เมื่อวานเป็นวันเกิดค่ะ ทุกอย่างเงียบเหงาไปหมด มองไปทางใหนก็ดูแย่หดหู่ทำให้มานั่งคิดหลายเรื่อง  จากคนที่มีเพื่อนฝูงรายล้อม มีครอบครัวที่อบอุ่น หลังจากคุณพ่อเสีย คุณแม่ก็มีแฟนใหม่เป็นคนที่มีภรรยาอยู่แร้ว  และคุณแม่ก็เปลี่ยนไป ครอบครัวเลยไม่เหมือนเดิมต่อไป เราใช้ชีวิตคนเดียว ตอนนี้เรียนมหลัยแล้ว ทุกอย่างเราดูแลและจักการเองหมด เราเรียนไกลบ้านมา บ้างที่ก็อิจฉาคนที่พ่อแม่มาส่งจัดการย้ายหอขนของกินข้าวร่วมกัน แต่เราย้ายหอเอง ทำทุกอย่างเองหมด เมื่อก่อนเป็นลูกคนเดียวพ่อแม่เอาใจใส่ดีมาก ตอนนี้การเรียนเริ่มแย่ คว้าเอฟมาสอง เพราะมีปัญหากับเพื่อนสนิทในคณะโดนใส่ร้ายโดนแกล้ง เราเลยไปค่อยอยากไปเรียนเท่าไหร่ แต่ก็โทษใครไม่ได้นั้นก็เป็นความผิดของเราเองที่ปล่อยให้เพื่อนมามีอิทธิพลต่อชีวิตพอไม่ค่อยไปเรียนการเรียนตก เราไม่เที่ยวไม่ดื่มอ่านหนังสือตลอด  ตอนนี้ไม่เหลือใครเลยค่ะ  เหงามาก

จากคนที่เคยเฮฮา เพื่อนเก่าเป็นที่รู้จักเพื่อนโทรหาทุกวันนี่ก็ห่างๆกันไปโตขึ้นแยกย้ายมหาลัยด้วย ทุกวันนี้ซึมๆไม่ค่อยได้พบป่ะพูดคุยกับเพื่อนฝูง เหมือนพอเราเริ่มอยู่ในจุดต่ำ เพื่อนที่เคยเข้าหาก็ห่างหาย ไปด้วย พอเราไม่เก่ง ไม่ดัง ไม่รวย คนรอบตัวก็เริ่มห่างไป    

ถ้าเราเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนฝูง  ครอบครัว มาตตั้งแต่แรก เราคงไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้ แต่เพราะคำว่าเคยมีเลยทำให้นึกถึงแล้วเศร้ายังไงไม่รู้


กำลังจะเปิดเทอม เพื่อนที่คณะที่ดีกับเราก็มีอยูแต่ก็มี จากการที่เรามีปัญหากับเพื่อนที่สนิทเค้าเลยไปปล่อยข่าวทำให้เราดูแย่ หมดกำลังใจที่จะไปเรียนหรอทำกิจกรรมใดๆ        


เรื่องแฟเราตอนนี้รู้สึกเข้ากันไม่ได้จริง คือแฟนเราเค้าพูดตลอดอยากให้เราสวยอย่างนั้นอย่างนี้  เราเลยอารมณ์เสียทุกครั้งที่เค้าพยามพูด เพราะถ้ารักเราจริงจะมาให้เราเปลี่ยนทำไม เค้าชอบ ผญ แบบที่สวยมาก เราหน้าตากลางๆ อยากให้เค้ารักเราที่เป็นเรา เค้าไม่เคยโทรเราก่อน ถ้าอยากคุยจะฉุกเฉินมาให้โทรกลับ ให้เราเลี้ยงข้าว ให้เราซือของให้กับครอบครัวเค้า แบบชอบมาพูดน้องเค้าอยากกินนั้นี่ช่วยซื้อให้หน่อย เพื่อนสนิทเค้าอยากกินนั้นนี่ซื้อให้หน่อย แม่เค้าอยากกินนั้นนี่ช่วยซื้อให้หน่อย  แต่เค้าไม่เคยปฎิบัติดูแลเราแบบแฟนเลย  เค้าอ้างตลอดว่าเค้าไม่มีตัง แล้วเรามีตังหรอค่ะแม่เราส่งเงินให้เราใช้ ไม่ได้ให้มาเลี้ยงเพื่อนฝูงหรือครอบครัวเค้า นี่เราใจแคบไปรึป่าวที่คิดแบบนี้ เราพยามเลิกกับเค้าแต่เค้าไม่ยอมเลิก เวลาที่เราคุยกันทุกครั้งมีปัญหาตลอดเค้าจะพูดทำร้ายน้ำใจ ทำให้เราเบื่อ อยากเลิกแต่เค้าไม่ยอม มาตื้อ  อยู่คณะเดียวกันด้วยเลยเลิกกันลำบากเจอกันทุกวัน พอทเลาะก็ขขึ้นคำหยาบ เราไม่สบายก็ยังด่าว่าไม่สบายอยู่นั้นแหล พอเราจะเลิกก็มาพูดดี แล้วมันก็วนไปวนมาแบบนี้


ทำไมเรารู้สึกชิวิตเราอยุ่ในจุดที่แย่จัง อยากออกไปจากตรงนี้  อยากออกไปจาก sad zone  จะต้องทำยังไงค่ะ ชีวิต ณ จุดนี้ไม่ไหวจริงๆเจอแต่สิ่งแย่ๆ  

อยากกลับมามีเพื่อนฝูงรายล้อม กลับมาเรียนดี มีครอบครัวที่อบอุ่มอย่างคนอื่น