เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงกับคนใกล้ตัวของเจ้าของกระทู้ ที่นำมาเล่าสู่กันฟัง และอยากได้คำปรึกษาจากเพื่อนๆ พี่ๆ ทั้ง ชาย และ หญิง หน่อยค่ะ
ฉันเป็นสาวน้อยลูกที่ไร้เดียงสา ที่พ่อเสียชีวิตตั้งแต่ตอนอยู่ ป.1 ฉันก็ไม่รู้ค่ะว่าตั้งแต่เด็ก พ่อเป็นอะไรถึงเสียไป ตอนนั้นได้ความรู้สึกมีความสงสัย ก็เลยไปอ่านใบมรณะบัตรพ่อว่าเสียเพราะ “หัวใจล้มเหลว” อ๋อๆๆๆ หัวใจล้มเหลว ว่าอยู่แล้วเชียว
แต่จากนั้นก็อยากรู้อีกค่ะก็เลยถามแม่ค่ะ “แม่ๆพ่อตายเพราะอะไรคะ”
แม่ก็ตอบดิฉันว่า “พ่อเป็นมะเร็ง” จากนั้นดิฉันก็ “อ๋อ พ่อเป็นมะเร็ง” (ตอนนี้อยู่ตอน ป.3)
แล้วตอนฉันอยู่ ป.4 แม่ฉันก็แต่งงานใหม่ ฉันก็เลยมีพ่อเลี้ยง บอกตรงๆว่าฉันไม่ได้เห็นดีเห็นงามอะไรกับพ่อใหม่คนนี้หรอกนะ เกลียดด้วยซ้ำ เพราะมีความรู้สึกเหมือนโดนพรากความรักไป (ความรู้สึกส่วนตัวล้วนๆค่ะ)
จากนั้นผ่านมาพอสมควรแล้วแหละค่ะ ประมาณตอนฉันขึ้นอยู่ ม.1 ก็เหมือนได้ยินเสียงนินทาตอนกำลังตากผ้าจากข้างบ้านคุยกับแขกที่มาข้างบ้านแบบซุบซิบ แต่ดิฉันได้ยินว่า “ไอ้ลูกบ้านนี้คอยดูมันนะ มันเรียนไม่จบหรอก เดี๋ยวก็ใจแตก ดูพ่อมันตายน่าสมเพชจะตาย เห็นแล้วขนลุก”
ในใจฉัน ณ ตอนนั้น คนเป็นมะเร็งแล้วยังไงกันหรอ?? มีคนตายเพราะโรคนี้เยอะแยะไป ช่างป้าเขาเหอะจะว่าอะไรก็ว่าไปเหอะ คอยดูแล้วกันว่าคนอย่างฉันเนี่ยจะเรียนถึงไหนกัน ฮ่าๆๆๆๆ (ตอนนั้นคิดแบบนั้น) พอตกเย็น ก็ไปถามแม่ว่า “แม่ๆ พ่อตายเพราะอะไรหรอ? แล้วพ่อเป็นอะไรตายอ่ะ?” แม่ก็ตอบ “เพราะกินเหล้าสูบ บุหรี่เยอะ เป็นมะเร็งไง” ณ ตอนนั้นก็คิด คงงั้นแหละมั้ง ไม่มีอะไรหรอก
เข้ามหาลัยแล้วๆๆๆ ตอนนี้ก็เรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่ง (เย้!! ฉันไม่เป็นเหมือนที่คุณป้าปากไม่ดีพูดไว้แล้ว) ข้ามตอนปี 3 เลยแล้วกัน
อยู่ๆแม่ก็โทรมา “ลูก...แม่กินยาที่หมอให้มาแล้วเวียนหัวมากเลย”
ฉัน “อ้าว...แม่เป็นไร” แม่ก็ตอบ “แค่ไม่สบายนิดหน่อย งั้นลูกอ่านหนังสือสอบเถอะนะแม่ไม่กวนแล้ว”
ฉัน “อื้อๆ ดูแลตัวเองด้วยนะแม่”
จากบทสนทนาข้างบนก็เลยทำให้ฉันสงสั๊ย....สงสัยว่า ตกลงแม่เป็นอะไร ทำไมไม่บอก งั้นก็ช่างเหอะ เดี๋ยวแม่ก็คงบอก แต่จากนั้นแม่ก็ไม่เคยพูดอะไรอีกเลย แต่ตอนที่ฉันกลับบ้านทุกปิดเทอม ฉันเห็นแค่ว่าแม่กินยาเยอะ ต้องกินเป็นเวลา แหม...ฉันก็คิดแค่ว่า มันต้องเป็นวิตามินแน่นอน เยอะขนาดนี้เนี่ย
มาตอนนี้เลยแล้วกัน ฉันฝึกงานเสร็จก็กลับบ้าน ตอนนี้ปิดเทอมก็ลันลาอยู่บ้าน อยู่ๆ และ อยู่ๆ แม่ก็เดินมาที่ห้องตอนที่ฉันกำลังดูโคนัน ซีซั่น 4 ได้แล้ว (พูดดูไม่สำนึกเท่าไหร่ ฮ่าๆ)
ปล. ที่จริงปิดเทอมนี้หลังจากฝึกงานเสร็จอยากไปทำงานหาเงินนะ แต่พ่อใหม่เขาบอกว่าให้อยู่บ้านแหละ เดี๋ยวเรียนจบก็ไม่ได้พักแบบนี้แล้ว ซึ่งแม่ก็เห็นด้วย
แม่สีหน้าท่านดูจริงจังมาก แล้วก็เกริ่นมาสั้นๆว่า “ลูกแม่มีเรื่องจะบอก”
ฉันก็ “อะไรหรอแม่ พูดมาเลย เดี๋ยวจะดูการ์ตูนต่อ”
แม่ก็พูดต่อว่า “ นี่ลูกรู้ไหม สาเหตุที่พ่อของลูกตายจริงๆเพราะว่าพ่อได้รับเชื้อ จึงทำให้เสียชีวิต ซึ่งตอนนี้แม่ก็เป็นอยู่ที่แม่กินยาทุกๆวันนี้เป็นยาต้านที่หมอให้แม่กิน ตอนแรกพ่อของลูกก็ไม่ได้เป็นหรอกนะ แต่ว่าพ่อมาเป็นก็ตอนที่แม่ตั้งท้องลูกแล้วแม่ก็ไปคลอดลูกที่จังหวัด....นี้ๆๆๆ แล้วพ่อก็เอาคุณตัวมานอนที่บ้านตอนนั้นแหละ แม่ได้รับเชื้อมานานแล้วแหละ แต่ไม่ไม่รู้นะว่าแม่จะอยู่กับลูกได้นานแค่ไหน แม่แค่อยากอยู่กับลูกจนเห็นลูกมีการ มีงานทำ เป็นฝั่งเป็นฝา ลูกคงไม่รังเกียจแม่นะ”
ฉัน สตั๊นไป หลายวิอยู่แหละ “แม่พูดจริงหรอ แม่ไม่ได้โกหกใช่ไหม” ณ ตอนนี้ โคนง โคนัน ปิดหมด โลกทั้งโลกเหมือนกำลังจะแตก หัวใจเต้นแรง เหมือนจะทะลุออกจากอก
แม่ “แม่พูดจริง ไม่เชื่อก็ไปถามอาเล็ก”
ปล.อาเล็กเป็นพยาบาลที่แม่รู้จักมาน๊าน...นาน ซึ่งเขาอยู่แผนก
ฉัน “งั้นต่อไปนี้ เดี๋ยวลูกจะเป็นคนดูแลแม่เอง แม่อดทนเอาอีกหน่อยนะ ลูกใกล้เรียนจบแล้ว ไม่ต้องห่วงนะแม่นะ แล้วพ่อ(เลี้ยง) เขารู้ไหม” ฉันน้ำตาไหล จากเป็นคนร่าเริงกลับกลายเป็น คนนิ่งๆ ทำอะไรไม่ถูก
แม่ “เขารู้แล้วแหละ” น้ำตาแม่ไหลเลย
ฉัน “งั้นก็ดีแล้วแหละ หยุดร้องได้ละ เดี๋ยวไปทำกับข้าวให้กิน”
ในที่สุด ความลับ ก็ถูกเปิดเผย T T ช๊อคก็ช๊อคนะ แต่ก็ทำไรไม่ถูก แต่แม่เราก็เก่งนะอยู่กับเรามาได้จนโตเป็นหมูขนาดนี้ 20 ปีได้แหนะ จากนั้นก็นึกขึ้นว่า แล้วเราจะมีเชื้อไหม ตายแน่ๆๆ เริ่มผ่านไปสัก 2 – 3 วัน เป็นวันที่เก็บข้อมูลเรื่องเชื้อ HIV เป็นยังไง ศึกษาแบบเชิงไม่ลึกมาก แล้ววันที่ 4 ก็ใช้ความกล้าของตัวเองแว๊นมอไซค์ไปตรวจเลือดที่ คลินิกนิรนาม ตอบขับไปนี้ ฉันได้ความรู้สึกกล้าๆกลัวๆ หัวใจเต้นตึกๆๆ พอไปถึงเขาให้บอกชื่อย่อตัวต้น กับ ตัวนามสกุล เป็นชื่อย่อ แล้วเราก็ไปตรวจ แบบเสีย 200 บาท เพราะ ทราบผลภายใน 30 นาที ผลที่ได้คือ “negative” เฮ้อ...โล่งอก
--จบค่ะ--
จากนั้นไม่กี่สัปดาห์ แม่ของฉันผื่นขึ้นที่ผิวหนังเย๊อะ...เยอะ เหมือนเป็นผื่นกุหลาบ ซึ่งจากการวิเคราะห์น่าจะเป็นอากาศแพ้ยา หรือ อากาศก็เป็นได้ เลยอยากสอบถามผู้รู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับอาการนี้ให้บรรเทาลงคะ? เพราะว่าแม่ของฉันเป็นได้ 2 – 3 วันแล้วค่ะ ไปพบหมอ หมอไม่อยู่ค่ะ เพราะเป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ ในเบื้องต้นฉันซื้อยาแก้แพ้มาให้แม่ทานแล้ว แล้วก็อาบน้ำให้แม่ด้วย เช็ดผื่นที่ขึ้นด้วยน้ำเกลือ nss จากเหตุการณ์นี้ก็ทำให้ฉันเองจิตใจอ่อนแอลงเรื่องที่ไม่อยากเรียนจะเรียนให้จบ อยากจะพักเรียนแล้วมาดูแลแม่มากกว่า
แล้วในการดูแลผู้ป่วย HIV ควรปฏิบัติอย่างไรบ้างคะ
ขอบคุณค่ะที่อ่านเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันค่ะ
ความลับที่ถูกเปิดเผย ที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดกับตัวเอง กับเชื้อ HIV
ฉันเป็นสาวน้อยลูกที่ไร้เดียงสา ที่พ่อเสียชีวิตตั้งแต่ตอนอยู่ ป.1 ฉันก็ไม่รู้ค่ะว่าตั้งแต่เด็ก พ่อเป็นอะไรถึงเสียไป ตอนนั้นได้ความรู้สึกมีความสงสัย ก็เลยไปอ่านใบมรณะบัตรพ่อว่าเสียเพราะ “หัวใจล้มเหลว” อ๋อๆๆๆ หัวใจล้มเหลว ว่าอยู่แล้วเชียว
แต่จากนั้นก็อยากรู้อีกค่ะก็เลยถามแม่ค่ะ “แม่ๆพ่อตายเพราะอะไรคะ”
แม่ก็ตอบดิฉันว่า “พ่อเป็นมะเร็ง” จากนั้นดิฉันก็ “อ๋อ พ่อเป็นมะเร็ง” (ตอนนี้อยู่ตอน ป.3)
แล้วตอนฉันอยู่ ป.4 แม่ฉันก็แต่งงานใหม่ ฉันก็เลยมีพ่อเลี้ยง บอกตรงๆว่าฉันไม่ได้เห็นดีเห็นงามอะไรกับพ่อใหม่คนนี้หรอกนะ เกลียดด้วยซ้ำ เพราะมีความรู้สึกเหมือนโดนพรากความรักไป (ความรู้สึกส่วนตัวล้วนๆค่ะ)
จากนั้นผ่านมาพอสมควรแล้วแหละค่ะ ประมาณตอนฉันขึ้นอยู่ ม.1 ก็เหมือนได้ยินเสียงนินทาตอนกำลังตากผ้าจากข้างบ้านคุยกับแขกที่มาข้างบ้านแบบซุบซิบ แต่ดิฉันได้ยินว่า “ไอ้ลูกบ้านนี้คอยดูมันนะ มันเรียนไม่จบหรอก เดี๋ยวก็ใจแตก ดูพ่อมันตายน่าสมเพชจะตาย เห็นแล้วขนลุก”
ในใจฉัน ณ ตอนนั้น คนเป็นมะเร็งแล้วยังไงกันหรอ?? มีคนตายเพราะโรคนี้เยอะแยะไป ช่างป้าเขาเหอะจะว่าอะไรก็ว่าไปเหอะ คอยดูแล้วกันว่าคนอย่างฉันเนี่ยจะเรียนถึงไหนกัน ฮ่าๆๆๆๆ (ตอนนั้นคิดแบบนั้น) พอตกเย็น ก็ไปถามแม่ว่า “แม่ๆ พ่อตายเพราะอะไรหรอ? แล้วพ่อเป็นอะไรตายอ่ะ?” แม่ก็ตอบ “เพราะกินเหล้าสูบ บุหรี่เยอะ เป็นมะเร็งไง” ณ ตอนนั้นก็คิด คงงั้นแหละมั้ง ไม่มีอะไรหรอก
เข้ามหาลัยแล้วๆๆๆ ตอนนี้ก็เรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่ง (เย้!! ฉันไม่เป็นเหมือนที่คุณป้าปากไม่ดีพูดไว้แล้ว) ข้ามตอนปี 3 เลยแล้วกัน
อยู่ๆแม่ก็โทรมา “ลูก...แม่กินยาที่หมอให้มาแล้วเวียนหัวมากเลย”
ฉัน “อ้าว...แม่เป็นไร” แม่ก็ตอบ “แค่ไม่สบายนิดหน่อย งั้นลูกอ่านหนังสือสอบเถอะนะแม่ไม่กวนแล้ว”
ฉัน “อื้อๆ ดูแลตัวเองด้วยนะแม่”
จากบทสนทนาข้างบนก็เลยทำให้ฉันสงสั๊ย....สงสัยว่า ตกลงแม่เป็นอะไร ทำไมไม่บอก งั้นก็ช่างเหอะ เดี๋ยวแม่ก็คงบอก แต่จากนั้นแม่ก็ไม่เคยพูดอะไรอีกเลย แต่ตอนที่ฉันกลับบ้านทุกปิดเทอม ฉันเห็นแค่ว่าแม่กินยาเยอะ ต้องกินเป็นเวลา แหม...ฉันก็คิดแค่ว่า มันต้องเป็นวิตามินแน่นอน เยอะขนาดนี้เนี่ย
มาตอนนี้เลยแล้วกัน ฉันฝึกงานเสร็จก็กลับบ้าน ตอนนี้ปิดเทอมก็ลันลาอยู่บ้าน อยู่ๆ และ อยู่ๆ แม่ก็เดินมาที่ห้องตอนที่ฉันกำลังดูโคนัน ซีซั่น 4 ได้แล้ว (พูดดูไม่สำนึกเท่าไหร่ ฮ่าๆ)
ปล. ที่จริงปิดเทอมนี้หลังจากฝึกงานเสร็จอยากไปทำงานหาเงินนะ แต่พ่อใหม่เขาบอกว่าให้อยู่บ้านแหละ เดี๋ยวเรียนจบก็ไม่ได้พักแบบนี้แล้ว ซึ่งแม่ก็เห็นด้วย
แม่สีหน้าท่านดูจริงจังมาก แล้วก็เกริ่นมาสั้นๆว่า “ลูกแม่มีเรื่องจะบอก”
ฉันก็ “อะไรหรอแม่ พูดมาเลย เดี๋ยวจะดูการ์ตูนต่อ”
แม่ก็พูดต่อว่า “ นี่ลูกรู้ไหม สาเหตุที่พ่อของลูกตายจริงๆเพราะว่าพ่อได้รับเชื้อ จึงทำให้เสียชีวิต ซึ่งตอนนี้แม่ก็เป็นอยู่ที่แม่กินยาทุกๆวันนี้เป็นยาต้านที่หมอให้แม่กิน ตอนแรกพ่อของลูกก็ไม่ได้เป็นหรอกนะ แต่ว่าพ่อมาเป็นก็ตอนที่แม่ตั้งท้องลูกแล้วแม่ก็ไปคลอดลูกที่จังหวัด....นี้ๆๆๆ แล้วพ่อก็เอาคุณตัวมานอนที่บ้านตอนนั้นแหละ แม่ได้รับเชื้อมานานแล้วแหละ แต่ไม่ไม่รู้นะว่าแม่จะอยู่กับลูกได้นานแค่ไหน แม่แค่อยากอยู่กับลูกจนเห็นลูกมีการ มีงานทำ เป็นฝั่งเป็นฝา ลูกคงไม่รังเกียจแม่นะ”
ฉัน สตั๊นไป หลายวิอยู่แหละ “แม่พูดจริงหรอ แม่ไม่ได้โกหกใช่ไหม” ณ ตอนนี้ โคนง โคนัน ปิดหมด โลกทั้งโลกเหมือนกำลังจะแตก หัวใจเต้นแรง เหมือนจะทะลุออกจากอก
แม่ “แม่พูดจริง ไม่เชื่อก็ไปถามอาเล็ก”
ปล.อาเล็กเป็นพยาบาลที่แม่รู้จักมาน๊าน...นาน ซึ่งเขาอยู่แผนก
ฉัน “งั้นต่อไปนี้ เดี๋ยวลูกจะเป็นคนดูแลแม่เอง แม่อดทนเอาอีกหน่อยนะ ลูกใกล้เรียนจบแล้ว ไม่ต้องห่วงนะแม่นะ แล้วพ่อ(เลี้ยง) เขารู้ไหม” ฉันน้ำตาไหล จากเป็นคนร่าเริงกลับกลายเป็น คนนิ่งๆ ทำอะไรไม่ถูก
แม่ “เขารู้แล้วแหละ” น้ำตาแม่ไหลเลย
ฉัน “งั้นก็ดีแล้วแหละ หยุดร้องได้ละ เดี๋ยวไปทำกับข้าวให้กิน”
ในที่สุด ความลับ ก็ถูกเปิดเผย T T ช๊อคก็ช๊อคนะ แต่ก็ทำไรไม่ถูก แต่แม่เราก็เก่งนะอยู่กับเรามาได้จนโตเป็นหมูขนาดนี้ 20 ปีได้แหนะ จากนั้นก็นึกขึ้นว่า แล้วเราจะมีเชื้อไหม ตายแน่ๆๆ เริ่มผ่านไปสัก 2 – 3 วัน เป็นวันที่เก็บข้อมูลเรื่องเชื้อ HIV เป็นยังไง ศึกษาแบบเชิงไม่ลึกมาก แล้ววันที่ 4 ก็ใช้ความกล้าของตัวเองแว๊นมอไซค์ไปตรวจเลือดที่ คลินิกนิรนาม ตอบขับไปนี้ ฉันได้ความรู้สึกกล้าๆกลัวๆ หัวใจเต้นตึกๆๆ พอไปถึงเขาให้บอกชื่อย่อตัวต้น กับ ตัวนามสกุล เป็นชื่อย่อ แล้วเราก็ไปตรวจ แบบเสีย 200 บาท เพราะ ทราบผลภายใน 30 นาที ผลที่ได้คือ “negative” เฮ้อ...โล่งอก
จากนั้นไม่กี่สัปดาห์ แม่ของฉันผื่นขึ้นที่ผิวหนังเย๊อะ...เยอะ เหมือนเป็นผื่นกุหลาบ ซึ่งจากการวิเคราะห์น่าจะเป็นอากาศแพ้ยา หรือ อากาศก็เป็นได้ เลยอยากสอบถามผู้รู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับอาการนี้ให้บรรเทาลงคะ? เพราะว่าแม่ของฉันเป็นได้ 2 – 3 วันแล้วค่ะ ไปพบหมอ หมอไม่อยู่ค่ะ เพราะเป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ ในเบื้องต้นฉันซื้อยาแก้แพ้มาให้แม่ทานแล้ว แล้วก็อาบน้ำให้แม่ด้วย เช็ดผื่นที่ขึ้นด้วยน้ำเกลือ nss จากเหตุการณ์นี้ก็ทำให้ฉันเองจิตใจอ่อนแอลงเรื่องที่ไม่อยากเรียนจะเรียนให้จบ อยากจะพักเรียนแล้วมาดูแลแม่มากกว่า
แล้วในการดูแลผู้ป่วย HIV ควรปฏิบัติอย่างไรบ้างคะ
ขอบคุณค่ะที่อ่านเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันค่ะ