ทุกครั้งที่ดูละครไทย พอมีบทสนทนาของคนจีนหรือครอบครัวคนจีน
ทั้งๆที่ประโยคทั้งประโยคเป็นภาษาไทยแท้ๆ แต่สรรพนามที่ใช้เรียกตัวเองหรือคู่สนทนาจะต้องเป็นคำว่า อั้วๆ ลื้อๆ
เหมือนกับว่าพอใส่สองคำนี้ลงไปแล้วทุกอย่างจะดูจีนขึ้นมาทันที แม้แต่ประโยคสนทนาที่แสนจะสุภาพ แทนที่จะใช้คำว่าผมหรือคุณ
เพราะความจริงสองคำคำนี้เวลาใส่ลงไปในประโยคภาษาไทย มันออกจะไม่ค่อยสุภาพ แต่ละครไทยจะต้องใช้สองคำนี้เสมอ
ถ้างั้นเวลามีฝรั่งโผล่มาในละคร แม้จะพูดภาษาไทยทั้งประโยค ก็จงใส่คำว่า ไอๆ ยูๆ ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
หรือถ้าแน่จริงก็ให้นักแสดงพูดภาษาจีนแท้ๆไปเลย แล้วทำคำแปลเป็นซับไตเติลเอา มันจะเท่ห์กว่าตั้งเยาะ
ประเภทครึ่งน้ำครึ่งบกนะ มีแต่ทำให้อรรถรสของละครเสียไป
คำว่า อั้วๆ ลื้อๆ ในละครไทย
ทั้งๆที่ประโยคทั้งประโยคเป็นภาษาไทยแท้ๆ แต่สรรพนามที่ใช้เรียกตัวเองหรือคู่สนทนาจะต้องเป็นคำว่า อั้วๆ ลื้อๆ
เหมือนกับว่าพอใส่สองคำนี้ลงไปแล้วทุกอย่างจะดูจีนขึ้นมาทันที แม้แต่ประโยคสนทนาที่แสนจะสุภาพ แทนที่จะใช้คำว่าผมหรือคุณ
เพราะความจริงสองคำคำนี้เวลาใส่ลงไปในประโยคภาษาไทย มันออกจะไม่ค่อยสุภาพ แต่ละครไทยจะต้องใช้สองคำนี้เสมอ
ถ้างั้นเวลามีฝรั่งโผล่มาในละคร แม้จะพูดภาษาไทยทั้งประโยค ก็จงใส่คำว่า ไอๆ ยูๆ ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
หรือถ้าแน่จริงก็ให้นักแสดงพูดภาษาจีนแท้ๆไปเลย แล้วทำคำแปลเป็นซับไตเติลเอา มันจะเท่ห์กว่าตั้งเยาะ
ประเภทครึ่งน้ำครึ่งบกนะ มีแต่ทำให้อรรถรสของละครเสียไป