ตอนที่ผ่านมา
บทที่ ๑ http://ppantip.com/topic/32197484

ปฐมบทแห่งสี่โฉมสะคราญ : บทที่ ๒ คุณหนูสามแห่งสกุลเฉิน

หากมีคนต่างถิ่นเดินทางเข้าสู่แคว้นเจียงเฉียงแล้วเอ่ยถามว่า ‘เฉิน เหว่ยหง’ คือใคร คนผู้นั้นจะได้ยินคำสรรเสริญดังมาก่อนคำตอบเสียอีก เหตุเพราะชื่อนี้เป็นนามของเสนาบดีใหญ่ผู้ทรงคุณธรรม ชาวเมืองต่างก็ให้ความเคารพนับถือเสนาบดีเฉินเป็นอย่างมาก ขุนนางน้อยใหญ่ล้วนเกรงใจท่าน แม้แต่ฮ่องเต้เองก็ทรงให้เกียรติเป็นอย่างมาก

นับตั้งแต่วันแรกที่รับราชการมาจนบัดนี้ เสนาบดีเฉินทำคุณประโยชน์ให้ประเทศชาติเหลือคณา แต่ชีวิตส่วนตัวของท่านนั้นกลับต้องจมอยู่กับความทุกข์โศกจากการสูญเสียซ้ำแล้วซ้ำเล่า

คนข้างกายรายแรกที่ด่วนจากไปคือบุตรสาวคนรองซึ่งป่วยตายด้วยโรคระบาด ถัดมาก็ฮูหยินที่ท่านเสนาบดีรักปานดวงใจ สองปีก่อนบุตรสาวคนโตที่เพิ่งจะแต่งงานออกเรือนไป ก็ต้องมาหมดลมหายใจในสภาพตายทั้งกลม ปัจจุบันสกุลเฉินเหลือบุตรธิดาที่ยังมีชีวิตอยู่เพียงสามคน แต่มัจจุราชผู้โหดเหี้ยมก็ไม่ยอมรามือ วันนี้ในยามรุ่งสาง วิญญาณของคุณหนูสามได้ล่องลอยออกจากร่าง ไปสู่สถานที่อันเป็นนิรันดร์อย่างไม่มีวันหวนกลับ

ปฏิกิริยาของท่านเสนาบดีเฉินยามเมื่อรู้ข่าวร้ายคือนิ่งงันไปนาน สักพักใหญ่ท่านก็สั่งให้คนจัดเตรียมงานศพและแจ้งข่าวแก่บุตรชายคนโตให้เร่งกลับมา เสนาบดีเฉินให้ทุกคนในห้องออกไป แล้วใช้โอกาสนี้กอดร่างของบุตรสาวเอาไว้จนกระทั่งร่างนั้นไร้ไออุ่น

พ่อบ้านหลิวยืนนิ่งรออยู่หน้าประตูจนผู้เป็นนายเรียก จึงเข้าไปหาพร้อมกับประคองผ้าปักลวดลายงดงามมาให้ใช้คลุมหน้าศพ

“รอกุ้ยอี้มาก่อน” เสนาบดีเฉินยังไม่รับผ้าเอาไว้ พ่อบ้านหลิวจึงนำไปวางไว้บนโต๊ะก่อน

ไม่กี่อึดใจต่อมาคนที่รอก็เปิดประตูพรวดเข้ามาในห้อง

“ไม่จริงใช่ไหมท่านพ่อ กุ้ยฮวายังไม่เป็นอะไร น้องต้องไม่เป็นอะไร”

ใบหน้าของกุ้ยอี้ตื่นตระหนกเหมือนคนที่เพิ่งเจอกับฝันร้ายที่สุดในชีวิตมา เลยต้องการคำยืนยันว่าความฝันนั้นไม่มีวันเป็นจริง

ไม่มีใครในห้องนั้นเอ่ยสิ่งใด ความเงียบเป็นเสมือนคำตอบว่าบัดนี้ฝันร้ายที่กุ้ยอี้หวาดผวาได้กลายเป็นความจริงแล้ว

‘กุ้ยฮวาตายแล้ว...กุ้ยฮวาตายแล้ว...กุ้ยฮวาตายแล้ว’

ประโยคนี้ดังก้องซ้ำๆ อยู่ในหัว ร่างสูงใหญ่เดินโซซัดโซเซมายังเตียงนอน ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแตะข้างแก้มของน้องสาว แล้วเลยไปจับชีพจรที่คอ ตัวนางไม่เพียงแต่เย็นเฉียบ ยังไร้การตอบสนองใดๆ ด้วย

“พี่ขอโทษกุ้ยฮวา พี่ขอโทษที่ไม่ทันมาดูใจเจ้า”

น้ำตาไหลอาบแก้มชายหนุ่มเป็นสาย สร้างความสะเทือนใจให้กับพ่อบ้านหลิวจนไม่อาจทนมองได้อีก

ขนาดเป็นแค่พี่ยังเสียใจขนาดนี้แล้วคนเป็นพ่ออย่างเสนาบดีเฉินเล่า ดวงใจจะร้าวรานปานไหน ถึงจะเจ็บปวดผู้นำตระกูลอย่างเฉิน เหว่ยหงก็มิอาจแสดงความอ่อนแอออกมาได้ เหว่ยหงฝืนใจลุกแล้วเอามือวางบนบ่าลูกชาย

“คลุมผ้าให้นางเสีย น้องรอเจ้ามาส่งนานแล้ว” เอ่ยเสร็จเสนาบดีเฉินก็เดินออกไปเตรียมการเรื่องงานศพด้านนอก ทิ้งบุตรเอาไว้ให้ทำใจในห้องนั้น

‘คลุมผ้าอย่างนั้นหรือ?’ เขาจะทำมันได้อย่างไรในเมื่อมันกะทันหันเหลือเกิน หลายวันก่อนกุ้ยฮวายังอ้อนให้พาไปดูดอกท้อในเมืองอยู่เลย

กุ้ยอี้กอดร่างของน้องสาวเอาไว้ในอ้อมแขนด้วยความอาลัยอย่างสุดซึ้ง ชายหนุ่มพร่ำตัดพ้อสวรรค์ว่าเหตุใดจึงเร่งเอาชีวิตดรุณีน้อยนางนี้ไปเร็วนัก

“ทำไมถึงไม่เอาชีวิตข้าไปแทน…ทำไม” คำถามนี้เจือด้วยเสียงสะอื้นหนัก นอกจากความโศกาอาดูรแล้ว ในใจกุ้ยอี้ยังเปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกผิด

“ท่านแม่ ข้าขอโทษที่ดูแลน้องได้ไม่ดี” ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่งที่รักษาสัญญาเอาไว้ไม่ได้

ในบรรดาน้องสาวทั้งสามคน กุ้ยอี้สามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่ารักกุ้ยฮวามากกว่าใครเพราะเลี้ยงมาเองกับมือ ตอนกุ้ยฮวาเกิด กุ้ยเซียน น้องสาวคนรองเสียชีวิตไปแล้ว ส่วนกุ้ยเหรินก็ไปอยู่ในวังกับท่านน้า ความที่ท่านพ่องานยุ่งมาก ที่บ้านจึงเหลือกันเพียงสามแม่ลูกเท่านั้น

‘แม่ฝากน้องด้วยนะกุ้ยอี้ เจ้าเป็นพี่ใหญ่ต้องดูแลน้องให้ดีนะรู้ไหม’ ท่านแม่ซึ่งสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงนักได้เอ่ยฝากฝังเอาไว้ในวันหนึ่ง

กุ้ยอี้ซึ่งขณะนั้นอายุแปดขวบ จารึกประโยคนี้ไว้ในใจและยึดถือเอาไว้ดังคำมั่น นับจากวันนั้นเขาก็ดูแลกุ้ยฮวาเรื่อยมา แม้แต่งานเปลี่ยนผ้าอ้อมก็ยังเคยทำมาแล้ว กุ้ยฮวาเองก็ติดเขามาก ต่อให้ร้องไห้โยเยแค่ไหน ถ้าได้กำนิ้วของพี่ใหญ่เอาไว้ก็จะสงบลงได้ในทันที ทุกครั้งที่อยู่กับพี่ใหญ่แกจะหัวเราะและยิ้มอย่างร่าเริงเสมอ ถึงแม้น้องจะยังพูดไม่ได้ แต่กุ้ยอี้ก็รู้ว่ากุ้ยฮวาเองก็รักเขามากเช่นกัน

กุ้ยฮวาเติมโตขึ้นมาเป็นเด็กหญิงหน้าตางดงามหมดจด นางน่ารักประหนึ่งเทพธิดาองค์น้อย แม้ร่างกายจะอ่อนแอ แต่นางก็มักจะมีรอยยิ้มประดับใบหน้าเสมอ ผู้คนจึงเปรียบนางว่างดงามราวกับดอกท้อที่แย้มบานในฤดูใบไม้ผลิ

กุ้ยอี้ไม่เคยเห็นต่างเรื่องความงาม แต่กลับชิงชังคำเปรียบเปรยนี้นัก

‘พี่ไม่อยากให้เจ้าเป็นดังเช่นดอกท้อ บานอยู่อึดใจ ไม่เท่าไรก็โรยรา’

‘ถึงช่วงชีวิตจะสั้น แต่ก็งามตรึงตรามิใช่หรือคะ’ กุ้ยฮวาเอ่ยด้วยรอยยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ‘แม้โรยสู่พสุธา ยังผลิบานในใจนิรันดร์’

กลอนที่นางขับออกมายังดังก้องอยู่ในหู กุ้ยอี้ในตอนนั้นได้แต่ปรามน้องสาวว่าอย่าพูดอะไรเป็นลาง กุ้ยฮวายิ้มรับคำพูดเขาเหมือนอย่างที่เคย จากนั้นไม่นานนางก็เริ่มลงมือปักผ้าคลุมหน้า

เด็กสาวชาวเฉียงเจียงส่วนใหญ่มักจะออกเรือนไปเมื่อมีอายุได้ ๑๘ ตามธรรมเนียมของที่นี่ เจ้าสาวจะต้องลงมือปักผ้าคลุมหน้าด้วยตัวเอง เมื่อเสร็จสิ้นพิธีการแต่งงานแล้ว ผ้าคลุมหน้านี้ก็จะถูกเก็บรักษาเอาไว้อย่างดี เพื่อใช้อีกครั้งในพิธีศพของตัวเอง

หญิงสาวปกติทั่วไปจะเริ่มปักผ้าคลุมหน้าก่อนแต่งงานประมาณครึ่งปี แต่กุ้ยฮวาเริ่มลงมือปักผ้าตั้งแต่เพิ่งจะ ๑๔ นางว่าสุขภาพของนางอ่อนแอ ค่อยๆ ทำไปจะดีกว่ามาเร่งทำในตอนท้าย

กุ้ยฮวาใช้เวลากว่าสองปี ผ้าคลุมหน้าซึ่งมีลวดลายวิจิตรงดงามจึงเสร็จสมบูรณ์ กุ้ยอี้ยังจำได้ดีใบหน้ายิ้มแย้มของน้องยามที่เอาผลงานมาอวด

‘ท่านพี่สัญญากับข้าได้ไหม ว่าจะเป็นคนคลุมผ้าคลุมหน้าให้ข้า’

กุ้ยอี้รับคำโดยไม่รู้เลยว่ามันคือลางแห่งการสูญเสีย เมื่อนึกย้อนไปชายหนุ่มก็เผลอขยุ้มผ้าปักที่พ่อบ้านนำมาวางเอาไว้ให้จนยับ

“พี่ควรจะได้ส่งเจ้าไปเป็นเจ้าสาวมิใช่หรือ ไม่ใช่ส่งเข้าโลงอย่างนี้”

หยาดน้ำตาของกุ้ยอี้หยดลงบนแก้มเนียนใส น่าเศร้านักที่เจ้าของร่างกายอันงดงามนี้ไม่อาจรับรู้ได้อีกแล้วว่าพี่ชายที่รักยิ่ง โศกาอาดูรปานใด



พิธีศพของชาวเจียงเฉียงจะใช้การฝังมากกว่าการเผา ส่วนเรื่องการเก็บศพเอาไว้ที่บ้านนั้นไม่มีระยะเวลาตายตัว แต่ส่วนใหญ่ก็มักจะเก็บเอาไว้ประมาณเจ็ดวันก่อนจะเคลื่อนย้ายไปยังสุสาน

ในช่วงที่เก็บศพเอาไว้นี้จะไม่มีการทำพิธีทางศาสนาใดๆ ไม่มีการเชิญแขกมาร่วมงาน คนที่สามารถไว้อาลัยและมานอนเฝ้าข้างโลงได้มีเพียงคนในบ้านเท่านั้น พอใกล้ถึงกำหนดเคลื่อนย้ายไปยังสุสานแล้ว จึงค่อยเปิดบ้านให้คนนอกมาร่วมไว้อาลัย บางคนที่มีญาติมิตรเพื่อนฝูงมาก ก็จะเก็บศพเอาไว้ต่ออีกประมาณสามสี่วันเพื่อให้ทุกคนได้มีโอกาสนอนเฝ้าโลงกันอย่างทั่วถึง

การมานอนเฝ้าข้างโลงนี้ถือเป็นการเปิดโอกาสให้ดวงวิญญาณของผู้ตายได้มาบอกลา ถ้าจิตสามารถสื่อสารกันได้ก็จะได้ยินเสียงหรือฝันถึง กุ้ยอี้จึงมานอนเฝ้าศพของน้องสาวทุกคืนด้วยหวังจะได้พบน้อง

ปกติชายหนุ่มจะเป็นคนนอนไว แต่สำหรับวันนี้ไม่ว่าจะพยายามข่มตาสักเพียงไหนก็ไม่สามารถพักผ่อนได้ กุ้ยอี้ลุกขึ้นมานั่งถอนหายใจท่ามกลางความสลัว นี่เพิ่งจะเป็นคืนที่สองที่กุ้ยฮวาจากไป แต่สำหรับเขาแล้วช่วงเวลาแห่งความทรมานนี้ช่างยาวนานนัก

“โกรธพี่ที่มาส่งเจ้าไม่ทันหรือไร ถึงไม่ยอมมาพบหน้า กุ้ยฮวา...น้องน้อยของพี่ รู้ไหมพี่คิดถึงเจ้ายิ่งนัก” ชายหนุ่มพึมพำขณะเหม่อมองโลงไม้ซึ่งประดับประดาด้วยดอกไม้จำนวนมาก

ในขณะที่กำลังเหม่อนี้ เสียงกรีดร้องก็ดังมาจากด้านนอก พอมองรอดประตูออกไปก็เห็นใครคนหนึ่งลุกขึ้นมานั่งสะอื้น

กุ้ยอี้เห็นว่าบิดากับมารดาเลี้ยงยังนอนหลับอยู่ จึงค่อยๆ ลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอก ห้องที่ใช้เก็บศพนี้เปิดประตูเอาไว้กว้าง ด้านในเป็นที่สำหรับเจ้านาย ส่วนด้านนอกมีคนรับใช้นอนอยู่

คนที่ลุกขึ้นมานั่งร้องไห้คือซีอิ๋ง นางเป็นลูกสาวของพ่อบ้านหลิวและเป็นคนรับใช้คนสนิทของกุ้ยฮวา ยังเดินไม่ถึงตัวก็ได้ยินเสียงฮูหยินของพ่อบ้านหลิวเอ็ดลูกสาว พอเห็นเขานางก็รีบขอโทษ

“ขออภัยคุณชายใหญ่เร็วเข้า เสียงเจ้าทำให้คุณชายตื่นนะรู้ไหม” ฮูหยินหลิวเร่งลูกสาวที่มัวแต่นั่งร้องไห้

“ขะ...ขออภัยเจ้าค่ะ” เด็กสาวก้มหัวให้แล้วพยายามกลั้นสะอื้น

“ช่วงเถอะ ข้ารู้ว่านางเองก็เสียใจมาก” กุ้ยอี้เอ่ยเสียงนุ่มขณะย่อตัวลงไปยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

ซีอิ๋งรับผ้าเช็ดหน้ามาซับหน่วยตา แต่เดี๋ยวเดียวเท่านั้นนางก็ร้องไห้ออกมาอีก

“เงียบเดี๋ยวนี้นะซีอิ๋ง เจ้ากำลังจะปลุกคนทั้งบ้านแล้ว” ฮูหลินหลิวค้อมตัวให้คุณชายใหญ่อีกครั้ง แล้วทำท่าจะพาตัวลูกสาวไปร้องไห้ที่อื่น

ซีอิ๋งฝืนตัวเอาไว้ นางกำผ้าเช็ดหน้าเอาไว้แน่น เพื่อรวบรวมความกล้า รายงานสิ่งที่พบเจอมาให้คุณชายใหญ่ได้รับรู้

“...คุณชายเจ้าคะ ซีอิ๋งฝันเจ้าค่ะ ซีอิ๋งฝันถึงคุณหนูสาม”

“ฝันว่าอย่างไร เล่ามาให้หมด” กุ้ยอี้ถามเสียงรัว

“คุณหนูสามมาหาข้าเจ้าค่ะ นางบอกว่าอึดอัด ขอให้ช่วยพานางออกจากโลงที”

ฮูหยินหลิวถึงกับเอามือทาบอกเมื่อได้ยินคำพูดลูก

“เจ้าพูดอะไรน่ะซีอิ๋ง เลอะเทอะใหญ่แล้ว”

ชาวเฉียงเจียงมีความเชื่อว่าหากคลุมหน้าศพและปิดฝากโลงเรียบร้อยแล้ว การไปเปิดโลงหรือเปิดผ้าคลุมหน้าออกโดยพลการถือเป็นการลบหลู่ผู้ตาย กรณีเดียวที่สามารถเปิดโลงได้คือตอนที่นักบวชมาสวดบทส่งวิญญาณให้ก่อนฝัง ถึงกระนั้นก็จะไม่มีการแตะต้องผ้าคลุมหน้าเป็นอันเด็ดขาด

“เจ้าแน่ใจนะซีอิ๋งว่ากุ้ยฮวาพูดอย่างนี้จริง”

“จริงเจ้าค่ะ...คุณหนูย้ำกับข้าหลายรอบมาก ในฝันคุณหนูดูทรมานมากเหลือเกินเจ้าค่ะ คุณชายใหญ่ช่วยคุณหนูด้วยนะเจ้าคะ”

ซีอิ๋งถึงกับลงทุนเอาหัวโขกพื้นเพื่อวิงวอน บ่งบอกว่าจริงจังกับความฝันเป็นอย่างมาก กุ้ยอี้จึงตรงไปที่โลงศพในทันที

“อย่านะเจ้าคะคุณชายใหญ่ ไปรบกวนคนตายจะถูกสาปเอา” ฮูหยินหลินร้องเสียงหลง ส่งผลให้ใครต่อใครเริ่มตื่นมาดูเหตุการณ์

“ถูกสาปก็ถูกสาปสิ กุ้ยฮวาเป็นน้องข้า นางอยากทำอะไรก็ปล่อยตามใจนาง” ขาดคำชายหนุ่มก็กระชากฝาโลงออก

“ขอไฟให้ข้าหน่อย จุดตะเกียงให้สว่างกว่านี้” ชายหนุ่มหันมาสั่งบ่าวไพร่

“เจ้าจะทำอะไรน่ะกุ้ยอี้” เสนาบดีเฉินเอ็ดลูกชายเสียงดัง เมื่อตื่นมาเห็นว่ากำลังลบหลู่คนตาย

“ซีอิ๋งฝันว่ากุ้ยฮวามาบอกว่าอยากออกจากโลง นางอึดอัดทรมานมาก ท่านพ่ออย่าห้ามข้าเลย ข้าจะช่วยน้อง”

เสนาบดีเฉินนิ่งอึ้งไปเมื่อได้ยิน คนเป็นพ่อลุกขึ้นมายืนเคียงข้างลูกชาย เพื่อเอ่ยเตือนสติ

“ซีอิ๋วอาจจะแค่คิดมากก็เลยฝันเพ้อเจ้อ กุ้ยฮวาหลับอย่างสงบแล้ว เจ้าปล่อยให้นางได้พักผ่อนเถอะ”

คำพูดของบิดารั้งมือที่กำลังจะกระชากผ้าคลุมปิดหน้าออกให้หยุดอยู่กับที่ ใจหนึ่งกุ้ยอี้ก็อยากจะเชื่อฟังผู้ให้กำเนิด แต่อีกใจก็ไม่สามารถสลัดคำพูดของสาวใช้ออกไปจากหัวได้

‘กุ้ยฮวากำลังทรมาน’ พอคิดได้แบบนั้นแล้วคำว่าถูกผิดหรือขนบธรรมเนียม ก็ไม่หลงเหลืออยู่อีกต่อไป ชายหนุ่มดึงผ้าคลุมหน้าซึ่งตัวเองเป็นคนบรรจงคลุมให้ออกในทันที

เสนาบดีเฉินส่งเสียงครางในลำคอ ยังไม่ทันได้ตำหนิลูก บ่าวคนหนึ่งก็ยื่นตะเกียงมาตรงกลางระหว่างสองพ่อลูก ซูหยวนตื่นมาทีหลัง ได้ยินแต่เสียงคุณชายใหญ่บอกว่าขอไฟเลยกุลีกุจอไปจัดหามาให้ ไม่ทันได้ดูสถานการณ์ว่าคุณชายใหญ่จะเอาไฟไปทำอะไร

กุ้ยอี้รับตะเกียงจากคนรับใช้มาส่งดูหน้าน้องสาว ใบหน้านางไม่เหมือนคนตายเลยสักนิด ยังคงงดงามเหมือนดังเช่นที่เขาเห็นเมื่อหลายวันก่อน

“กุ้ยฮวา บอกพี่มาสิว่าเจ้าต้องการอะไร จะให้พี่พาไปไหนหรือทำอะไรก็บอกมา”

เมื่อไร้เสียงตอบรับ ชายหนุ่มก็วางตะเกียงลงแล้วทำท่าจะอุ้มร่างของน้องสาวออกมาจากโลง เสนาบดีเฉินจึงรีบยึดมือบุตรชายเอาไว้

“พอได้แล้วกุ้ยอี้ กุ้ยฮวาตายไปแล้ว เจ้าต้องการให้นางจากไปอย่างทุกข์ตรมหรือ”

กุ้ยอี้กำหมัดแน่น เขาเถียงบิดากลับอย่างที่ไม่เคยทำ

“แต่น้องกำลังทรมาน ข้าจะนิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไร”