ตามหัวข้อเลยค่ะ เราแอบชอบเพื่อนคนหนึ่งมา 8 ปี แล้ว จนตอนนี้ก็เลิกชอบไม่ได้เลย
เกริ่นก่อนนะคะ 
เรารู้จักกับเพื่อนคนนี้มาตั้งแต่ม.1 แล้วค่ะ เขาเป็นเพื่อนคนแรกที่เขามาทักเราก่อน ทำให้ได้สนิทกัน ตอนเราจบจากโรงเรียนประถมมาเราไม่มีเพื่อนมาด้วยเลยสักคน แล้วเราก็ค่อนข้างขี้อาย ทำให้ไม่กล้าคุยกลับใครก่อน เขาเป็นคนแรกที่เขามาทักและชวนเราเข้ากลุ่มทำให้เราสองคนสนิทกัน ทำอะไรไปไหนด้วยกันบ่อยๆ ตอนนี้เรารู้ตัวแล้วว่าเริ่มชอบเขา แต่ก็ยังไม่มั่นใจ จนขึ้นม.2 เขาได้ไปคบกับเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่ง ตอนนั้นเราแอบเจ็บใจเพื่อนคนนั้นอยุ่ค่ะ คือเพื่อนคนที่คบกับเขาเราเคยบอกกับเพื่อนคนนั้นว่าเราแอบชอบเขาอยู่ค่ะ (สาเหตุที่บอกคือเขาเป็นผู้หญิงเหมือนกันเราเลยสนิทกันเร็ว เขาทำให้เรารู้สึกอยู่ด้วยแล้วสบายใจ เลยเพ้อบอกเขาไป อาจจะเพราะตอนนั้นเด็กด้วยเลยพูดออกไป) จะโกรธก็โกรธไม่ลงค่ะ คิดว่าต่อให้เพื่อนคนนั้นสารภาพถ้าคนที่ชอบเขาไม่ได้ปฏิเสธก็แสดงว่าเขาก็ชอบเพื่อนผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน แอบน้อยใจตรงที่เรารู้เป้นคนสุดท้ายในกลุ่มว่าเขาคบกัน ตอนนั้นเราเลยตัดใจและเคลียร์ใจกับเพื่อนผู้หญิงคนนั้น เพราะเราคาใจและไม่อยากรู้สึกอึดอัดจนทุกอย่างดีขึ้นและยังคงเป็นเพื่อนกันปกติ(จริงๆก็รู้สึกแย่ไปแล้วแต่เพราะเรื่องอื่นเขาดีกับเรามากๆเลยไม่อยากเสียเพื่อนเพราะเรื่องแบบนี้ด้วย) ทุกอย่างปกติจนถึงม.4  เราต้องเรื่องว่าจะเข้าสายไหน สุดท้ายเพื่อนในกลุ่มเลยแยกย้ายกันไปคนละสาย รวมถึงเรากับคนที่เราชอบด้วยค่ะ ตอนแรกคิดว่าถึงจะอยู่โรงเรียนเดียวกันแต่คนละสายคงไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน แต่ไม่เป็นแบบนั้นเลยค่ะ เพื่อนในกลุ่มม.ปลายเขาดันเป็นแฟนกับเพื่อนในกลุ่มม.ปลายเรา เลยได้นั่งกินข้าวด้วยกัน และอีกอย่างนึ่งที่เรากับไปชอบเขาคือเขายังเป็นคนที่เหมือนเดิมเลยค่ะ สดใส นิสัยดี ชอบทำให้คนรอบข้างมีความสุข  ยังทำตัวสนิทกับเราเหมือนเดิมเลยค่ะ ทำให้เรายังชอบเขาเหมือนเดิม และอีกอย่างที่เรายังมีหวังคือเขาเลิกกับเพื่อนคนนั้นไปแล้วด้วย (แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่กล้าออกตัวแรงหรือทำอะไรให้รู้สึกชอบอยู่ดีเพราะเราเกรงใจเพื่อนคนนั้นอยู่) เราเลยได้แค่ชอบเขาแบบนั้นไปเรื่อยและเป็นได้แค่เพื่อนสนิทเท่านั้นค่ะ(ตอนนี้เลยเป็นตอนที่เรามั่นใจสุดๆว่าเราชอบเขามากๆ)  จนม.4 เทอม2 เขาก็ได้กับไปคบกับเพื่อนผู้หญิงคนนั้นอีกรอบ เรานี่อกหักซ้ำสองสุดๆ  เลยตัดสินใจลองหาคนคุยดูค่ะ สุดท้ายไปจบที่เราดันได้เป็นคนคุยกับเพื่อนในห้องเขาค่ะ คนที่ติดต่อให้ก็คือคนที่เราชอบเลยค่ะโคตรเจ็บ เราคุยๆกับเพื่อนเข้ามาได้2เดือน เพื่อนก็แซวบ้างแต่เราไม่ได้รู้สึกชอบเขาเลย(ตอนนั้นรู้สึกผิดมากๆแต่แค่เกือบ) เพราะเราดันไปรู้ว่าเขาคุยกับรุ่นน้องอีกคนด้วยเราเลยจบความสัมพันธ์คนคุยลง แล้วเป็นจังหวะที่เขาทะเลาะกับเพื่อนผู้หญิงคนนั้นพอดีทำให้ช่วงนั้นเราเลยเป็นคนไปไกล่เกลี่ยให้คืนดีกันเพราะเราสนิทกับทั้งสองคน แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็เลิกกันอยู่ดี(เลิกกันได้ไม่ดีเท่าไหร่) เราก็ทำตัวเป็นเพื่อนเขาอยู่แบบนั้นมาตลอดไม่แสดงท่าทีใดว่าแอบชอบทั้งสิน ทั้งๆทีจริงๆแล้วคือชอบมาตลอดแต่ก็กลัวในทุกอย่างๆ เลยเลือกเก็บไว้ในใจ จนจบม.6 วันสุดท้ายที่จบเราเลยตัดสินใจสารภาพรักเลยค่ะ ไม่มีอะไรจะเสียแล้วเพราะยังไงก็ต้องแยกย้ายกันไปคนละเส้นทางอยู่ดี ถ้าโดนปฏิเสธก็จะได้ตัดใจไปเลย เราเลยนัดเขาไปที่นึงกัน2คนแล้วสารภาพไปเลยค่ะ ว่าเราชอบเขามาตลอด เขาดูไม่อึ้งแถมหัวเราะด้วยแล้วพูดกับเราว่า เขาพอจะดูออกว่าเราชอบเขาแต่เขาก็ไม่มั่นใจว่าชอบจริงรึป่าวไม่กล้าเข้าข้างตัวเองมากไป เขาบอกว่าเคยคิดๆชอบเราเหมือนกันแต่เพราะเป็นเพื่อนกันมันดีอยู่แล้ว เขากลัวว่าถ้าคบกันวันหนึ่งเลิกกันจะไม่กลับมาเป็นเพื่อนกันอีก เขาไม่อยากเสียเพื่อนที่สนิทกันได้ขนาดนี้ (โฮ้ววฟังแล้วเศร้าสุดๆ) เราก็เลยตอบไปว่าก็จริง ที่ตัดสินใจพูดเพราะคิดว่าจะตัดใจแล้วจริงๆ เราก็คิดตามที่เขาพูดนะคะว่าเป็นเพื่อนกันมันก็ดีอยู่แล้ว ทุกอย่างจบในวันนั้นเลยค่ะ จากเคยคุยแชทโทรคุยกันบ่อยๆกลายเป็นว่า ต่างคนต่างหายไปเลยค่ะ จนถึงวันเปิดภาคเรียนมหาลัย ความพีคอยู่ตรงนี้เลยค่ะ คือเราดันเรียนมหาลัยเดียวกันโชคที่คนละเขตแต่เพราะมหาลัยเราใหญ่สุดในวิทยาเขตปี1แต่ล่ะคณะเลยได้มารวมกัน ทำให้ได้เจอกับเขาอีกครั้ง และเหมือนตอนม.1 เลยเขายังเป็นคนที่เขามาทักเราก่อนเสมอ เราเลยต้องทำตัวปกติ และก็คุยนู้นนี้กันได้แปปหนึ่งก็เลยเรียกรวมแถวแล้วทำกิจกรรมจนจบ วันนั้นเราเลี่ยงจะกลับบ้านทันทีเลยไม่อยากเจอหน้าเขา แต่ก็ไม่วายไปเจอกันที่ป้ายรถเมย์อยู่ดี เขาเลยชวนเราไปเที่ยวต่อ เรากำลังจะปฎิเสธแต่เขาดักทางเราว่า "โอเคป่ะเนี่ย" เราเลยไปกับเขาเลยค่ะ (เราไม่ได้ใจง่ายนะแต่ตอนนั้นเราคิดว่าถ้าเราปกติจริงก็ควรทำตัวให้เป็นปกติอีกอย่างคืออยากรู้ใจตัวเองด้วยว่ายังชอบเขาอยู่ไหม) เลยได้ไปเที่ยวด้วยกัน ตอนที่เราเที่ยวกับเขาคือเราลืมเรื่องอึดอัดใจไปเลยค่ะ เที่ยวจนเพลินแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านหลังจากวันนั้นเราก็กลับมาแชทคุยกันบ้างโทรคุยกันบ้างแต่ไม่บ่อยเท่าแต่ก่อนแต่ก็ไม่ได้ทิ้งการติดต่อไว้นานเลยค่ะ มีนัดรวมกลุ่มเพื่อนม.ปลายบ่อยๆเลยได้เจอกัน ไปกินเหล้ากันบ้างทำให้กับไปชอบเขาอีกแล้วค่ะ จนปี2 เราพรึ่งได้รู้ว่าเขามีแฟน เรางงมากค่ะ เพราะก่อนหน้านั้นเราไปดูหนังไปเที่ยวกันบ่อย เราเลยไม่รู้ว่าเขามีแฟนแถมเขาไม่เคยบอกด้วยทำให้เราตกใจมากๆ เรามารู้ตอนที่เขารถล้มแล้วเขาโทรหาเราแล้วร้องไห้น้อยใจที่แฟนไม่สนใจหรือเป็นห่วงเขาเลย ต่อตอนนั้นเราคิดถึงเรื่องที่เขารถล้มมากกว่าเรื่องเขามีแฟนอีกนะคะ แต่พอรู้ว่าไม่ได้เป็นอะไรมากก็เลยสบายใจค่ะ พอเรารู้ว่าเขามีแฟนเราเลยหายไปจากเขาประมาณ 6 เดือนเพราะตอนนั้นเราคิดว่าเขาไม่มีแฟนแล้วก็คิดจะจีบเขาใหม่ค่ะ สุดท้ายพอมารู้ที่หลังก็เลยเลือกหายไปเลย จนขึ้นปี 3 เขาได้ย้ายมาเรียนวิทยาเขตเราทำให้ได้คุยกัน เขาถามว่าเราหายไปไหน เราเลยบอกว่าเราพรึ่งรู้ว่าเขามีแฟนแล้วเราเลยอยากรักษาระยะห่างเดี๋ยวดูไม่ดี เขานึกว่าเขาบอกเราแล้ว เราเลยบอกว่าเขาไม่ได้บอก (คือบบอกก่อนนะคะ ในโซเชียลเขาไม่เคยลงรูปกับแฟนเลย แล้วเขาก็ทำตัวว่างตลอดคุยแชทโทรคุยกันบ่อยๆทำให้เราไม่รู้จริงๆว่าเขามีแฟนแล้ว)มารู้อีกทีคือตอนที่เขาเลิกกันไปแล้วค่ะ เขาเราให้ฟังว่าตั้งแต่คบกันเขาคือพยายามอยู่ฝ่ายเดียวตลอด ชวนไปเจอเพื่อนก็ไม่ไป ชวนไปเที่ยวก็บอกว่าพ่อหวงจะเจอกันก็แค่ที่มหาลัย พอจะคุยกันแฟนเขาก็เล่นแต่เกม เหมือนไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่ก็ทนคบมา2ปี เพราะชอบแฟนคนนี้มากๆ จนวันที่รถล้มก่อนโทรหาเราเขาโทรหาแฟนก่อนแต่แฟนเขาดูไม่เป็นห่วงหรือแคร์อะไรเลยจนสุดท้ายเขาตัดสินใจบอกเลิก พอทุกอย่างคลี่คลาย เราเลยกลับมาเป็นเหมือนเดิมค่ะ จนเรียนจบ เขาและเราก็ไม่ได้คบใครเลยค่ะ เราเคยถามเขานะคะ เขาบอกว่าพอโตขึ้น ทำให้คิดได้ว่าถ้าจะมีใครสักคนขอให้ตัวเขามั่นคงกว่านี้ตอนนี้ขอทำงานสร้างตัวก่อนเลยยังไม่คิดคบใคร  จนปัจจุบันนี้ก็ยังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่และเราก็รู้ตัวว่ายังชอบเขาอยู่ ตอนนี้ก็นานมากพอแล้วจนอยากตัดใจแล้วค่ะทำไงดี