ได้ลูกหมาลาบราดอร์ ลูกผสมหมาไทย เพศผู้มาตัวนึงเมื่อเกือบ2เดือนที่แล้วค่ะ เจ้านี่น่ารักมากเลยค่ะ ซนมาก! เดินไม่ค่อยเป็น กระโดดเป็นจิงโจ้เลยค่ะ
ตอนเอามาตกลงกับแม่ว่าเอามาเลี้ยงไว้เฝ้าบ้าน แม่ทำท่าไม่ชอบแต่ก็ยอมตามใจลูกค่ะ เราเลี้ยงเองนะคะ แต่คือแม่เป็นเจ้าของบ้าน แล้วเค้าก็มีโครงการ
ตกแต่งบ้านอยู่เสมอ ไม่ชอบให้มีอะไรสกปรกในบริเวณบ้านค่ะ แต่เจ้าหมาช่วยแม่ทำสวนซะเยินไม่มีชิ้นดีเลย รองเท้าหายไปหมด ต้องเดินหากว่าจะเจอแต่ละข้าง คือเฟอร์นิเจอร์ต่างๆไม่ได้รองรับหมาซนเอาไว้ค่ะ เพราะตัวเก่าไม่ยุ่งกับรองเท้าเลย
พออายุ2เดือนครึ่ง ตัวโตเท่าพุดเดิ้ลโตเต็มวัย แต่ระดับความซนคูณแปดยกกำลังสอง แม่เป็นผู้หญิงตัวเล็กค่ะ มันตะปบครั้งนึงแม่เสียการทรงตัวค่ะ
สุดท้ายเราทนคำบ่นแม่ไม่ไหว แล้วเราเองธุรกิจเพิ่งเป็นรูปเป็นร่าง ทำงานเกินวันละ12ชม. พยายามหาเวลาให้เจ้าหมา ก็พอทำได้ สอนมันนั่งได้แล้ว
แต่ก็ลังเลเรื่องอนาคตของเรา ภาระที่เพิ่มมากขึ้น มันลังเลใจอยู่ตลอดเวลา รวมกับแม่ก็ไม่ชอบมันด้วย เราก็เลยตัดสินใจโพสท์หาเจ้าของใหม่
แล้วมีผู้สนใจค่ะ แต่เราก็บอกปัดไปว่ามีคนเลี้ยงแล้ว เปลี่ยนใจไม่อยากให้ค่ะ รักมันแล้ว
ผ่านมาอีกซักสองสามสัปดาห์ แม่เราก็พูดจาผลักไสมันอีก เราก็ยังลังเลใจในภาระที่เพิ่มขึ้น และธุรกิจก็ยังมีปัญหาอุปสรรค
สุดท้ายความคิดแว๊บเดียว โทรหาคนที่สนใจเจ้าหมาค่ะ บอกว่าจะให้ เค้าดีใจมากเลยค่ะ ขับรถมาเอาจากต่างจังหวัดชั่วโมงนึงค่ะ
พอให้ไปใจหายวูบเลย ร้องไห้ตาบวมอยู่3วัน สุดท้ายขอคืนค่ะ บอกเค้าว่าใจจะขาดแล้ว คิดถึงมันมาก เค้าก็ใจดีบอกว่าถ้าอยากได้ก็จะให้
แต่ทางบ้านเค้าก็รักมันเหมือนกัน ซักพักเค้าบอกว่าพ่อกับแม่ เค้าชอบมันมาก เค้าจะขอไว้ได้มั้ย เราก็เริ่มใจอ่อน เพราะบ้านโน้นรักมัน
แล้วมันก็มีเพื่อนหมาเล่นด้วย ส่วนเราไม่มีแม้กระทั่งเวลาจะให้มัน มีแต่ความรักอย่างเดียว ถ้าเก็บมันไว้ก็เห็นแก่ตัวเกินไป ถ้าจะให้เค้า
ก็ต้องให้ตอนมันยังเล็กแค่2เดือนครึ่งแบบนี้แหละ สุดท้ายเราให้แม่เราเป็นคนตัดสินใจ ตกลงว่าแม่ไม่อยากเลี้ยงหมาใหญ่แล้วค่ะ
เราก็ยอม ไม่เอาคืนก็ได้ เมื่อวานนี้เลยทั้งเศร้า ทั้งดีใจ ทั้งลังเลสับสน มึนงงไม่หมด แล้วเราก็คิดถึงมันเหลือเกิน
ประสบการณ์นี้เจ็บปวดมากค่ะ เราไม่ควรเอามันมาเลี้ยงตั้งแต่ต้น แต่ตอนนั้นเราคิดว่ามันเวิร์คจริงๆนะ
ถ้าแม่เรารักมันซักนิด ก็คงไม่จบแบบนี้ ตัวที่แล้วเป็นชิสุผสมเทอเรียค่ะ เลี้ยงได้13ปี มันเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจค่ะ แต่มันก็แก่มากแล้ว
การเลี้ยงหมาทำให้เรามีความสุข มันเติมเต็มหัวใจให้เบิกบานได้ หมาเป็นยาวิเศษค่ะ ตอนนี้เราซึมๆเศร้าๆเหงาๆบอกไม่ถูก
มีใครเคยต้องพลัดพรากจากสุนัขอันเป็นที่รักบ้างมั้ยคะ
ใครมีประสบการณ์การเลี้ยงหมาแล้วต้องจำใจมอบให้คนอื่นไปเลี้ยงแทนบ้างคะ เจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน:(
ตอนเอามาตกลงกับแม่ว่าเอามาเลี้ยงไว้เฝ้าบ้าน แม่ทำท่าไม่ชอบแต่ก็ยอมตามใจลูกค่ะ เราเลี้ยงเองนะคะ แต่คือแม่เป็นเจ้าของบ้าน แล้วเค้าก็มีโครงการ
ตกแต่งบ้านอยู่เสมอ ไม่ชอบให้มีอะไรสกปรกในบริเวณบ้านค่ะ แต่เจ้าหมาช่วยแม่ทำสวนซะเยินไม่มีชิ้นดีเลย รองเท้าหายไปหมด ต้องเดินหากว่าจะเจอแต่ละข้าง คือเฟอร์นิเจอร์ต่างๆไม่ได้รองรับหมาซนเอาไว้ค่ะ เพราะตัวเก่าไม่ยุ่งกับรองเท้าเลย
พออายุ2เดือนครึ่ง ตัวโตเท่าพุดเดิ้ลโตเต็มวัย แต่ระดับความซนคูณแปดยกกำลังสอง แม่เป็นผู้หญิงตัวเล็กค่ะ มันตะปบครั้งนึงแม่เสียการทรงตัวค่ะ
สุดท้ายเราทนคำบ่นแม่ไม่ไหว แล้วเราเองธุรกิจเพิ่งเป็นรูปเป็นร่าง ทำงานเกินวันละ12ชม. พยายามหาเวลาให้เจ้าหมา ก็พอทำได้ สอนมันนั่งได้แล้ว
แต่ก็ลังเลเรื่องอนาคตของเรา ภาระที่เพิ่มมากขึ้น มันลังเลใจอยู่ตลอดเวลา รวมกับแม่ก็ไม่ชอบมันด้วย เราก็เลยตัดสินใจโพสท์หาเจ้าของใหม่
แล้วมีผู้สนใจค่ะ แต่เราก็บอกปัดไปว่ามีคนเลี้ยงแล้ว เปลี่ยนใจไม่อยากให้ค่ะ รักมันแล้ว
ผ่านมาอีกซักสองสามสัปดาห์ แม่เราก็พูดจาผลักไสมันอีก เราก็ยังลังเลใจในภาระที่เพิ่มขึ้น และธุรกิจก็ยังมีปัญหาอุปสรรค
สุดท้ายความคิดแว๊บเดียว โทรหาคนที่สนใจเจ้าหมาค่ะ บอกว่าจะให้ เค้าดีใจมากเลยค่ะ ขับรถมาเอาจากต่างจังหวัดชั่วโมงนึงค่ะ
พอให้ไปใจหายวูบเลย ร้องไห้ตาบวมอยู่3วัน สุดท้ายขอคืนค่ะ บอกเค้าว่าใจจะขาดแล้ว คิดถึงมันมาก เค้าก็ใจดีบอกว่าถ้าอยากได้ก็จะให้
แต่ทางบ้านเค้าก็รักมันเหมือนกัน ซักพักเค้าบอกว่าพ่อกับแม่ เค้าชอบมันมาก เค้าจะขอไว้ได้มั้ย เราก็เริ่มใจอ่อน เพราะบ้านโน้นรักมัน
แล้วมันก็มีเพื่อนหมาเล่นด้วย ส่วนเราไม่มีแม้กระทั่งเวลาจะให้มัน มีแต่ความรักอย่างเดียว ถ้าเก็บมันไว้ก็เห็นแก่ตัวเกินไป ถ้าจะให้เค้า
ก็ต้องให้ตอนมันยังเล็กแค่2เดือนครึ่งแบบนี้แหละ สุดท้ายเราให้แม่เราเป็นคนตัดสินใจ ตกลงว่าแม่ไม่อยากเลี้ยงหมาใหญ่แล้วค่ะ
เราก็ยอม ไม่เอาคืนก็ได้ เมื่อวานนี้เลยทั้งเศร้า ทั้งดีใจ ทั้งลังเลสับสน มึนงงไม่หมด แล้วเราก็คิดถึงมันเหลือเกิน
ประสบการณ์นี้เจ็บปวดมากค่ะ เราไม่ควรเอามันมาเลี้ยงตั้งแต่ต้น แต่ตอนนั้นเราคิดว่ามันเวิร์คจริงๆนะ
ถ้าแม่เรารักมันซักนิด ก็คงไม่จบแบบนี้ ตัวที่แล้วเป็นชิสุผสมเทอเรียค่ะ เลี้ยงได้13ปี มันเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจค่ะ แต่มันก็แก่มากแล้ว
การเลี้ยงหมาทำให้เรามีความสุข มันเติมเต็มหัวใจให้เบิกบานได้ หมาเป็นยาวิเศษค่ะ ตอนนี้เราซึมๆเศร้าๆเหงาๆบอกไม่ถูก
มีใครเคยต้องพลัดพรากจากสุนัขอันเป็นที่รักบ้างมั้ยคะ