สวัสดีค่ะ เราอายุ 23 ปี เป็นคนที่แม่ห่วงมาตั้งแต่เด็ก จนเราคิดว่าเราขาดประสบการณ์อะไรหลายๆอย่างไปในชีวิตเลยค่ะ
ประถม-มัธยม เราเพื่อนน้อยมาก จนแม่ได้เอ่ยปากว่าชวนเพื่อนไปเที่ยวบ้าง ถ้าเพื่อนชวนไปเที่ยวก็ไปกับเขา แต่พอมีเพื่อนชวนเราไปจริงๆ แม่เรากลับไม่เคยปล่อยให้เราไปเลย
       เราเคยสนิทกับเพื่อนคนนึง ช่วงนั้นปั่นจักรยานไปส่งเพื่อนที่ทำงานของแม่เขา ก็มีนั่งเล่นกันก่อนกลับบ้างเลยทำให้เรากลับบ้านช้ากว่าปกติ ( บ่าย 3 โมงต้องถึงบ้านแล้ว เราไม่เคยแวะที่ไหนเลย เลิกเรียนต้องตรงกลับบ้าน จนมาครั้งนี้) วันนั้นเรากลับถึงบ้านประมาณ 4 โมงครึ่ง พอแม่รู้แม่ก็กำชับเราให้เลิกไปส่งเพื่อนคนนั้นเลย ทั้งที่ที่ทำงานของแม่เพื่อนกับบ้านเราไม่ได้ห่างกันเลยค่ะ แล้วก็มีหลายๆอย่างที่เราไม่ได้ทำในช่วงชีวิตวัยเรียนนี้ เพราะแม่จะห่วงเรามาก
       จนขึ้นมหาวิทยาลัย เราไม่เคยทำงานหาเงินเองเลยค่ะ ประจวบเหมาะกับตอนนี้ทางมอกำลังปิดเทอม เราเลยอยากลองหาพาร์ทไทม์ทำ แม่ก็เห็นด้วยอยากให้เราลองหาเงินเอง แต่ร้านแถวมอยังก็ไม่ใครเปิดรับคน เราเลยลองหาไปเรื่อยๆ ก็ได้ร้านอาหารร้านหนึ่งซึ่งห่างออกไปจากหอพักเราเพียง 10 กว่ากิโลเมตร เราได้นำเรื่องนี้ไปบอกแม่ เผื่อแม่จะดีใจว่าลูกของฉันมันอยากลองหาเงินเองจริงๆ แต่แม่กลับบอกว่ามันไกลเกินไป ไม่ให้ทำ ทุกคนคะเราอายุ 23 ปีแล้วนะคะ เราอยากหาประสบการณ์ให้ตัวเองบ้าง เรารู้ว่าการทำงานมันเหนื่อย และเรารู้ว่าแม่เป็นห่วง แต่เราก็อยากจะลองทำสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำบ้าง เราควรจะทำยังไงดีคะ