เรื่องนี้อยู่ในใจผมมานานมากแล้ว ครั้นจะไม่พูดถึงก็กระไรอยู่ โดยเฉพาะคดีบนรถไฟที่เพิ่งเกิดขึ้น การที่เราสงสารผู้เสียหายและโกรธแค้นผู้กระทำความผิดมันเป็นเรื่องที่สมควร แต่เราจะให้จบเพียงแค่นี้หรือ เพียงแค่ออกมาประณามฆาตกรและสาบแช่งขอให้ไม่ตายดี เราต้องการแค่นี้จริงๆ หรือ? สมมติให้ฆาตกรโดนประหารตายอย่างทรมาน แล้วเราพอใจแค่นี้หรือ?

ผมอยากถามว่าอะไรที่เราอยากเห็นต่อจากกรณีนี้ การตายของฆาตกรหรือมาตรการความปลอดภัยที่ดียิ่งขึ้นกว่านี้ สังคมเคยตั้งคำถามไหมว่าคดีข่มขืนบนรถไฟ(และที่อื่นๆ)มีมากเท่าไหร่ ทำไมถึงเกิดขึ้นได้(สูตรสำเร็จของคำตอบคือเหยื่อแต่งตัวล่อแหลม ช่างเป็นคำตอบที่สิ้นคิดมาก การที่เราตอบแบบนี้มันก็หมายความว่าการข่มขืนคือเรื่องชอบธรรมที่สมควรเกิดขึ้น มันควรเป็นแบบนี้จริงๆหรือ)

ล่าสุด เหยื่อคดีข่มขืนบนรถไฟเมื่อ 13 ปีก่อนเพิ่งออกมาเรียกร้องว่าการรถไฟยังจ่ายค่าเยียวยาไม่หมด สิ่งนี้ผมอยากจะบอกว่าก่อนที่เราจะโฟกัสไปที่ฆาตกร เราได้ทำอะไรเพื่อเยียวยาผู้เสียหายแล้วบ้าง มีใครไหมออกมาเรียกร้องกระบวนเยียวยาให้ผู้เสียหาย เรียกร้องความรับผิดชอบจากผู้เกี่ยวข้องที่ปล่อยให้เหตุการณ์อันไม่สมควรเกิดขึ้นได้(ใครมันปล่อยคนเมามาทำงาน อันนี้ผมอยากรู้จริงๆ) อันที่จริง ต่อให้เราไม่ออกมาเรียกร้องให้ประหาร ฆาตกรคดีนี้ก็ไม่มีทางรอดโทษประหาร เพราะนี่เป็นคดีสะเทือนขวัญ ศาลไม่เก็บไว้อยู่แล้ว แต่หลังจากนี้ล่ะ การข่มขืนจะยังมีต่ออีกไหม เราจะทำอย่างไรที่จะป้องกันมันไม่ให้เกิดขึ้น

ผมอยากถามว่าบทเรียนจากคดีนี้ เราควรโฟกัสที่จุดใดมากกว่ากัน ระหว่างตัวฆาตกรหรือมาตรการความปลอดภัย