ตอนนี้อู้มากค่าาา ล่วงเลยไปหลายวันแล้วค่อยมาทำสปอย ขออภัยผู้อ่านทุกท่านด้วยนะคะ

หน้าเปิดค่ะ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

'เวลานานามิอยู่กับมนุษย์ บางครั้งจะแสดงอารมณ์ที่ต่างออกไป'

- ทัศษนศึกษาวันที่สาม กลุ่มทัศษนศึกษาแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม คือ กลุ่มที่ไปเที่ยวที่ชายหาด และกลุ่มที่นั่งรถบัสเข้าไปเที่ยวในเมือง มิซูกิบ่นว่าเขาอยากไปเที่ยวที่ชายหาด เพราะอยากเห็นนานามิในชุดว่ายน้ำมากกว่า จากนั้นก็หันมาถามโทโมเอะว่า โทโมเอะไม่เคยมาที่โอกินาว่าใช่ไหม

"ไม่ ตอนที่ยังเป็นสัตว์เทพของมิคาเงะอยู่ก็เคยมาที่นี่ ..."

'อย่าเข้ามานะ เจ้าห้ามกลับมาที่นี่อีก เจ้าจิ้งจอก'

- คุรามะปรากฏตัวขึ้นและบอกว่าตัวเองจะไปเที่ยวในเมืองด้วยเหมือนกัน พวกแฟนคลับเลยถามว่าพวกเธอจะขอตามไปด้วยได้ไหม แต่คุรามะบอกว่าเขาไม่อยากไปเดินกับกลุ่มคนเยอะๆ ซึ่งการกระทำทุกอย่างของคุรามะนั้นอยู่ภายใต้สายตาของนักข่าวที่ชื่อ รูริโกะ

- รูริโกะตั้งใจจะไปนั่งรถบัสที่เข้าไปเที่ยวในเมืองเพื่อตามสืบข่าวเรื่องคุรามะ (ทั้งๆที่ห้องของเธอต้องไปเที่ยวที่ชายหาด) พอเพื่อนของรูริโกะเห็นว่าเธอจะตามคุรามะไป พวกเพื่อนจึงพูดชวนให้รูริโกะไปที่ชายหาดด้วยกันดีกว่า เพราะไปเดินคนเดียวในเมืองมันเหงาออก แต่กลับได้รับคำตอบจากรูริโกะว่า

"ไม่หรอก ถึงฉันจะอยู่คนเดียวก็ไม่รู้สึกเหงาซักนิด"

'พวกผู้หญิงน่ารำคาญตรงนี้แหละ ชอบหาเพื่อนทำอะไรด้วย ชอบที่จะอยู่กับคนอื่น'
'แต่ฉันไม่เหมือนกัน ฉันน่ะ เป็นผู้หญิงที่สามารถอยู่คนเดียวและทำทุกอย่างเพื่อเป้าหมายได้'

บนรถบัส
- รูริโกะขึ้นมาบนรถบัสที่พวกนานามินั่งอยู่ และเข้ามาถามนานามิเกี่ยวกับเรื่องของคุรามะ รูริโกะบอกว่าเธอต้องการรู้ข้อมูลแบบมุมมองบุคคลที่สาม นานามิจึงตอบว่า "ถึงจะมีส่วนที่แปลกอยู่บ้าง(เพราะเป็นปีศาจ) แต่(สำหรับโทโมเอะและมิซูกิ)ก็ถือว่าเป็นผู้ชายธรรมดาคนนึง" รูริโกะรู้สึกว่าคำตอบของนานามิน่าเบื่อ และคิดว่าตัวเองถามคนผิดแล้ว นานามิไม่รู้เรื่องอะไรเลย คนที่สังเกตว่าคุรามะอาจจะไม่ใช่มนุษย์มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น

- รูริโกะเปลี่ยนเป้าหมายไปหาโทโมเอะแทน เธอทักว่าโทโมเอะกับคุรามะดูสนิทกันดี โทโมเอะก็ตอบทันทีว่าไม่เลยซักนิด โทโมเอะสังเกตว่านานามิมองมาทางรูริโกะอย่างเป็นห่วง เขาจึงบอกกับรูริโกะไปว่า ถ้ารูริโกะอยากหาคนคุยด้วยก็ไปทางฝั่งผู้หญิงซะจะดีกว่า รูริโกะบอกว่าเธอไม่ได้ต้องการจะหาเพื่อนคุย และเธอก็รู้สึกว่าพวกผู้หญิงคุยกันแต่เรื่องน่าเบื่อด้วย

"งั้นเหรอ"
"น่าเสียดายนะ"

- รูริโกะยังคงพูดต่อไปว่าเธอรำคาญพวกผู้หญิง เธอไม่เหมือนกับพวกนั้น ถึงเธอจะอยู่คนเดียวก็ยังสบายมากและนั่นอาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ รูริโกะพูดต่อว่าอย่างโทโมเอะคงจะไม่เข้าใจหรอก ซึ่งโทโมเอะก็ตอบสั้นๆเพียงว่า "งั้นเหรอ" ด้วยรอยยิ้มเย็นเท่านั้น รูริโกะรู้สึกเสียวสันหลังวาบกับรอยยิ้มของโทโมเอะ แต่ก็ยังทนใจแข็งถามต่อไปว่า เขาคิดว่าบนโลกใบนี้มีสิ่งมีชีวิตที่อธิบายไม่ได้อยู่จริงไหม โทโมเอะยังคงตอบทันทีเหมือนเดิมว่า "ไม่มีอยู่จริง"

"เป็นคำตอบที่น่าเบื่อซะจริง แต่ฉันคิดว่ามีจริงนะ เพราะอย่างนั้นมันถึงน่าสนใจไง"

'ฉันจะต้องหาให้เจอ ความลับของผู้ชายคนนั้นที่บินอยู่บนท้องฟ้า'
'ฉันจะต้องถ่ายตัวตนที่แท้จริงของคุรามะให้ได้ ... !'

ลงจากรถบัส
- นานามิเข้ามาถามโทโมเอะว่าเมื่อกี้บนรถบัสเขาคุยอะไรกับรูริโกะ โทโมเอะจึงแอบดีใจนึกว่านานามิจะหึง แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังทันที เมื่อเธอบอกว่าเธอเป็นห่วงว่ารูริโกะจะเที่ยวไม่สนุก เพราะรูริโกะอาจจะทะเลาะกับคนบนรถบัสก็ได้

"ข้าแค่ถามความคิดเห็นของนางเกี่ยวกับพวกกลุ่มมนุษย์เท่านั้นเอง"

"หมายความว่ายังไง"

"เพราะทุกครั้งเวลาที่เจ้าอยู่กับเพื่อนมนุษย์คนอื่น เจ้ามักจะแสดงอารมณ์ที่ต่างออกไป ..."

- ปีศาจน้อยโผล่ออกมาและบอกว่าท่านผู้นำของเกาะนี้ต้องการแสดงความขอบคุณต่อนานามิในเรื่องที่เธอทำไว้กับฮานาริ จากนั้นเขาก็โปรยกระดาษที่มีแสงเรื่อๆออกไปทั่วบริเวณที่นานามิกับโทโมเอะยืนอยู่

"นี่คือแสงแห่งการอวยพร เป็นของขวัญแสดงความขอบคุณจากท่านมิโกะที่มีให้กับมนุษย์เทพ"
(ท่านมิโกะก็คือท่านผู้นำนะคะ)

- มิซูกิ คุรามะ อามิ และเคย์ เดินมาหาพวกนานามิ นานามิรีบชวนอามิให้ดูแสงพิรุณทันที (ตรงนี้ภาษาจีนใช้คำว่า 光雨 ซึ่งแปลได้ว่า แสงกับฝน จึงขอใช้คำว่าแสงพิรุณแทนนะคะ) แต่แสงพิรุณนี้คนปกติธรรมดาอย่างอามิมองไม่เห็น คุรามะจึงให้อามิถือขนนกของตัวเองไว้

"กำลังตกอยู่ ... นี่เป็นฝนที่มนุษย์มองไม่เห็นน่ะสิ"

"ที่แท้ฉันมองไม่เห็นงั้นหรือเนี้ย"

"ขนนกของฉัน ข้างในมีพลังปีศาจอยู่ส่วนนึง จึงสามารถแสดงสิ่งที่คนปกติมองไม่เห็นได้"


" (สวย)ใช่ไหมล่ะ"

"อื้ม สวยมาก"

- โทโมเอะคิดถึงคนที่เขาเคยเจอตอนที่มาที่เกาะโอกินาว่าครั้งก่อน เขาบอกว่าวิธีแสดงความขอบคุณแบบนี้สมกับเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นจริงๆ จากนั้นก็ถามปีศาจน้อยว่ามิโกะคนนั้นยังสบายดีอยู่ไหม ปีศาจน้อยทวนคำว่า 'เด็กผู้หญิง' อีกครั้งก่อนจะหัวเราะคิกคักขึ้นมา เขาไม่ตอบคำถามของโทโมเอะ และจากไปโดยบอกพวกนานามิว่าให้มาเที่ยวที่นี่ใหม่ด้วย

- รูริโกะยังคงตามแอบถ่ายรูปคุรามะอยู่ห่างๆ เธอไม่เข้าใจว่าพวกนานามิยืนดูอะไรกัน เธอสังเกตเห็นที่พื้นมีขนนกสีดำตกอยู่ เธอจึงเก็บขึ้นมาและกะว่าจะเอากลับไปตรวจสอบ เพราะเธอคิดว่าขนนกนี้อาจจะเป็นของคุรามะก็ได้ หลังจากที่รูริโกะเก็บขนนกใส่กระเป๋ากระโปรงเสร็จแล้ว เธอก็เริ่มมองเห็นพวกปีศาจ พอพวกปีศาจรู้ว่าเธอมองเห็นพวกมัน พวกมันก็คิดจะปิดปากเธอด้วยการควักลูกตา

- นานามิเอาดอกไม้ทัดหูและถามโทโมเอะว่าน่ารักไหม แต่ยังไม่ทันที่โทโมเอะจะชมว่าน่ารัก เขาก็ถูกมิซูกิชมตัดหน้าซะก่อน อยู่ๆโทโมเอะก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง คุรามะถามโทโมเอะว่าเป็นอะไรไป เขาก็ตอบว่า "ไม่มีอะไร แค่มีคนกำลังเดินผิดทางเท่านั้นแหละ"

- รูริโกะวิ่งหนีพวกปีศาจหัวซุกหัวซุน เธอไม่เข้าใจว่าที่นี่คือที่ไหน เธอวิ่งหนีจนสะดุดล้มลง ในขณะที่ปีศาจกำลังยื่นมือเข้าหาเธอ ภายในใจเธอก็กำลังร้องขอให้ใครซักคนมาช่วยเธอด้วย และโทโมเอะก็ปรากฏกายขึ้น

"ไม่ว่าใครก็ตาม เมื่อเดินออกมาจากโลกของตัวเองแล้ว ก็ต้องเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ให้ดี"
"บางครั้งก็ต้องจ่ายด้วยชีวิตเพื่อเป็นค่าตอบแทน"
"กลับไปที่โลกของเจ้าซะ"

'ที่แบบนี้ ใครจะอยากมาอีกล่ะ ...'

- เมื่อรูริโกะฟื้นขึ้นมา นานามิ อามิ และเคย์ต่างห้อมล้อมเธอด้วยความเป็นห่วงอยู่ นานามิบอกว่าห็นรูริโกะเป็นลมอยู่ที่ข้างทาง ในใจของรูริโกะยังคงขวัญเสียและหวาดกลัวกับสิ่งเธอเจอเมื่อครู่ แต่นานามิและเพื่อนของเธอก็ถามรูริโกะด้วยรอยยิ้มว่าเธอจะเอาดอกไม้ทัดหูด้วยไหม

'อะไรกัน พวกเธอเอาอะไรทัดหูน่ะ อย่างกับคนบ้าแหน่ะ'
'ถึงแม้จะเหมือนคนบ้า ... แต่กลับรู้สึกปลอดภัย'
'ฉันนี่มันโง่จริงๆ'

บนรถบัส
- เที่ยวทัศนศึกษาในเมืองจนเย็นแล้ว พวกนานามิจึงขึ้นรถบัสกลับโรงแรม โทโมเอะเดินมาที่ที่นั่งของนานามิ เขาเห็นว่านานามิกำลังหลับและพิงไหล่ของรูริโกะอยู่ จากนั้นเขาก็เดินกลับไปนั่งที่นั่งของตนเอง รูริโกะบ่นว่าโทโมเอะจะต้องคิดว่าเธอเหมือนคนบ้าแน่ๆ

"ไม่นี่"
"หัวข้อสนทนาที่บ่าเบื่อของพวกผู้หญิงก็ราวกับดอกไม้ น่ารักดีออกไม่ใช่หรือ"


'ท่ามกลางหมู่ผู้คน อารมณ์แสดงออกไปที่ต่างออกไปในบางครั้งก็ทำให้รู้สึกถึงความเหงา'
'เป็นเพราะว่าข้าชอบอารมณ์ที่(เจ้า)แสดงออกพวกนั้นยังไงล่ะ'

(จะสื่อว่าเวลานานามิอยู่กับมุนษย์เธอจะยิ้มแย้มอยู่เสมอ ซึ่งโทโมเอะก็ชอบนานามิในแบบนั้นมากๆ
แต่นั่นก็ทำให้เขารู้สึกเหงาด้วยเช่นกัน เพราะเขาทำได้เพียงเป็นผู้ดูอยู่อย่างเดียวเท่านั้น)

รูปที่ไม่ได้ลงค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ส่วนใหญ่มีแต่โทโมเอะ ฮ่าาา





จบค่าาาา ตอนหน้ามาประมาณวันที่ 20 เดือนนี้นะคะ ไม่รู้ว่าจะเลทอีกไหม แล้วแต่อารมณ์ผู้แปลค่ะ ฮ่าาา
ตอนนี้รู้สึกว่าเขียนยรรยายได้ไม่ค่อยดี ถ้าใครอ่านแล้วไม่รู้เรื่องตรงไหน ถามได้นะคะ