มันมีเรื่องอยู่ว่าเราชอบเพื่อนผู้ชายคนนึงที่ทำงาน ซึ่งเขามีก็มีแฟนแล้ว และตัวเขาเองก็รู้  ซึ่งตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไร นานวันเข้าเราสนิทกันมากขึ้น ได้รู้จักกันมากขึ้น เราซึ่งยังโสดดันรู้สึกแปลกๆ เพราะความผูกผันที่เราคุยด้วยกันทุกวัน เราเองเริ่มรู้สึกผิด เราเริ่มคิดออกห่าง คุยด้วยน้อยลง ไม่อยู่ใกล้ชิดกัน ซึ่งบ่อยครั้งตัวเขาเองไม่รู้ว่า ทำไมเราต้องทำแบบนี้ แบบนั้น และเขาเองก็ถามเรา จนวันนึงเราตัดสินใจบอกความในใจออกไป ทั้งที่ในใจก็รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ รู้สึกผิดที่พูดออกไป แต่เขาดูเหมือนจะเฉยๆ และแถมเหมือนรู้สึกดีด้วยซ้ำแทนอีก ไม่ปฎิเสธ แต่เขาบอกว่าตัวเขามีแฟนแล้ว บางครั้งเรารู้สึกว่าเขาทำเหมือนเราเป็นกิ๊ก ซึ่งความรู้สึกเราไม่อยากเป็น มันกล้ำกลืน ฝืนทนนะ หลังจากนั้นมาเราก็พยายามตัดใจ ก็พยายามทำให้เพื่อนเราเขาสบายใจ โดยทำตัวเหมือนเดิม กินข้าวด้วยกัน คุยด้วยกันเหมือนเดิม บางครั้งที่เราพูดถึงแฟนเขา เขาก็จะพูดแบบเลี่ยงๆ เหมือนต่างคนต่างอยู่ เหมือนไม่ได้เป็นแฟนกัน เราไม่เคยเห็นแฟนเขาในที่สาธารณะ ทั้งบนเฟสบุค แต่ละคู่ก็ไม่เหมือนกัน เขาอาจจะรู้กันสองคนว่ารักกัน ไม่ต้องแสดงออก เราพยายามปกปิดความรู้สึกไม่ให้เขารู้ว่าเราทรมานใจนะ อยากจะหนีไปให้ไกล แต่ก็ทำได้แค่คิด เพราะทำงานที่เดียวกัน ต้องเจอกันทุกวัน เราไม่อยากต้องหนีอีกแล้ว หนีที่ไม่ต้องเจอหน้า เหนื่อยแล้ว แล้วก็ไม่อยากแสดงความรู้สึกว่าเราชอบเขา เพราะเรารู้สึกผิดมาก ที่ตัวเองกำลังชอบคนมีเจ้าของอยู่ มันทรมาน ฝืนทนอย่างบอกไม่ถูก เราพยายามคุยกะเขาน้อยลง จนถึงไม่คุยเลย ลบเฟรนออกจากเฟสบุค เพื่อไม่ให้รับรู้เรื่องราวของเขา เราพยายามทำใจ ตัดใจ และอดทนทั้งทีรู้ว่าทรมานใจ แต่รู้ว่าต้องใช้เวลา เราควรทำไงต่อไปดี อยากจะบอกเขาว่า อย่ายุ่งกะเราอีก เราอยากอยู่คนเดียว แต่ด้วยความเป็นเพื่อนกัน มันทำให้เราไม่กล้าบอกเขาอีก!