วันนี้ไปซื้อหนังสือมา เจอน้องผู้หญิงคนหนึ่งนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ระหว่างชั้นหนังสือหมวดวรรณกรรม
โดยท่านั่งของน้องเค้าคือ เอาหลังพิงชั้น แล้วเอาเท้ายันกับชั้นวางอีกฝั่งเอาไว้ (รองเท้าของน้องเหยียบเต็มๆสันหนังสืออีกฝั่งเลยครับ)
เราก็งงๆว่าทำไมน้องไม่ไปนั่งที่ที่นั่งที่ทางร้านจัดเตรียมไว้ให้

แล้วพอดีว่าผมต้องการเดินไปหยิบหนังสือเล่มที่น้องกำลังพิงอยู่ก็เลยพูดกับน้องว่า

เรา : เอ่อ น้องครับ ! ขอโทษนะครับ พอดีพี่จะหยิบหนังสือเล่มที่น้องพิงอยู่อ่ะครับ
น้องผู้หญิง : (เงยหน้าขึ้นมาแล้วชักสีหน้าใส่ ทำเป็นไม่สนใจแล้วคุยโทรศัพท์ต่อ)
เรา : น้องหลบพี่หน่อยนะ ! (พยายามจะสงบสติอารมณ์ที่เริ่มฉุน แล้วเดินเข้าไปหยิบหนังสือเล่มนั้น)
น้องผู้หญิง : โว๊ะ ! (ลุกขึ้นยืน กระแทกเท้าเบาๆแล้วหันหน้ามอง)
เรา : ทีหลังไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ทางร้านเค้าจัดไว้ให้จะดีกว่านะครับ ตรงนี้มันขวางทางนะครับ (ฉุนขาดตั้งแต่อีกฝ่ายมา โว๊ะ! ใส่แล้ว)
น้องผู้หญิง : พี่เป็นพนักงานร้านหนังสือหรือคะถึงมาสั่งหนู ?
เรา : พี่ไม่ใช่พนักงานร้านหรอกครับ แต่พี่คิดว่าคนที่ได้รับการศึกษาแล้วพ่อแม่สั่งสอนมาดีๆจะไม่ทำกิริยาท่าทางแบบน้องนะครับ (ยิ้มให้แล้วเดินไปจ่ายตังค์ที่แคชเชียร์)

คือเราว่ามันเป็นปัญหาเลยนะสำหรับร้านหนังสือบางร้านที่ชอบมีน้องๆหนูๆมานั่งอ่านหนังสือตามชั้น [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ส่วนมากจะเป็นซีเอ็ด นายอินทร์ไม่ค่อยเห็นเพราะบางสาขามีที่นั่งไว้ให้บริการ
บางคนพอรู้ว่าเราต้องการจะผ่านทางก็หลบให้ แต่บางคนไม่หลบ เหมือหลุดเข้าไปอยู่ในโลกส่วนตัวไปละ

เราเซ็งมากเลยนะที่เวลาจะเข้าไปซื้อหนังสือทีนึงต้องเดินอ้อมไปอ้อมมา เพราะขี้เกียจไปขัดจังหวะน้องๆที่กำลังอ่านหนังสือ (แต่เคสที่เราเล่าให้ฟัง กำลังนั่งคุยโทรศัพท์)
บางทีนั่งอ่านแม่มทุกช่องนั่นแหละ ไม่มีที่จะให้เดินเลย !