สวัสดีค่ะทุกคน ขอแทนตัวเองว่า "เรา" นะคะ เพิ่งตั้งเป็นกระทู้แรก อาจจะมีถูกผิดบ้างต้องขออภัยด้วยนะคะ แหะๆ >w<
เอาล่ะค่ะมาเริ่มกันเลยดีกว่า.....เรื่องมันมีอยู่ว่า >>
ขอเกริ่นหน่อยนะคะว่า เราเคยป่วยเป็นมะเร็งค่ะ ปัจจุบันก็หายแล้ว(ผ่านมาจะ 8 ปีแล้ว ถ้าจำไม่ผิดนะ 55 ) ไม่ได้ไปคีโม หรือกินยาอะไรจากหมอเลย ค่าเลือดก็ปกติดี แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า เราอยากจะรู้ค่ะว่าเราคิดมากเกินไปรึเปล่ากับเรื่องของการมีแฟน มีคู่ การแต่งงานอะไรพวกนั้น
ต้องบอกก่อนเลยนะคะว่าเราไม่เคยมีแฟน (กระซิกๆ เล่าไปน้ำตาคลอค่ะ ฮือออออออ T^T) ตั้งแต่เด็กยันปัจจุบันปีสองแล้วก็ยังไม่มี บางครั้งเราก็ เห้ย!! กูขี้เหร่เหรอว่ะ? อะไรแบบนี้นะ แต่เพื่อนก็บอกมาแล้วว่าก็ไม่ได้ขนาดนั้น หน้าตาปานกลาง เพียงแค่ไม่สวย เราก็เอิ่ม...โอเคเข้าใจ ก็รอๆไปว่ามันจะมีเข้ามาบ้างรึเปล่าน้อชีวิตนี้? แต่พอมาคิดอีกทีว่าถ้าเกิดเรามีแฟน แล้วบังเอิญคบกันไปได้นานจนถึงขั้นจะแต่งงานล่ะ เราจะทำยังไง? มันเป็นเรื่องที่เราคิดมาหลายตลบมาก ก็ได้คำตอบกับตัวเองประมาณว่า เราคงไม่แต่งงานกับเขาหรอก เพราะถ้าแต่งงานไป เราก็ต้องอยากมีลูก ถูกป่ะ? ยิ่งเราเป็นคนที่รักเด็กมากๆ เราก็ยิ่งอยากจะมีลูกกับคนที่เรารัก แต่....แต่ถ้าเรามีลูก ลูกเราก็ต้องเสี่ยงที่จะเป็นแบบเราดิ เพราะโรคแบบนี้ก็รู้ๆกันอยู่ว่ามันติดไปกับพันธุกรรมทางพ่อแม่ เออ แล้วเราจะทนได้เหรอที่ต้องมาเห็นคนที่เรารักสองคนต้องมาทนทุกข์ในแบบที่เราเคยเจอ? แน่นอนว่า เราไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นค่ะ! เลยกลายเป็นว่าเราไม่อยากจะคบกับใครจริงจังไปเลย(ทั้งๆที่ยังไม่มีนะ แต่คิดไว้ก่อน= =") อาจจะมีเหล่ๆมองบ้าง เอ๊ะ ผช.คนนี้นางหน้าตาดีนะอะไรประมาณนั้น ก็มองไปเรื่อยๆอ่ะ ไม่ได้จริงจัง เพราะในความคิดเราถ้ามีใครเข้ามาจีบจริงๆเราก็คงปฏิเสธไป เราไม่อยากมาคบกันจนถึงขั้นรักกันลึกซึ้งอะไรแบบนั้น กลายเป็นว่าเรา
กลัวที่จะรักไปเลย แต่ถามว่าลึกๆเราอยากจะมีมั๊ย? ตอบเลยค่ะว่าอยาก เราอยากแต่งงาน อยากมีลูกน่ารักๆ แต่มันเป็นความอยากที่อยู่ในความกลัว เราไม่รู้ว่าเราต้องทำยังไงถึงจะแก้ไขปัญหานี้ให้ผ่านไปได้ เราไม่รู้จริงๆว่าจะปรึกษาใคร เราไม่กล้าปรึกษาพ่อกับแม่ เพราะกลัวพวกท่านเครียด เท่าที่ผ่านมาพวกท่านก็ลำบากกับเรามากพอแล้ว ไม่อยากหาปัญหาไปให้คิดอีก ถามเพื่อนๆก็บอก(ด่า)มาว่า "เห้ย!! จะคิดมากไปทำไมวะ ถ้ามีแต่คนคิดแบบล่ะก็นะ ป่านนี้คนที่เขาเป็นโรคพันธุกรรมเหมือนวงศ์สกุลเขาจะไม่ดับสูญไปแล้วเร๊อะ -____-!! " เราก็คิดนะ เออว่ะ เพื่อนมันก็ถูกนี่หว่า แต่สุดท้ายมันก็มาอีหรอบเดิมง๊า จะบ้าตาย T^T
เลยอยากจะรู้ว่าใครที่เคยเป็นโรคแบบเราแล้วเคยคิดแบบนี้มีความเห็นแบบไหนบ้างคะ เราอยากรู้จริงๆนะ มันเป็นเรื่องที่ซีเรียสเรื่องนึงในชีวิตเราเลยอ่ะ T^T
## ขออนุญาตแท็กห้องแป้งด้วยนะคะ ผญ.เยอะดี
### อีกนิดๆ ขออนุญาตหยาบนะคะ เพื่ออรรถรส...
ถามคนที่เคยเป็นมะเร็งมาก่อนค่ะ เคยคิดแบบนี้บ้างรึเปล่า????
เอาล่ะค่ะมาเริ่มกันเลยดีกว่า.....เรื่องมันมีอยู่ว่า >>
ขอเกริ่นหน่อยนะคะว่า เราเคยป่วยเป็นมะเร็งค่ะ ปัจจุบันก็หายแล้ว(ผ่านมาจะ 8 ปีแล้ว ถ้าจำไม่ผิดนะ 55 ) ไม่ได้ไปคีโม หรือกินยาอะไรจากหมอเลย ค่าเลือดก็ปกติดี แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า เราอยากจะรู้ค่ะว่าเราคิดมากเกินไปรึเปล่ากับเรื่องของการมีแฟน มีคู่ การแต่งงานอะไรพวกนั้น
ต้องบอกก่อนเลยนะคะว่าเราไม่เคยมีแฟน (กระซิกๆ เล่าไปน้ำตาคลอค่ะ ฮือออออออ T^T) ตั้งแต่เด็กยันปัจจุบันปีสองแล้วก็ยังไม่มี บางครั้งเราก็ เห้ย!! กูขี้เหร่เหรอว่ะ? อะไรแบบนี้นะ แต่เพื่อนก็บอกมาแล้วว่าก็ไม่ได้ขนาดนั้น หน้าตาปานกลาง เพียงแค่ไม่สวย เราก็เอิ่ม...โอเคเข้าใจ ก็รอๆไปว่ามันจะมีเข้ามาบ้างรึเปล่าน้อชีวิตนี้? แต่พอมาคิดอีกทีว่าถ้าเกิดเรามีแฟน แล้วบังเอิญคบกันไปได้นานจนถึงขั้นจะแต่งงานล่ะ เราจะทำยังไง? มันเป็นเรื่องที่เราคิดมาหลายตลบมาก ก็ได้คำตอบกับตัวเองประมาณว่า เราคงไม่แต่งงานกับเขาหรอก เพราะถ้าแต่งงานไป เราก็ต้องอยากมีลูก ถูกป่ะ? ยิ่งเราเป็นคนที่รักเด็กมากๆ เราก็ยิ่งอยากจะมีลูกกับคนที่เรารัก แต่....แต่ถ้าเรามีลูก ลูกเราก็ต้องเสี่ยงที่จะเป็นแบบเราดิ เพราะโรคแบบนี้ก็รู้ๆกันอยู่ว่ามันติดไปกับพันธุกรรมทางพ่อแม่ เออ แล้วเราจะทนได้เหรอที่ต้องมาเห็นคนที่เรารักสองคนต้องมาทนทุกข์ในแบบที่เราเคยเจอ? แน่นอนว่า เราไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นค่ะ! เลยกลายเป็นว่าเราไม่อยากจะคบกับใครจริงจังไปเลย(ทั้งๆที่ยังไม่มีนะ แต่คิดไว้ก่อน= =") อาจจะมีเหล่ๆมองบ้าง เอ๊ะ ผช.คนนี้นางหน้าตาดีนะอะไรประมาณนั้น ก็มองไปเรื่อยๆอ่ะ ไม่ได้จริงจัง เพราะในความคิดเราถ้ามีใครเข้ามาจีบจริงๆเราก็คงปฏิเสธไป เราไม่อยากมาคบกันจนถึงขั้นรักกันลึกซึ้งอะไรแบบนั้น กลายเป็นว่าเรากลัวที่จะรักไปเลย แต่ถามว่าลึกๆเราอยากจะมีมั๊ย? ตอบเลยค่ะว่าอยาก เราอยากแต่งงาน อยากมีลูกน่ารักๆ แต่มันเป็นความอยากที่อยู่ในความกลัว เราไม่รู้ว่าเราต้องทำยังไงถึงจะแก้ไขปัญหานี้ให้ผ่านไปได้ เราไม่รู้จริงๆว่าจะปรึกษาใคร เราไม่กล้าปรึกษาพ่อกับแม่ เพราะกลัวพวกท่านเครียด เท่าที่ผ่านมาพวกท่านก็ลำบากกับเรามากพอแล้ว ไม่อยากหาปัญหาไปให้คิดอีก ถามเพื่อนๆก็บอก(ด่า)มาว่า "เห้ย!! จะคิดมากไปทำไมวะ ถ้ามีแต่คนคิดแบบล่ะก็นะ ป่านนี้คนที่เขาเป็นโรคพันธุกรรมเหมือนวงศ์สกุลเขาจะไม่ดับสูญไปแล้วเร๊อะ -____-!! " เราก็คิดนะ เออว่ะ เพื่อนมันก็ถูกนี่หว่า แต่สุดท้ายมันก็มาอีหรอบเดิมง๊า จะบ้าตาย T^T
เลยอยากจะรู้ว่าใครที่เคยเป็นโรคแบบเราแล้วเคยคิดแบบนี้มีความเห็นแบบไหนบ้างคะ เราอยากรู้จริงๆนะ มันเป็นเรื่องที่ซีเรียสเรื่องนึงในชีวิตเราเลยอ่ะ T^T
## ขออนุญาตแท็กห้องแป้งด้วยนะคะ ผญ.เยอะดี
### อีกนิดๆ ขออนุญาตหยาบนะคะ เพื่ออรรถรส...