ดิฉันอายุ 23 ปี เรียนจบมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้มีงานทำมีเดือนเป็นของตัวเองแล้วค่ะ ขอเล่าย้อนความไปเมื่อตอนเด็กๆ
ตอนสมัยยังเป็นนักเรียน ประถม - มัธยมตอนต้น ดิฉันไม่เคยกลับบ้านเองสักครั้ง ไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แม่ค่อยรับส่งตลอด บางครั้งก็คิดๆว่าทำไมถึงไม่ให้เราเดินทางไปกลับด้วยตนเองบ้างนะทั้งๆที่โรงเรียนกับบ้านอยู่ในซอยเดียวกัน ใกล้กับมาก แต่ก็คิดว่าท่านคงเป็นห่วงกลัวเราจะเป็นอันตรายเวลาเดินทาง เวลานั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
เมื่อเราขึ้น มัธยมตอนปลาย ทุกอย่างก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง เพื่อนๆก็บอกว่าโตแล้วไปกลับด้วยตนเองได้แล้ว เราก็เคยพูดเรื่องนี้กับแม่ แต่ท่านก็ยังคงเหมือนเดิม กลัวเราลำบาก กลัวเราได้รับอันตรายต่างๆ บลาๆๆ เวลาเพื่อนๆชวนไปเที่ยวไหนไกลๆ เราจะปฎิเสธเพื่อนโดยทันที เพราะรู้อยู่แก่ใจแล้ว ขอไปก็ไม่มีทางได้ เวลาไปเที่ยวเดินห้างกับเพื่อนๆ คุณแม่ก็ยังไปส่งและรอรับเรากลับบ้านด้วย เวลาทางโรงเรียนพาไปดูงานตามที่ต่างๆ เราจะรู้สึกตื่นเต้นเพราะไม่เคยออกไปไหนกับเพื่อนๆโดยไม่มีคุณแม่คอยตาม เวลานั้นบางครั้งเราก็รู้สึกอึดอัดมาก แม่จะห่วงเรามากเกินไปหรือป่าว อยากมีอิสระภาพเป็นของตนเองบ้างจัง
ถึงตอนที่เราเรียนมหาวิทยาลัย ดีขึ้นมาหน่อย เรารู้สึกได้รับอิสระภาพมาบ้าง บางส่วน ตรงที่ได้กลับบ้านด้วยตนเอง (แฟนขับรถมาส่ง)เพราะเลิกเรียนไม่เป็นเวลา ( แต่ตอนไปเรียนแม่จะให้พี่ชายขับรถไปส่ง ทุกวัน จนเราเรียนจบ ) เรามักจะเลือกลงเรียนในช่วงเช้าๆ เพื่อที่จะได้มีเวลาช่วงบ่าย ไปทำธุระหรือไปเที่ยวผ่อนคลายบาง แต่เราไม่เคยกลับบ้านเกิน 5โมงครึ่งเลย น้อยครั้งมากที่กลับบ้านดึกแต่ทุกครั้งที่ดึกก็เพราะมีเหตุการณ์จำเป็นต่างๆเช่น อาจารย์นัดสอนเพิ่ม มีกิจกรรมที่มหาลัย ไม่เคยเลยที่จะเที่ยวจนกลับดึก ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิมคือไม่เคยไปไหนไกลๆกับเพื่อนๆสักครั้ง ซึ่งเราคิดว่า เราก็โตมากพอที่จะดูแลตนเองได้แล้ว ทำไมแม่ถึงยังไม่ปล่อยๆเราไปบ้าง ไม่ให้อิสระบ้าง บางครั้งเราไปทำงานที่บ้านเพื่อน อยากจะขอแม่ค้างบ้านเพื่อน เพื่อจะได้ทำงานให้มันเสร็จๆ แต่แม่ก็ไม่อนุญาติ เราก็ไม่รู้จะทำอย่างไรให้แม่ปล่อยๆเราบ้าง เราคิดว่าแม่คงจะก็เรานอกลู่นอกทาง ทำตัวไม่ดี แต่เราก็มีความคิดแยกแยะได้ อะไรดีอะไรไม่ดี อะไรทำได้อะไรทำไม่ได้ อะไรควรอะไรไม่ควร
จนตอนนี้เราเรียนจบแล้ว มีงานมีการทำแล้ว ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่มีผิด เช้าไปทำงานพี่ชายไปส่ง เย็นกลับบ้านเอง(แฟนเราไปเรียนต่อเมืองนอก)
เลิกงาน5โมง เราก็จะเดินทางกลับบ้านทันนี้ วันไหนที่เลิกช้าไม่เกิน5โมงครึ่ง แม่ก็โทรตามเรา ถามทำไรอยุ่ ทำไมยังไม่กลับบ้าน บลาๆๆๆ
ในช่วงเดือนหน้าแฟนเราจะเดินทางมาเมืองไทย เค้าจะชวนเราไปเที่ยวกับทางบ้านเค้า เรายังไม่รู้จะไปพูดกับแม่เรายังไงดีเลย คิดว่าขอยังไงก็คงไม่มีทางได้ไปอยู่ดี คิดๆก็เบื่อ
คือเราต้องรอจนถึงเมื่อไหร่ ที่แม่จะปล่อยๆเราบ้าง ได้ไปไหมมาไหมด้วยตัวเองสักที สงสัยต้องรอสัก30ท่าจะดี
เราควรพูดหรือทำตัวอย่างไรดีค่ะ แม่ถึงจะปล่อยๆให้อิสระเราบ้าง
อายุ 23 ปี แต่แม่ยังทำกับฉันเป็นเด็กๆ
ตอนสมัยยังเป็นนักเรียน ประถม - มัธยมตอนต้น ดิฉันไม่เคยกลับบ้านเองสักครั้ง ไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แม่ค่อยรับส่งตลอด บางครั้งก็คิดๆว่าทำไมถึงไม่ให้เราเดินทางไปกลับด้วยตนเองบ้างนะทั้งๆที่โรงเรียนกับบ้านอยู่ในซอยเดียวกัน ใกล้กับมาก แต่ก็คิดว่าท่านคงเป็นห่วงกลัวเราจะเป็นอันตรายเวลาเดินทาง เวลานั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
เมื่อเราขึ้น มัธยมตอนปลาย ทุกอย่างก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง เพื่อนๆก็บอกว่าโตแล้วไปกลับด้วยตนเองได้แล้ว เราก็เคยพูดเรื่องนี้กับแม่ แต่ท่านก็ยังคงเหมือนเดิม กลัวเราลำบาก กลัวเราได้รับอันตรายต่างๆ บลาๆๆ เวลาเพื่อนๆชวนไปเที่ยวไหนไกลๆ เราจะปฎิเสธเพื่อนโดยทันที เพราะรู้อยู่แก่ใจแล้ว ขอไปก็ไม่มีทางได้ เวลาไปเที่ยวเดินห้างกับเพื่อนๆ คุณแม่ก็ยังไปส่งและรอรับเรากลับบ้านด้วย เวลาทางโรงเรียนพาไปดูงานตามที่ต่างๆ เราจะรู้สึกตื่นเต้นเพราะไม่เคยออกไปไหนกับเพื่อนๆโดยไม่มีคุณแม่คอยตาม เวลานั้นบางครั้งเราก็รู้สึกอึดอัดมาก แม่จะห่วงเรามากเกินไปหรือป่าว อยากมีอิสระภาพเป็นของตนเองบ้างจัง
ถึงตอนที่เราเรียนมหาวิทยาลัย ดีขึ้นมาหน่อย เรารู้สึกได้รับอิสระภาพมาบ้าง บางส่วน ตรงที่ได้กลับบ้านด้วยตนเอง (แฟนขับรถมาส่ง)เพราะเลิกเรียนไม่เป็นเวลา ( แต่ตอนไปเรียนแม่จะให้พี่ชายขับรถไปส่ง ทุกวัน จนเราเรียนจบ ) เรามักจะเลือกลงเรียนในช่วงเช้าๆ เพื่อที่จะได้มีเวลาช่วงบ่าย ไปทำธุระหรือไปเที่ยวผ่อนคลายบาง แต่เราไม่เคยกลับบ้านเกิน 5โมงครึ่งเลย น้อยครั้งมากที่กลับบ้านดึกแต่ทุกครั้งที่ดึกก็เพราะมีเหตุการณ์จำเป็นต่างๆเช่น อาจารย์นัดสอนเพิ่ม มีกิจกรรมที่มหาลัย ไม่เคยเลยที่จะเที่ยวจนกลับดึก ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิมคือไม่เคยไปไหนไกลๆกับเพื่อนๆสักครั้ง ซึ่งเราคิดว่า เราก็โตมากพอที่จะดูแลตนเองได้แล้ว ทำไมแม่ถึงยังไม่ปล่อยๆเราไปบ้าง ไม่ให้อิสระบ้าง บางครั้งเราไปทำงานที่บ้านเพื่อน อยากจะขอแม่ค้างบ้านเพื่อน เพื่อจะได้ทำงานให้มันเสร็จๆ แต่แม่ก็ไม่อนุญาติ เราก็ไม่รู้จะทำอย่างไรให้แม่ปล่อยๆเราบ้าง เราคิดว่าแม่คงจะก็เรานอกลู่นอกทาง ทำตัวไม่ดี แต่เราก็มีความคิดแยกแยะได้ อะไรดีอะไรไม่ดี อะไรทำได้อะไรทำไม่ได้ อะไรควรอะไรไม่ควร
จนตอนนี้เราเรียนจบแล้ว มีงานมีการทำแล้ว ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่มีผิด เช้าไปทำงานพี่ชายไปส่ง เย็นกลับบ้านเอง(แฟนเราไปเรียนต่อเมืองนอก)
เลิกงาน5โมง เราก็จะเดินทางกลับบ้านทันนี้ วันไหนที่เลิกช้าไม่เกิน5โมงครึ่ง แม่ก็โทรตามเรา ถามทำไรอยุ่ ทำไมยังไม่กลับบ้าน บลาๆๆๆ
ในช่วงเดือนหน้าแฟนเราจะเดินทางมาเมืองไทย เค้าจะชวนเราไปเที่ยวกับทางบ้านเค้า เรายังไม่รู้จะไปพูดกับแม่เรายังไงดีเลย คิดว่าขอยังไงก็คงไม่มีทางได้ไปอยู่ดี คิดๆก็เบื่อ
คือเราต้องรอจนถึงเมื่อไหร่ ที่แม่จะปล่อยๆเราบ้าง ได้ไปไหมมาไหมด้วยตัวเองสักที สงสัยต้องรอสัก30ท่าจะดี
เราควรพูดหรือทำตัวอย่างไรดีค่ะ แม่ถึงจะปล่อยๆให้อิสระเราบ้าง