เรื่องมีอยู่ว่า ผมแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับแฟน มา 6ปี รวมเวลาคบกันด้วยก็รู้จักกันมาประมาณ 10 ปี ก็ไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิง จนมาปลายปี 2566 ผมได้ไปคุยกับผู้หญิงคนนึงที่ทำงาน ซึ่งก็ไม่ได้คิดว่าจะมีปัญหา แต่คุยกันบ่อยครั้งขึ้น จนแฟนจับได้ ซึ่งถูกแฟนจับได้ทั้งหมด 4-5 ครั้ง                                  ซึ่งครั้งสุดท้าย เป็นครั้งที่หนักมากเขาให้โอกาสมาหลายครั้งแต่เราก็ไม่หยุด ทำให้เราตัดสินใจวาจะแยกทางกัน แต่ตอนนี้ก็ยังใข้ชีวิตอยู่ในบ้านเดียวกัน โดยที่ต่างคนต่างเป็นเหมือนอากาศ เป็นระยะเวลา 3-4เดือนแล้ว
ซึงกับคนที่แอบคุยด้วย  Status ของน้องเขาคือ เขามีแฟนแล้ว ตอนผมมีปัญหากับภรรยาผมครั้งสุดท้าย ผมก็เปิดใจถามกับเขาตรงๆว่า รู้สึกกับผมยังไง     คำตอบที่ได้คือ  เขาคิดว่าเราเป็นแค่พี่ชาย ไม่มีทางที่เขาจะเลิกกับแฟนเขา ซึ่งครั้งนั้นผมก็ตัดใจแล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ยังมาวนเวียนในชีวิตผม ยังโทรมาหา ยังเจอกันที่ office ซึ่งทำให้ผมตัดใจไมไ่ด้อีก กลับกลายมาเป็นคุยกันมากขึ้น
แต่สิ่งที่หลังผมเริ่มจะรับได้ กับความรู้สึกนี้คือ เขาโทรมาหาผมบ่อยขึ้น พยายามคุยกันบ่อยขึ้น แต่ผมซึ่งยังอยู่บ้านเดียวกับภรรยาก็ต้องแอบคุยด้วยความเกรงใจ แต่ถึงเวลาที่แฟนเขามาหา หรือวันเสาร์-อาทิตย์ เขาก็จะหายไปเลย ซึ่งผมก็เคยบอกเขาไปว่าให้หยุดคุยกัน ผมไมใช้คนแก้เหงา แต่สุดท้ายเขาก็กลับมาอีก และก็หายไป วนเวียนไปมาอย่างนี้ 
-ผมจะทำอย่างไรกับความรู้สึกนี้ดี เมือ Priority แรก ของเขาคือแฟนเขา แต่ผมกลับต้องมาคิดมากวนเวียนในจิตใจ 
-กับภรรยาผม ผมรู้สึกผิดมากๆ แต่ก็อาจจะสายไปแล้ว กลับการที่จะไปขอโอกาสเขา
-ผมอยากจะตัดสินใจออกจากบ้านมาอยู่คนเดียวเป็นทางออกที่ดีทีสุดของผมกับภรรยาไหม
-กับผู้หญิงอีกคน ที่ยังไงเขาก็บอกเขาไม่เลิกกับแฟนแน่ๆ ผมควรจะเอาตัวออกมายังไงดี เหมือนผมจะทำใจและตัดขาดได้ แต่สุดท้ายเขาก็ยังมาวนเวียนในขีวิตผมอยุ่ดี ผมก็ไม่รู้เขาคิดอะไรอยุ่
-ผมจะออกจากงาน เพื่อหนีปัญหา แต่ด้วยอายุ ออกจากงานก็จะมีปัญหาตามมา ผมก็เลยอยากจะยึดงานไว้เป็นจุดมุ่งหมายในชีวิต
-มีบางวูบที่ผมเคยคิดสั้นไม่อยากอยุ่แล้ว กับปัญหาที่ผมก่อให้เกิดขึ้นมา 

ผมแค่ได้อยากระบายออก มา แม้จะเป็นทางตัวหนังสือ ก็ทำให้ผมดีขึ้น ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะใช้ชีวิต หรือมีชีวิตต่อไปได้อีกนานแค่ไหน