จึงคิดว่าหรือรู้ได้อย่างไรว่าการเรียนรู้จบหลักสูตรจนปฏิบัติได้ช่ำชองเสมอเหมือนท่านอุทกดาบสแล้ว ยังไม่ใช่ที่สุดแห่งทุกข์

เจ้าชายรู้ได้อย่างไรว่านี่ยังไม่ใช่ที่สุดแห่งทุกข์ในเมื่อความสุขที่ได้เสวยจากอรูปฌานนั้นเก็นับว่าป็นความสุขที่สุขมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ยิ่งกว่ากามสุขใด ๆ ที่เจ้าชายเคยรู้จัก แทบไม่มีความทุกข์เหลืออยู่เลย จนมีบางท่านเปรียบว่ามันใกล้เคียงกับนิพพานมาก

ทำไมจึงคิดว่านี่ยังไม่ใช่ที่สุดแห่งทุกข์ ทำไมจึงคิดว่ายังต้องมีสุขที่มากกว่านี้อีก ภาพของความเป็นที่สุดแห่งทุกข์ของเจ้าชายสิทธัตถะในขณะนั้นเป็นแบบไหน ? จะใช่ความคิดที่ว่าคนมีชีวิตอมตะ ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย หรือไม่ ? (ก่อนหนีออกจากวังตัดสินใจบวชได้พบเทวทูตที่บอกเรื่องแก่เรื่องเจ็บเรื่องตายที่นายฉันนะก็ตอบว่าไม่มีใครพ้นไปได้ เจ้าชายทรงกลุ้มและครุ่นคิดหาทางพ้นไปจากสิ่งเหล่านี้)