ไม่มีหรอกรักแล้วไม่แสดงออก มีแต่แสดงออกเท่าที่รัก จากประโยคนี้   ประสบการณ์ความรักของทุกคนมันจริงมากน้อยแค่ไหนหรอคะ

นักตำรานี่เหมือนสุนัขบ้า ไล่กัดคนดีๆเขาไปทั่ว เพราะนักตำราทำวิปัสนาไม่เป็น ไม่รู้เรื่องว่า  วิปัสนามี3อย่างคือ 1.ผู้รู้ 2.ผู้ถูกรู้ 3.การรู้นั้นผู้รู้ไม่ปรุงแต่งอารมณ์ที่รู้ตัวเอง และอาราณ์ที่รู้

คือตอนนี้รู้ไร้ค่ามากไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนกับเพื่อนหรือครอบครัวหรือใครรู้สึกไร้ตัวตน ทุกคนไม่จริงใจกับเราเหมือนที่เราจริงใจให้เลยค่ะมันเป็นอะไรที่เศร้ามาก เราคอยเป็นเพื่อนที่ดีของทุกคนมาเสมอและตลอดมาถึงท

คนจีบก่อนที่จะจีบคือมีความชอบ อยากได้เขาเป็นแฟน  แล้วความรู้สึกนั้นจะอยู่ไปตลอดไหมนะ   ส่วนคนที่ถูกจีบ   ก่อนหน้าอาจไม่ได้ชอบขนาดนั้น แต่พอเป็นแฟนจะรักมากขึ้น  หรือถ้าหากไม่รักตั้ง

ตามหัวข้อเลยค่ะอยากมีแฟนที่อยู่ไกลๆแต่ไม่เคยออกจากบ้าน คุยกันในแอพก็ไม่รู้สึกเหมือนมันตายด้านเรื่องนี้ไปแล้วอยากรู้สึกใจเต้นเหมือน14อีกครั้ง

ทุกคนรักตัวเองแหล่ะ แต่เราต้องการอ้อมกอดคนอื่นที่รักเราเหมือนกัน กอดตัวเองมันไม่ได้รู้สึกเหมือนถูกกอด ไม่ได้รู้สึกเหมือนถูกรัก การบอกว่า รักตัวเองจะไม่ต้องการใคร ก็แค่การหลอกตัวเอง จิตใต้สำนึกเรายังต้

ใครเคยไปจีบคนที่เค้าไม่ชอบเราหรืออคติเรากันบ้าง แล้วผลลัพธ์เป็นอย่างไร เปลี่ยนใจเค้าได้ไหม

การที่เรารู้สึกดีกลับใครมากๆ มากจนกลายเป็นรัก ยอมทุกอย่าง ให้ได้ทุกอย่าง ทำทุกอย่างที่เขาต้องการ แม้เราจะทำไม่ได้เราก็พยายามเพื่อเขาตลอด ไม่สนคนรอบข้างจะมองจะว่าไง มันมากจนเราดูไม่มีค่า ทั้งๆที่รู้

ออกตัวก่อนว่ามาจากประสบการณ์ส่วนตัวของ จขกท. เอง ไม่ได้จะเหมารวม แต่ตั้งหัวกระทู้ให้ดูมีอารมณ์ร่วม อย่างหัวกระทู้ที่ตั้งไป ทั้งประสบการณ์ส่วนตัว(โดนบ่อย) และจากรอบๆตัวเท่าที่พบเจอมา ทำไมผู้หญิงต้องปฏ

เราเป้นทุกอย่างมาหมดละยกเว้นคนรัก เราคิดว่าเราอาจจะกวนตีนมากไปรึป่าว แต่รุ้สึกว่าไม่เคยอยุ่ในสายตาเลย