จะพยามสรุปให้สั้นที่สุดนะครับ

คือ.. เรากับเพื่อนคนนี้เคยคบกันเมื่อสมัยยังเด็ก (ประมาณม.1) ด้วยความเป็นเด็กของเราทั้งคู่ เราเลยคบกันไม่นาน และเลิกกันไปแบบงงๆ สุดท้ายก็กลายมาเป็นเพื่อนกัน (แต่เราก็ยังชอบเขาอยู่นะ) พอเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เขาก็กลายเป็นเพื่อนผู้หญิงที่เราสนิทมากที่สุด ถึงแม้เวลาจะทำให้เราไม่ได้เจอกันบ้าง ห่างกันไปบ้าง แต่ความสนิทไม่เคยหายไป และ (ความรู้สึกของเราที่มีต่อเขาก็ไม่ได้หายไปเช่นกัน) เวลาค่อยๆผ่านไป มอปลาย.. มหาลัย.. วัยทำงาน.. ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเอง นัดเจอกันบ้างบางครั้ง รู้ตัวอีกทีเราก็รู้จักกันมา 13 ปีแล้ว 

เอ้อ เราลืมบอก ตอนเรารู้จักกับคนนี้เรารู้จักผ่านสถานที่เรียนพิเศษ ไม่ได้เรียนมัธยม หรือ มหาลัยเดียวกันนะ

อะต่อ..เวลาเดินมาถึงช่วงกลางปี 2566 ช่วงนั้นเรากำลังหางานใหม่ และผ่านสัมภาษณ์ที่บริษัทนึง ในบริษัทนี้คนไม่เยอะมากเท่าไหร่ อย่างแผนกเรามีแค่ 10 กว่าคน ในวันแรกที่เราเริ่มงาน Hr ก็พาไปแนะนำพนักงานใหม่แต่ละแผนก จนมาถึงแผนกตัวเอง เราก็ยกมือไหว้ทุกคน.. จนมาถึงคนสุดท้าย (เป็นผู้หญิงกำลังก้มทำอะไรสักอย่างอยู่) เรา : สวัสดีครับ / ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้ามารับไหว้ และความพีคก็เกิดขึ้น นางคือคนนั้น คนที่เราชอบมาตลอด 13 ปี เราทั้งคู่ตกใจมากๆ ที่เราเจอกันที่นี่ ดันบังเอิญมาทำงานที่เดียวกัน แผนกเดียวกัน โต๊ะห่างกันไม่ถึง 5 ก้าว คำแรกที่วิ่งเข้ามาในหัวเราคือ ชิบละ.. 

ทีนี้แหละ สนิทกันมากกว่าเดิม เจอกันทุกวัน กินข้าวด้วยกันทุกวัน กลับบ้านด้วยกัน สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเรายิ่งกลัวเพราะอีกฝ่ายมีแฟนแล้วและเรารับรู้เรื่องของแฟนเขามาตลอด ให้คำปรึกษา ตอนนี้อธิบายความรู้สึกไม่ถูกว่าควรรู้สึกยังไง พยามจะไม่รู้สึกอะไรแต่ก็ทำไม่ได้จริงๆ จะหนีก็หนีไม่ได้เพราะทำงานที่เดียวกัน ใครเคยเจอเคสแบบนี้อยากขอวิธีหน่อยครับ