เจ้าของกระทู้มีลูกสาวคนหนึ่งอายุ 7 ขวบ ตั้งแต่เกิดมาเคยเลี้ยงแค่ 6 เดือนเพราะอยู่ให้นมลูกแค่นั้น
และหลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของยาย(แม่ของเจ้าของกระทู้) ด้วยความที่ต้องทำงานและทำคนละจังหวัด
เรื่องมันเกิดจาก คนรอบตัวมักจะถามอยู่เสมอว่า "ทำไมไม่เอาลูกมาอยู่ด้วย" อืม.... แทบจะเอาทีนก่ายหน้าผาก
แต่ก็ตอบทุกคนด้วยเหตุผลที่เรามีอาจจะไม่เหมือนใคร เลยถูกมองว่า ไม่รักลูก
คำตอบที่เจ้าของกระทู้ให้คือ "ไม่มีความคิดจะเอาลูกมาอยู่ด้วยค่ะ" ทุกคนสงสัยใช่ไหมว่าเพราะอะไร

เหตุผลที่ 1 คือ ต้องบอกก่อนว่ายายกับตาอยู่กันสองคน และตาเป็นคนชอบดื่มเหล้า ตอนยังไม่มีหลานจะทะเลาะกับยายประจำ
หลังเมากลับบ้านทุกครั้ง ซึ่งตอนนี้เหตุการณ์เหล่านั้เบาบางลงไปมากเมื่อมีหลานอยู่ด้วย ข้อนี้เหมือนหลานเป็นกาวใจ
วันไหนตากลับบ้านดึก หลานก็จะโทรตาม เพราะหลานก็ไม่ยอมนอน สรุปว่าตาต้องรีบกลับบ้านเพราะหลานรอ และรักหลาน

เหตุผลที่ 2 คือ ตากับยายเลี้ยงหลานมาแน่นอนต้องมีความรักความผูกพันมากกว่าเราซึ่งเจอกันแค่ช่วงเทศกาล
สายสัมพันธ์ของแม่กับลูกก็ยังดีตามธรรมชาติ แต่ก็ไม่รู้ใจลูกเท่ายาย  ทำให้เราไม่กล้าพรากความรักของตากับยาย

เหตุผลที่ 3 คือ ในขณะที่ลูกโตขึ้นทุกวัน ตากับยายก็แก่ลงทุกวัน ในความคิดเราก็อยากให้ลูกดูแลตากับยายแทนเรา เพราะเรา
ไม่ได้อยู้คอยดูแล มันน่าจะดีกว่าเราเอาลูกมาแล้วทิ้งตากับยายอยู่กันสองคน

ไม่รู้ว่าเราคิดต่างจากคนอื่นไหม แต่ในความเป็นแม่และเป็นลูก ลูกเราก็รัก พ่อแม่เราก็รัก เราทำได้แค่นี้จริง ๆ

ปล 1. เราส่งเงินให้ที่บ้านเดือนละ 7,000.-
ปล. 2 ช่วงปิดเทอมก็จะมาลูกกับยายมาเที่ยวทุกครั้ง
ปล. 3 เราแค่อึดอัดทุกครั้งกับคำถามนี้ และ รู้สึกเสียใจที่ได้ยินว่าเราเหมือนไม่รักลูก
ปล.4 แฟนเราก็อยากให้เอามาอยู่ด้วย แต่บอกเหตุผลไป เขาก็ยอม