วันนี้เป็นวันที่ "จุก" ที่สุดเท่าที่เป็นครูมา

ทุกวัน ฉันจะเคี่ยวเข็ญเด็กที่อ่านหนังสือไม่ออกให้มาอ่านหนังสือในช่วงพักกลางวันทุกวัน
ผ่านมา 2 เดือนเต็ม เด็กหลายคนเริ่มอ่านออกและคล่องขึ้นแล้ว
เว้นแต่....

เด็กหญิงคนหนึ่งซึ่งน้องพิการทางสมอง มีบัตรคนพิการติดตัว เธอไม่ได้รับความเอาใจใส่จากครอบครัวเท่าที่ควร
พูดจารู้เรื่องในช่วงประโยคแรกๆ พอตั้งคำถาม ถามกลับก็มักจะตอบวนไปวนมา
ลูกศิษย์ฉันคนนี้เธออ่านหนังสือไม่ออก  
แต่ฉันพยายามสู้ พยายามเคี่ยวเข็ญเพื่อเอาชนะให้เด็กคนนี้อ่านออกให้ได้
ฉันทำทุกทาง ทั้งชมทั้งดุ วันนี้คงเป็นวันที่เด็กหญิงหมดความอดทน

เธอพูดออกมาว่า  "ครูขา ทำไมหนูถึงอ่านหนังสือไม่ออก ทำไมเพื่อนอ่านได้ แต่หนูอ่านไม่ได้ หนูเสียใจ"
แล้วน้ำตาเธอก็ไหล ทันทีที่ฟัง ฉันทั้งจุก ทั้งเสียใจ ฉันพยายามซ่อนน้ำตา

ฉันไม่รู้ว่าฉันเคี่ยวเข็ญเธอไปไหม ฉันไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากให้เด็กคนหนึ่งเอาชนะความพิการได้
"เมื่อไหร่ที่เธออ่านได้ นั่นหมายถึงฉันเองก็ชนะด้วย" ฉันคิดแบบนี้เสมอ

แต่ตอนนี้ฉันเริ่มไม่แน่ใจ ว่าฉันควรทำมันต่อไปไหม ฉันสงสารเด็ก
เขาควรมีความสุขในโลกของเขาก็พอไหม ฉันพยายามเปลี่ยนแปลงเขาให้เหมือนเรามากเกินไปหรือเปล่า
ฉันอยากถามความเห็นของหลายคน ว่าฉันควรจำนนกับธรรมชาติ หรือฉันควรสู้ต่อไปดี