บทก่อนหน้า
บทที่ ๑
http://ppantip.com/topic/32012168
บทที่ ๒
http://ppantip.com/topic/32150649
บทที่ ๓
http://ppantip.com/topic/32175985
บทที่ ๔
http://ppantip.com/topic/32186430
บทที่ ๕
http://ppantip.com/topic/32205446
บทที่ ๖
ปรวีร์ชะงักอยู่กับที่เมื่อเปิดประตูออกมาจากห้องนอนในตอนเช้า แล้วพบกับอีกคนที่อยู่ร่วมบ้านลุกขึ้นจากโต๊ะที่นั่งอยู่แล้วถลาเข้ามาหาราวกับรออยู่ก่อนแล้ว
"พี่วี" หญิงสาวทัก ปรวีร์ยิ้มแห้งตอบก่อนจะทักกลับ
"ครับ น้องดา"
"พี่วีจะไปไหนหรือคะ" ถามทั้ง ๆ ที่การแต่งกายของชายหนุ่มก็บอกอยู่แล้วว่าเขากำลังจะไปไหน เขาอยู่ในกางเกงว่ายน้ำขาสั้นเสมอเข่า ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าอวดมัดกล้ามน่ามอง บนบ่ามีผ้าขนหนูสีขาวสะอาดพาดอยู่
"พี่วีจะไปว่ายน้ำ"
"งั้นน้องดาไปด้วยนะคะ" ถามด้วยท่าทางกระตือรือร้นก่อนรอยยิ้มบนใบหน้าจะเลือนหายเมื่ออีกคนแม้จะไม่ได้ปฏิเสธตรง ๆ แต่คำพูดของเขาก็แปลได้ว่าไม่ต้องการให้เธอไปด้วย
"พี่วีว่าจะรีบไปรีบกลับ"
คำตอบของชายหนุ่มทำให้ดาริกาถึงกับหมดความอดทน เธออุตส่าห์ง้อเขาก่อนทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเขาโกรธเรื่องอะไร แทนที่เขาจะทำให้สถานการณ์ระหว่างกันดีขึ้นกลับมาทำปั้นปึ่ง ดาริกาไม่ชอบความอึมครึมที่กำลังรู้สึกอยู่และจำเป็นต้องถามเขาให้รู้เรื่อง
"พี่วีเป็นบ้าอะไรไปคะ" ถามน้ำเสียงมีอารมณ์
"เปล่านี่" ชายหนุ่มตอบพลางหลบสายตาคาดคั้นนั้น ซึ่งยิ่งทำให้คนถามหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก
"ก็เห็น ๆ อยู่ว่าพี่วีโกรธน้องดามาตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้ก็ยังโกรธ ไม่พอใจอะไรก็บอกน้องดาสิคะ มาทำปั้นปึ่งแบบนี้แล้วจะรู้เรื่องกันไหม" คำถามตรง ๆ จากคนตรงหน้าทำให้ปรวีร์ถึงกับไม่กล้าสบตากับหญิงสาวด้วยรู้สึกผิด เขาไม่ได้โกรธ เขาแค่น้อยใจ แต่จะให้บอกเธอได้อย่างไร บอกว่าเขาน้อยใจที่เธอไม่ยอมอยู่แบบสามีภรรยากับเขาจริง ๆ อย่างนั้นหรือ เขาจะกล้าบอกเธออย่างนั้นได้อย่างไรกัน
"พี่วีไม่ได้โกรธจริง ๆ" ว่าเสียงอ่อน ก่อนจะสะดุ้งในใจเมื่อได้ยินหญิงสาวถามกลับมา
"พี่วีเสียใจที่ต้องมีพันธะติดอยู่กับน้องดาทำให้ตามใจคุณลุงเรื่องมีลูกไม่ได้หรือเปล่าคะ"
"น้องดา... ไปเอาความคิดนี้มาจากไหน พี่วีไม่เคยเสียใจ" ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงร้อนรน สิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการให้เธอคิดก็คือเขาไม่พอใจที่จะมีพันธะผูกพันกับเธอในฐานะภรรยานี่เอง ความจริงแล้วเขาต้องการให้พันธะนั้นเป็นจริงเสียด้วยซ้ำไป
“ก็พอกลับมาจากบ้านคุณลุง พี่วีทำตัวแปลก ๆ ดูโกรธ ๆ น้องดานี่คะ... ไม่ต้องพูดเลยว่าไม่โกรธ น้องดาไม่เชื่อหรอก” รีบดักคอเมื่อเห็นชายหนุ่มทำท่าอ้าปากจะค้าน ปรวีร์จึงนิ่งให้เธอพูดจบก่อน แล้วจึงพูดบ้าง
“พี่วีไม่ได้โกรธจริง ๆ แล้วก็ยืนยันว่าไม่เคยเสียใจเรื่องที่เราแต่งงานกัน ส่วนเรื่องมีลูก... ในเมื่อมันเป็นไปไม่ได้ คุณพ่อก็คงต้องผิดหวังเท่านั้นเอง”
“พี่วี...” ดาริกาเรียกชายหนุ่มแล้วทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้เอ่ยปาก
“หืม”
“เอ่อ... ไม่มีอะไรค่ะ” รีบปฏิเสธก่อนที่จะพูดในสิ่งที่คิดอยู่ออกไป แม้จะคิดแต่เธอยังไม่พร้อมที่จะพูด ยังไม่พร้อมที่จะถามว่าเขาอยากมีครอบครัวของเขาจริง ๆ หรือเปล่า อยากจะตัดพันธะที่มีกับเธอให้ขาด แล้วไปสร้างครอบครัวของเขาเองหรือเปล่า อยากถาม... แต่กลัวคำตอบ...
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่วีไปว่ายน้ำนะ”
“เชิญค่ะ” ตอบพลางเอี้ยวตัวเปิดทางให้ ก่อนจะหันมาบอกเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
“อ้อ... พี่วีคะ วันนี้น้องดาจะไปหาเพื่อนนะคะ”
“เพื่อนที่ไหน”
“เพื่อนมัธยมค่ะ เพิ่งนัดกันได้วันนี้ อาจจะกลับดึกหน่อย”
“ดึกแค่ไหน ทำไมต้องไปไหนดึก ๆ ดื่น ๆ” ชายหนุ่มถามเชิงบ่นก่อนที่จะห้ามตัวเองทัน ทำให้คนถูกบ่นถึงกับหัวเราะกิ๊ก
“แหม... พี่วีขา บ่นเป็นตาแก่ไปได้ น้องดาไปเจอเพื่อน กินข้าว ชอปปิ้ง อาจจะดูหนังต่อ ยังไม่รู้เลยว่าจะทำอะไรบ้าง แต่บอกพี่วีเผื่อ ๆ ไว้ จะได้ไม่ต้องรอน้องดาไงคะ”
“แล้วน้องดาจะไปยังไง เอารถพี่วีไปไหม”
“เดี๋ยวยายขวัญจะมารับค่ะ” หญิงสาวหมายถึงขวัญหทัยเพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยม ซึ่งบิดามารดาของเธอเป็นเจ้าของร้านอาหารทะเลที่ตั้งอยู่บริเวณอ่าวฉลอง ไม่ไกลจากรีสอร์ทของปรวีร์มากนัก
“งั้นน้องดาจะกลับบ้านเมื่อไหร่ก็บอกพี่วีแล้วกัน พี่วีจะไปรับ เพื่อนจะได้ไม่ต้องลำบากมาส่ง” ชายหนุ่มบอกในทันที ทำเอาคนฟังถึงกับหน้ามุ่ย
“กี่โมงก็ไม่รู้ อาจจะดึกมาก ๆ ก็ได้ น้องดาไม่อยากรบกวนพี่วี เดี๋ยวพี่ชายยายขวัญจะขับรถมาส่งค่ะ” ดาริกาไม่รู้ว่าคำตอบนั้นทำให้คนที่ตอนแรกตั้งใจจะไปรับเธอด้วยความห่วงใย เปลี่ยนความตั้งใจจะไปรับเธอด้วยความห่วงหวง ได้ยินเขาบอกเธอด้วยเสียงเข้มราวกับตัดบทว่าคำพูดของเขาถือเป็นที่สิ้นสุด และแปลกที่เธอรู้สึกว่าไม่กล้าที่จะค้านกับน้ำเสียงเช่นนั้นของเขา
“ไม่ต้องให้คนอื่นมาส่ง แค่ส่งข้อความมาบอก ดึกแค่ไหนพี่วีก็จะไปรับ” บอกแล้วก็เดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้คนรับคำสั่งยืนมองอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก เมื่อคืนก็ดูโกรธ ๆ เช้านี้ยืนยันว่าไม่โกรธ แต่ทำไมถึงได้ดูอารมณ์ไม่ดี แถมบ้าอำนาจแบบนี้นะ
ดาริกาส่ายศีรษะกับตนเองก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อเตรียมตัวออกจากบ้านไปพบกับกลุ่มเพื่อนสนิทตามนัด ส่วนคนอารมณ์แปรปรวนก็ปล่อยให้อยู่คนเดียวทั้งวันอาจจะดีขึ้นบ้างกระมัง
พันธนาการสีกุหลาบ บทที่ ๖
บทที่ ๑ http://ppantip.com/topic/32012168
บทที่ ๒ http://ppantip.com/topic/32150649
บทที่ ๓ http://ppantip.com/topic/32175985
บทที่ ๔ http://ppantip.com/topic/32186430
บทที่ ๕ http://ppantip.com/topic/32205446
ปรวีร์ชะงักอยู่กับที่เมื่อเปิดประตูออกมาจากห้องนอนในตอนเช้า แล้วพบกับอีกคนที่อยู่ร่วมบ้านลุกขึ้นจากโต๊ะที่นั่งอยู่แล้วถลาเข้ามาหาราวกับรออยู่ก่อนแล้ว
"พี่วี" หญิงสาวทัก ปรวีร์ยิ้มแห้งตอบก่อนจะทักกลับ
"ครับ น้องดา"
"พี่วีจะไปไหนหรือคะ" ถามทั้ง ๆ ที่การแต่งกายของชายหนุ่มก็บอกอยู่แล้วว่าเขากำลังจะไปไหน เขาอยู่ในกางเกงว่ายน้ำขาสั้นเสมอเข่า ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าอวดมัดกล้ามน่ามอง บนบ่ามีผ้าขนหนูสีขาวสะอาดพาดอยู่
"พี่วีจะไปว่ายน้ำ"
"งั้นน้องดาไปด้วยนะคะ" ถามด้วยท่าทางกระตือรือร้นก่อนรอยยิ้มบนใบหน้าจะเลือนหายเมื่ออีกคนแม้จะไม่ได้ปฏิเสธตรง ๆ แต่คำพูดของเขาก็แปลได้ว่าไม่ต้องการให้เธอไปด้วย
"พี่วีว่าจะรีบไปรีบกลับ"
คำตอบของชายหนุ่มทำให้ดาริกาถึงกับหมดความอดทน เธออุตส่าห์ง้อเขาก่อนทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเขาโกรธเรื่องอะไร แทนที่เขาจะทำให้สถานการณ์ระหว่างกันดีขึ้นกลับมาทำปั้นปึ่ง ดาริกาไม่ชอบความอึมครึมที่กำลังรู้สึกอยู่และจำเป็นต้องถามเขาให้รู้เรื่อง
"พี่วีเป็นบ้าอะไรไปคะ" ถามน้ำเสียงมีอารมณ์
"เปล่านี่" ชายหนุ่มตอบพลางหลบสายตาคาดคั้นนั้น ซึ่งยิ่งทำให้คนถามหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก
"ก็เห็น ๆ อยู่ว่าพี่วีโกรธน้องดามาตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้ก็ยังโกรธ ไม่พอใจอะไรก็บอกน้องดาสิคะ มาทำปั้นปึ่งแบบนี้แล้วจะรู้เรื่องกันไหม" คำถามตรง ๆ จากคนตรงหน้าทำให้ปรวีร์ถึงกับไม่กล้าสบตากับหญิงสาวด้วยรู้สึกผิด เขาไม่ได้โกรธ เขาแค่น้อยใจ แต่จะให้บอกเธอได้อย่างไร บอกว่าเขาน้อยใจที่เธอไม่ยอมอยู่แบบสามีภรรยากับเขาจริง ๆ อย่างนั้นหรือ เขาจะกล้าบอกเธออย่างนั้นได้อย่างไรกัน
"พี่วีไม่ได้โกรธจริง ๆ" ว่าเสียงอ่อน ก่อนจะสะดุ้งในใจเมื่อได้ยินหญิงสาวถามกลับมา
"พี่วีเสียใจที่ต้องมีพันธะติดอยู่กับน้องดาทำให้ตามใจคุณลุงเรื่องมีลูกไม่ได้หรือเปล่าคะ"
"น้องดา... ไปเอาความคิดนี้มาจากไหน พี่วีไม่เคยเสียใจ" ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงร้อนรน สิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการให้เธอคิดก็คือเขาไม่พอใจที่จะมีพันธะผูกพันกับเธอในฐานะภรรยานี่เอง ความจริงแล้วเขาต้องการให้พันธะนั้นเป็นจริงเสียด้วยซ้ำไป
“ก็พอกลับมาจากบ้านคุณลุง พี่วีทำตัวแปลก ๆ ดูโกรธ ๆ น้องดานี่คะ... ไม่ต้องพูดเลยว่าไม่โกรธ น้องดาไม่เชื่อหรอก” รีบดักคอเมื่อเห็นชายหนุ่มทำท่าอ้าปากจะค้าน ปรวีร์จึงนิ่งให้เธอพูดจบก่อน แล้วจึงพูดบ้าง
“พี่วีไม่ได้โกรธจริง ๆ แล้วก็ยืนยันว่าไม่เคยเสียใจเรื่องที่เราแต่งงานกัน ส่วนเรื่องมีลูก... ในเมื่อมันเป็นไปไม่ได้ คุณพ่อก็คงต้องผิดหวังเท่านั้นเอง”
“พี่วี...” ดาริกาเรียกชายหนุ่มแล้วทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้เอ่ยปาก
“หืม”
“เอ่อ... ไม่มีอะไรค่ะ” รีบปฏิเสธก่อนที่จะพูดในสิ่งที่คิดอยู่ออกไป แม้จะคิดแต่เธอยังไม่พร้อมที่จะพูด ยังไม่พร้อมที่จะถามว่าเขาอยากมีครอบครัวของเขาจริง ๆ หรือเปล่า อยากจะตัดพันธะที่มีกับเธอให้ขาด แล้วไปสร้างครอบครัวของเขาเองหรือเปล่า อยากถาม... แต่กลัวคำตอบ...
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่วีไปว่ายน้ำนะ”
“เชิญค่ะ” ตอบพลางเอี้ยวตัวเปิดทางให้ ก่อนจะหันมาบอกเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
“อ้อ... พี่วีคะ วันนี้น้องดาจะไปหาเพื่อนนะคะ”
“เพื่อนที่ไหน”
“เพื่อนมัธยมค่ะ เพิ่งนัดกันได้วันนี้ อาจจะกลับดึกหน่อย”
“ดึกแค่ไหน ทำไมต้องไปไหนดึก ๆ ดื่น ๆ” ชายหนุ่มถามเชิงบ่นก่อนที่จะห้ามตัวเองทัน ทำให้คนถูกบ่นถึงกับหัวเราะกิ๊ก
“แหม... พี่วีขา บ่นเป็นตาแก่ไปได้ น้องดาไปเจอเพื่อน กินข้าว ชอปปิ้ง อาจจะดูหนังต่อ ยังไม่รู้เลยว่าจะทำอะไรบ้าง แต่บอกพี่วีเผื่อ ๆ ไว้ จะได้ไม่ต้องรอน้องดาไงคะ”
“แล้วน้องดาจะไปยังไง เอารถพี่วีไปไหม”
“เดี๋ยวยายขวัญจะมารับค่ะ” หญิงสาวหมายถึงขวัญหทัยเพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยม ซึ่งบิดามารดาของเธอเป็นเจ้าของร้านอาหารทะเลที่ตั้งอยู่บริเวณอ่าวฉลอง ไม่ไกลจากรีสอร์ทของปรวีร์มากนัก
“งั้นน้องดาจะกลับบ้านเมื่อไหร่ก็บอกพี่วีแล้วกัน พี่วีจะไปรับ เพื่อนจะได้ไม่ต้องลำบากมาส่ง” ชายหนุ่มบอกในทันที ทำเอาคนฟังถึงกับหน้ามุ่ย
“กี่โมงก็ไม่รู้ อาจจะดึกมาก ๆ ก็ได้ น้องดาไม่อยากรบกวนพี่วี เดี๋ยวพี่ชายยายขวัญจะขับรถมาส่งค่ะ” ดาริกาไม่รู้ว่าคำตอบนั้นทำให้คนที่ตอนแรกตั้งใจจะไปรับเธอด้วยความห่วงใย เปลี่ยนความตั้งใจจะไปรับเธอด้วยความห่วงหวง ได้ยินเขาบอกเธอด้วยเสียงเข้มราวกับตัดบทว่าคำพูดของเขาถือเป็นที่สิ้นสุด และแปลกที่เธอรู้สึกว่าไม่กล้าที่จะค้านกับน้ำเสียงเช่นนั้นของเขา
“ไม่ต้องให้คนอื่นมาส่ง แค่ส่งข้อความมาบอก ดึกแค่ไหนพี่วีก็จะไปรับ” บอกแล้วก็เดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้คนรับคำสั่งยืนมองอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก เมื่อคืนก็ดูโกรธ ๆ เช้านี้ยืนยันว่าไม่โกรธ แต่ทำไมถึงได้ดูอารมณ์ไม่ดี แถมบ้าอำนาจแบบนี้นะ
ดาริกาส่ายศีรษะกับตนเองก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อเตรียมตัวออกจากบ้านไปพบกับกลุ่มเพื่อนสนิทตามนัด ส่วนคนอารมณ์แปรปรวนก็ปล่อยให้อยู่คนเดียวทั้งวันอาจจะดีขึ้นบ้างกระมัง