี เราคบกันมาได้ด้วยดี มีทะเลาะบ้างงอนบ้างตามประสา เขาเองค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ ส่วนเราก็งี่เง่าตามแบบฉบับผู้หญิง เราช่วยเหลือกกันมาตลอด ลำบากมาด้วยกัน ถึงขนาดเหลือมาม่าห่อเดียวเราก็แบ่งกันกินมาแล้ว เราช่วยกันหาเงิน คอยปลอบใจกัน เค้าจะไปรับไปส่งเราเสมอ ตอนที่ไม่ทะเลาะกันเค้าดีกับเรามาก มากจนคนอื่นต้องเขิลเวลาที่เรา 2 คนอยู่ด้วยกัน เค้าจะแสดงออกถึงความเป็นห่วง เล่นหัวเรา ปลอบโยนเรา ตามใจเรา  มันดูดีเนอะ ดูเป็นชีวิตที่ลงตัวแล้ว ตลอดระยะเวลา 3 ปี ช่วงเวลาความดีและความน่ารักของเค้าไม่เคยเปลี่ยนเลย มันไม่น่าจะมีปัญหาอะไรใช่มั้ยค่ะ แต่ตรงกันข้ามเวลาที่เราทะเลาะกัน แล้วถ้าเค้าไม่พอใจเค้าก็จะทิ้งเราไว้ตรงนั้น ไม่ว่าจะดึกแค่ไหน เปลี่ยวแค่ไหน เขาก็จะทิ้งเราไว้ตรงนั้นและขับรถออกไปเลย แล้วก็ปิดเครื่องหนี จนเราต้องหาทางกลับบ้านเอง บางทีเราอาจจะงี่เง่าเอง แต่บางครั้งเราก็เป็นฝ่ายที่น้อยใจเค้าแท้ ๆ เค้าก็ปัดความผิดมาให้เราพอเรารู้สึกเงิบไปซักพัก เราก็เดินหนีเค้า เค้าก็จะไม่ตามก็ปล่อยเราไปเลย

อย่างเช่น บางครั้งเค้าก็ให้เราไปรอเค้าในที่ที่มืด ๆ เปลี่ยวๆ เราก็กลัวเป็นธรรมดา พอเค้ามาหน้าเราก็นอยเลย แต่ไม่ใช่เพราะเราโกรธเค้านะ แต่เราแค่กลัวแล้วแบบก็ยังไม่ได้อยากจะพูดอะไร เค้าก็หาว่าเราอะไม่พอใจเค้า ก็มาบอกเราว่าแล้วทำไมไม่ไปรอที่อื่นหละมันไม่เห็นจะน่ากลัวอะไรขนาดนั้นเลย = = เราก็คิด แหม อะไรก็เกิดขึ้นได้ป่าววะโลกปัจจุบัน  ทีนีเราก็แบบว่าไม่พอใจเลย คือเรารอเค้านานแค่ไหนน่ากลัวแค่ไหน เราไม่ได้คิดจะโทรตาม เพราะเราคิดว่าเค้ารู้ว่าเรารอ เค้าก็ต้องรีบมาอยู่แล้ว แต่พอเราขึ้นรถหน้าเราเสีย เค้าก็เหมือนมาว่าเรา นู่นนี่ เราก็ไม่เข้าใจถูกปะวะ แล้วก็ลงเอยแบบเดิม คือเค้าก็ทิ้งเราไว้ตรงนั้นแล้วตัวเองก็หายตัวไป เราก็ต้องหาทางกลับบ้านเอง

มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันแบบแรง ๆ เราก็คิดนะว่าถ้าเราไม่เดินหนีเค้าเรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้ แต่อีกใจเราก็คิดนะว่า ถ้าเราผิดจริง ถ้าเค้ารักเราจริงถึงเราจะทำผิด หรือเดินหนีเค้า หรืออะไรก็ตาม เขาก็ไม่ควรทิ้งผู้หญิงไว้กลางถนนดึกๆคนเดียวเพราะความโมโหรึเปล่า ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน เป็นคนรู้จักหรือใครก็ตาม แล้วถ้าตอนนั้นเราไม่สามารถจะกลับบ้านเองได้ แล้วเค้าก็ปิดเครื่องหนีเราตลอด เราก็ไม่รู้จะหาทางออกยังไง กลัวก็กลัว  พอถึงบ้านติดต่อเค้าได้เค้าก็ยังโทดเราที่เราเองเดินหนีเค้าไปเองช่วยไม่ได้ แล้วก็บอกอีกว่า ทีหลังถ้าน่ากลัวมากก็ไม่ต้องมา เงิบ..................

เราก็ไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไง คุยกันแล้วหลายรอบ สัญญาก็แล้วว่าจะปรับ แต่มันก็มาจบแบบเดิม เมื่อก่อนเราเป็นคนที่วีนเหวี่ยง เขาก็หนีเราไปทิ้งเราไว้ เราพอเข้าใจนะ แต่ทุกวันนี้เราเงียบ เรานิ่ง เราเสียใจ แต่เขาก็ยังทิ้งเราไว้อยู่ดี พอได้คุยกันเค้าก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอดีกันเค้าก็เปลี่ยนจากหลังทีนเป็นหน้ามือ ดีมาก จนเราแบบ สับสนอ่า ตกลงคืออะไร ยังไง อะไรกันแน่ที่เธอเป็นไอตอนที่ดี ที่ว่าเป็นห่วงคือ ห่วงจริงมั้ย แล้วทำไมตอนเราตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าเป็นห่วงจริง ๆ เค้ากลับบอกว่าไม่เห็นจะอะไรขนาดนั้นเลย ถ้าห่วงเราจริง แล้วทิ้งเราไว้แบบนั้นทำไม?????????????

เราก็แค่อยากระบายนะ มันเป็นปัญหาเดียวที่เราคิดว่ามันค้างคาและสวนทางกับใจเรามากเลยอะ แล้วเราก็ยังหาทางแก้ไม่ได้ซักที ถ้าเป็นเพื่อน ๆ จะทำยังไงกับปัญหานี้ดี ช่วยแนะนำหน่อยนะ T_______T

ปล.เราลืมบอกว่า เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะคะ เราอยู่บ้านพ่อกับแม่เรา ส่วนเค้าอยู่หอคนเดียว ทุกครั้งที่เราถูกทิ้ง เรามักจะไปที่หอเค้าก่อน แต่เราก็ไม่เคยเจอเค้าอยู่ที่นั่นเลย เค้าหายตัวทุกที