พงษ์
-----

พงษ์เป็นชายหนุ่มที่ไม่เคยหลับตาได้นาน หรือจะบอกว่าชั่วโมงที่เขาใช้ในการหลับตานั้นน้อยมากๆถ้าเทียบกับคนอื่นๆ เขารักหน้าที่ที่ทำอยู่ยิ่งนัก พงษ์เป็น รปภ. ที่ห้องสมุดแห่งหนึ่ง เขาไม่เคยได้อ่านหนังสือ เขาเกลียดตัวอักษรในหนังสือ เขาเชื่อว่ามันขโมยเวลาของมนุษย์จากการออกไปผจญภัยในโลกภายนอก

ห้องสมุดแห่งนี้ต้องการคนดูแล ไม่เพียงแต่ บรรณารักษ์แต่ต้องมียามหรือ รปภ. เพราะในห้องสมุดมีหนังสือล้ำค่าที่ไม่สามารถหาซื้อได้จากที่ไหน บางเล่มมีเพียงเล่มเดียวในโลก

พงษ์ไม่เคยได้อ่านหนังสือเหล่านั้น และตั้งแต่เขาทำหน้าที่เฝ้ายามห้องสมุดแห่งนี้มา เขาก็ยังไม่เห็นขโมยหรือโจรแม้แต่คนเดียว บางครั้งพงษ์อดคิดขำๆว่า ใครกันจะบ้ามาขโมยหนังสือเก่า

ในคืนหนึ่ง พงษ์ตกใจตื่นกลางดึกเมื่อเขาได้ยินเสียงแหลมที่เสียดแทงแก้วหู เขารีบคว้ากระบองคู่กายวิ่งไปทางด้านหลังตึกห้าชั้นอันเป็นตึกห้องสมุด เมื่อไปถึงด้านหลังตึก เขากลับไม่พบอะไรนอกจากลานปูนสำหรับไว้จอดรถ พงษ์มองขึ้นไปชั้นห้า ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของห้องสมุด เขาเห็นแสงไฟลอดมาจากหน้าต่าง

เอาแล้วไง... มีคนบุกลุกห้องสมุดของเขา แต่ใครล่ะ เข้าไปทางไหน ในเมือประตูมีทางเดียว พงษ์รู้สึกตื่นเต้น หัวใจเต้นแรง เขากระชับกระบองในมือ พาตัวเองเดินขึ้นไปชั้นห้าทันที

ประตูห้องสมุดชั้นห้ายังคงคล้องโซ่ กุญแจแน่นหนา ไม่มีคนบุกรุกเข้าไปทางประตู

พงษ์ค่อยๆแนบหูเข้ากับบานประตู ฟังเสียงจากข้างใน เสียงแกร๊กกาก ๆ ดังกระทบหูเขา จนทำให้เขาขมวดคิ้ว มีคนอยู่ในนั้นหรือไม่ก็มีอะไรสักอย่างที่อยู่ในนั้น หนังสือที่อยู่บนชั้นห้าเป็นหนังสือที่ล้ำค่า หายากและบางเล่มราคาเป็นแสน ชนิดที่คนอย่างเขาไม่สามารถซื้อได้ ใครจะบ้าซื้อหนังสือราคาเป็นแสน

พงษ์หยุดนิ่ง เขากำลังคิดว่าจะไขกุญแจเข้าไปดีหรือจะทำไม่รู้ไม่ชี้เดินกลับไปประจำที่มั่น ถ้าเข้าไปแล้วเจอกับขโมยหรือโจรที่มีอาวุธเช่นปืน กระบองของเขาคงจะกลายเป็นของเด็กเล่น

ดังนั้น พงษ์ตัดสินใจตามหัวใจ เขามีคติว่า ถ้าทำอะไรก็ต้องทำให้เต็มที่ เขาจึงไขกุญแจเข้าไป ปลดโซ่ ผลักบานประตู บานประตูค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ในนั้น ส่วนใหญ่เป็นความมืดสลัว ยกเว้นแสงสว่างที่ฟุ้งออกมาจากตู้ที่อยู่ติดหน้าต่าง

พงษ์ค่อยๆย่างเท้าเข้าไป หัวใจเต้นโครมคราม เขามุ่งหน้าไปที่ตู้ใบนั้น แสงสว่างค่อยๆจ้าขึ้น เขาร้องถาม นั่นใคร... เงียบ ไม่มีเสียงตอบ เขาร้องเรียกอีกสอง สามครั้ง ก็ยังคงเงียบ
พงษ์เอากระบองเคาะที่ขอบตู้หนังสือขณะที่สองเท้ายังพาเขามุ่งตรงไปที่ตู้ เป็นสัญญาณบอกว่า ถ้าฉันเจอตัวแกแกโดนฟาดแน่ไอ้หัวขโมย

ในที่สุดพงษ์ก็เดินไปหยุดที่หนังสือเล่มหนึ่ง แสงสว่างมันส่องออกจากหนังสือเล่มนั้น ไม่มีขโมย ไม่มีโจร...นอกจากหนังสือที่ให้แสงสว่าง พงษ์มองหนังสือเล่มนั้นอย่างงงๆ เขาหยิบมันขึ้นมาดู พลิกหน้ากระดาษ แสงสว่างจ้าเกินกว่าที่เขาจะอ่านชื่อหนังสือได้ จากนั้นไม่นานแสงค่อยๆจางลง และหายไป

พงษ์ยืนอยู่ในความืดสลัวของห้อง มือยังคงถือหนังสือเล่มนั้น เขามองไปรอบๆ หนังสือหายากหลายพันเล่มรายล้อมตัว เขาค่อยๆทรุดตัวลงนั่งพิงกับตู้ และเริ่มอ่านหนังสือ หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างประหลาด มีความสุข


พงษ์เสียชีวิตในอีก 15 ปีต่อมา ไฟไหม้ห้องสมุดแห่งนี้ หนังสือหายากถูกทำลายจนหมด ชายหนุ่มตายในกองเพลิงขณะที่พยายามฝ่าเปลวไฟขึ้นไปบนชั้นห้าเพื่อเอาหนังสือล้ำค้าเหล่านั้นออกมา ไฟนรกเผาร่างของเขาจนกระดูกป่นละเอียด เถ้ากระดูกรวมไปกับเถ้าหนังสือ