เรา2คนคบกันมาเกือบ3ปีแล้วค่ะ ยังไม่แต่งงานแต่คบหากันโดยไปมาหาสู่ แต่อยู่ด้วยกันทำอะไรด้วยกันมาตลอดค่ะ คบกันข้วงแรกก็หวานชื่นปานจะกลืนกิน แต่หลังๆมันก็อาจจะไม่หวานเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ไม่ระหองระแหงกันเหมือนทุกวันนี้ค่ะ เราห้างกันมาเดือนกว่าแล้ว แต่ไม่มีการบอกเลิกกัน ไม่บอกลา แค่มีสัญญานเตือนในใจว่าเราสองคนไม่เหมือนเดิม เมื่อก่อนเราไปรับส่งเขาตลอดเพราะเขาไม่มีรถ แต่หลังๆนี่เราไม่ได้ไปรับเขาเพราะเขามีรถแล้วเราเลยถือว่าเขาคงมาหาเราเองได้แล้ว เขามาหาอยู่ตลอดนะคะแรกๆ แต่พอหลังๆไม่มาเลย อ้างว่าทำงาน เราไม่เคยรบกวนเวลาทำงานเขานะคะ ไม่จุกจิกไม่โทรตาม ให้ดวลาส่วนตัวอิสระ เขาอยากนอนบ้านเราก็ให้เขานอนบ้าน เขาอยากมาบ้านเราก็ให้มาตลอดค่ะ ปกติจะอยํ่บ้านเราค่ะ แต่หลังๆนี้เอาการทำงานมาเป็นเหตุผลที่ไม่มีเวลามา ทำงานดึกจนเหนื่อย ไม่มีเวลาเลยทำงานหามรุ่งหามค่ะ พอทักไปคุยก็ทำแต่งาน เราเลยรู้สึกว่าเป็นความห้างดันมากขึ้นค่ะหลังๆเขาไม่มีเวลาให้ แต่เราก็ไม่ใช่คนเรียกร้องอะไรค่ะ เราเข้าใจทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้มาหาเลยแต่ก็คุยกันบ้าง แต่เขาก็แอบไปเที่ยวโดยที่เรามารู้ทีหลัง แต่พอเราถามเขาก็บอก แต่ถ้าเราไม่ถามเขาก็ไม่เคยคิดจะบอก ทุกคนคิดว่าเป็นยังไงคะ เขาเปลี่ยนไปไหม.. แต่สำหรับเราคือเมื่อก่อนมีอะไรบอกแต่หลังๆนี้ถ้าเราไม่ถามเขาก็ไม่บอก.. เขาก็บอกว่าก็เราไม่ได้ถามนี่ เป็นงั้นไปสะได้ เห้อ... แต่เราก็นิสัยเหมือนเดิมไม่โทรตามไม่จุกจิก เพราะเราเคยผ่านความจุกจิกและระแวงมาก่อนไม่มีอะไรดีขึ้น เราก็จับได้มาหลายครั้งแล้วเรื่องเขาแอบคุยกับคนอื่น แต่ก็ไม่มีอะไรมากกว่านั้นให้อภัยมาตลอด เพราะอยู่ด้วยกันเขาดีนะคะความดีเขามีมากกว่าสิ่งไม่ดี.. เขาช่วยทางบ้านเราดีมาก แต่เราก็ดีกับเขาเหมือนกันและอีกอย่างคือเราไม่เคยนอกใจ ไม่เคยเอาแต่ใจ ก็ใส่ใจเวลาอยู่ด้วยกันทั้งสองคน เพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันกลายเป็นห่างกันและไม่ค่อยได้คุย เราเลยเลือกที่ไม่ค่อยทักไปหาเขา ให้เขาว่างแล้วทักมาเองเพราะเขาทำแต่งาน.. เลยเกิดปัญหาอาจมีทะเลาะกันบ้าง เราบอกว่าถ้าเขาจะหาเวลามาเขาก็มาได้ คนเราจะทำงานอะไร 24 ชั่วโมงเป็นไปไม่ได้หรอก คิดถึงก็มาหากันได้ รถก็มีไม่จำเป็นจะต้องมาค้างคืนแต่มาหากันสักแป๊บให้หายคิดถึง แต่เขาเลือกจะบอกว่าเราก็มีรถเมื่อก่อนเคยไปรับเขาได้ ทำไมเดี๋ยวนี้ไปรับเขาไม่ได้.. ว่าเราไปรับเพื่อนได้แต่ไปรับเขาไม่ได้ที่บ้าน เรานี่งงเลยค่ะ คือเราไม่ได้เห็นแก่ตัวนะ เรามีรถก็จริง เมื่อก่อนเราไปรับก็จริงแต่ที่เราไม่ได้มารับ เราก็ให้เหตุผลเขาไปว่าเขามีรถ เขาก็สามารถมาหาเราได้เหมือนแต่แรกตอนที่เขามีใหม่ๆ แต่ทำไมหลังๆนี้มีรถแต่มาไม่ได้แต่ไปเที่ยวกับเพื่อนกลางคืนได้ ไปหาเพื่อนได้แต่กับเรามาไม่ได้ แล้วมาบอกว่าเราเองที่ไม่เหมือนเดิม เขามายอกย้อนเรา.. ทุกคนคิดว่าเราคิดไปเองไหมว่าเขาเปลี่ยนไป หรือเราไม่เข้าใจเขาเองค่ะ เขาบอกว่าเขาทำงานแต่ละวันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว เราไม่เคยถามเขาว่าเขาเป็นไงบ้างเหนื่อยไหมกินข้าวแล้วยัง.. ทั้งที่จริงๆก่อนหน้านี้เราเคยใส่ใจเขาแต่ที่เราหยุดทักไปหยุดใส่ใจไปเรายอมรับ เพราะเราเห็นว่าเขาไม่ค่อยมีเวลาแม้แต่ตอบยังไม่ค่อยอยากตอบเราก็เลยเลือกที่จะเงียบว่าเขาจะทำยังไง .. แต่สุดท้ายถ้าเราไม่ทักเขาก็ไม่ทัก กลับกลายเป็นว่าเราไม่ทักเขาไม่ทัก ก็เลยไม่ได้คุยกันมาเดือนกว่าแล้วห่างกัน เขาก็ยิ่งไปเที่ยวกับเพื่อน ส่วนเราเองก็มีเจอเพื่อนบ้างแต่ไม่บ่อยเหมือนเขาเพราะต่างคนต่างทำงาน.. ตอนนี้ก็เลยอยู่เหมือนเลิกกันเป็นทะเลาะกันเพราะเหตุผลเล็กๆน้อยๆนี้ที่ไม่ใส่ใจกัน เราผิดหรือเปล่าคะ ที่เราไม่ใส่ใจอะไรเงียบไปไม่ทัก เพราะเขาก็ไม่ค่อยคิดจะทักมาหาเราเลย.. เพราะเราอยากลองเชิงดูว่าถ้าเราไม่ได้ใส่ใจหรือเงียบไปเขาจะเรียกร้องไหม สรุปไม่ค่ะเขาอยู่ได้โดยที่ไม่มีเรา แต่เรากลับเหงาเพราะนึกถึงสิ่งดีๆที่ตอนอยู่ที่อยู่ด้วยกันมันดีมากๆ ตอนนี้เราไม่มีใครเข้ามาเพราะยังไม่เปิดใจ เพราะต่างคนต่างไม่บอกเลิกกันแต่ก็ไม่คุยกันมาเดือนกว่าแล้ว  เราไม่รู้เลยว่าเขาคุยกับใครหรือมีใคร หรืออาจจะไม่มีแต่ติดเพื่อน หรืออาจจะมีคนคุยแต่เราไม่รู้.. ยอมรับว่ามีระแวงบ้าง แต่เราปลงกับเขาไปมาก.. แค่เลิกรู้สึกระแวงไปแล้ว แต่ไม่ได้เลิกรักนะคะ ตอนนี้ยังรักยังคิดถึงความผูกพันที่มีกันอยู่คิดถึงความดีที่เขาเคยทำให้ มันเลยตัดใจไม่ได้สักที.. เพราะเรารู้นิสัยเขาว่าเขาเป็นคนไม่บอกเลิกเราแน่.. และเราก็เป็นคนไม่บอกเลิกเขาด้วย และอีกอย่างเขาชอบให้เราเป็นคนผิด ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เขาก็จะชอบมองข้ามเหตุผลของเขาเขาจะบอกว่าเขาไม่ผิดอะไร.. เราสับสนเรื่องนี้มากค่ะ ถ้าจะเลิกก็อยากจะเลิกให้ขาดแต่ก็ไม่อยากจะบอกเลิกเพราะยังไม่มีอะไรที่ทำให้รู้ถึงความผิด.. กลัวจะเห็นแก่ตัวเกินไป เพราะเราก็ยังจับเขาไม่ได้ว่าเขามีคนอื่นหรือเปล่า อยากขอความคิดเห็นกับทุกคนหน่อยค่ะ มาระบายเพราะตอนนี้ได้แต่นอนร้องไห้ทุกคืนนึกแต่อะไรเดิมๆ..สิ่งที่เคยมีกันเคยอยู่ด้วยกัน เพราะตอนนี้ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย.. ได้แต่เก็บไว้ในใจคนเดียว เขาอยู่ได้ แต่เขาก็ไม่ยอมเลิกกับเรา เหมือนเขาจะบีบให้เราบอกเลิกเอง.. เหมือนว่าจะอยู่ต่อก็ไม่อยู่ต่อ แต่ถ้าให้เป็นคนบอกเลิกก็ไม่บอกเพราะเขาจะไม่ยอมเป็นคนตัดเรา แต่การกระทำเขาบ่งบอกให้เราตัดเขาเอง แล้วให้เราเป็นคนผิดที่บอกเลิกเอง ซึ่งตอนนี้เราเองก็ทำไม่ได้ค่ะเพราะทำใจไม่ได้เลย.. เลยอยากจะมุฟออนเร็วๆขอคำปรึกษากับทุกคน.. สนไปหมดทุกอย่างว่าจะทำยังไงดี.. เมื่อก่อนเราเป็นคนที่มีเพื่อนมาก แต่ตอนนี้เราแทบไม่ติดต่อกับเพื่อนเลยตั้งแต่เรามีแฟน .. เรามีปัญหาเรื่องเงินเราล้มอยู่เป็นเวลา 2 ปี ไม่เจอหน้ากับใครเลยเพราะถอยออกมาตั้งหลัก ทำงานเก็บเงินใหม่ใช้หนี้ ก็มีแต่เขาที่คอยอยู่ข้างๆเราเวลาที่มีปัญหา .. ถึงจะไม่ได้ช่วยเรื่องเงิน แต่ก็เป็นความสบายใจกันตลอดที่อยู่กันมา ไม่เคยทิ้งเรา แต่หลังๆนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วก็ไม่คุยกันมาเดือนกว่าแล้วค่ะ.. เรื่องมันก็มีแค่นี้ค่ะ พิมพ์ไปร้องไห้ไป.. กระทู้แรกอาจจะพิมพ์ยาวหน่อยนะคะ พอระบายความในใจพูดกับใครไม่ได้เลยค่ะ...🥹🥹