คือตอนนี้รู้ไร้ค่ามากไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนกับเพื่อนหรือครอบครัวหรือใครรู้สึกไร้ตัวตน ทุกคนไม่จริงใจกับเราเหมือนที่เราจริงใจให้เลยค่ะมันเป็นอะไรที่เศร้ามาก เราคอยเป็นเพื่อนที่ดีของทุกคนมาเสมอและตลอดมาถึงทุกวันนี้ก็เคยหวังว่าสักวันเราจะได้สิ่งนั้นกลับมาบ้าง เราไม่เคยได้รับอะไรที่เราทำกับเค้าเลย เรื่องงาน เงินอะไรเราก็ให้ยิมแบบไม่คืนก็ได้อะไรก็ไม่เคยว่า เพราะเหตุผลต่างๆมันเป็นอะไรที่ทำให้เรารู้สึกแย่มากอยากจะตายไปซะ บางทีเราอึดอัดจนไม่สามารถพูดกับใครได้เลยพอพูดเรื่องใดเรื่องนึงจบเป็นเรื่องของเรานี่แหละค่ะทุกคนฟังแล้วปล่อยผ่านไปทุกรอบจากใจคนที่ขี้น้อยใจอย่างเราคือแค่อยากให้เพื่อนสนใจเข้าใจเราบ้างแค่นั้น แต่ทุกคนกลับปล่อยผ่านมันทำให้เราแย่เราอยากจะร้องไห้ทุกเวลา เรื่องครอบครัวก็อีกยิ่งพูดก็กลายเป็นเราผิด ไม่พูดอะไรเลยตัวเองก็ทรมานแต่ก็ไม่มีใครสน เราทำงานแทบตายทุกคนกลับว่าเราทั้งๆที่พี่ชายเราไม่ทำอะไรไเลยไม่เคยโดนว่า เราโดนตลอดเราโครตเจ็บอ่ะ ทุกคนรักพี่ชายเรามากกว่า ขนาดเราเป็นไข้หรืออะไรที่เคยหนักกว่าเค้าก็ปล่อยให้เราหายเอง แต่พี่เราเค้าจะพาไปหาหมอแล้ว เราเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรงไปหาหมอยังไม่กล้าเลย ทุกวันนี้ต้องหาเวลาให้ได้ที่จะไปกับเพื่อนให้เพื่อนพาไป ไม่อยากจะไปกับครอบครัวเพราะเค้าไม่เคยเข้าใจเรา เค้าคงไม่เชื่อเราแน่ๆเรารู้เลย ไปที่ไหนๆเราเป็นคนที่ไร้ตัวตน ไปเที่ยว ไปทำงาน ไปทำอะไรเราเหมือนคนนอก คนที่คอยถามเราเค้าก็ไม่อยู่แล้วคือปู่ของเราเค้าเป็นคนที่ถามตลอดว่าเราเป็นอะไรในเวลาที่ร้องไห้ แต่คนอื่นซ้ำเติมให้เราหายเองซึ่งเราไม่ได้อยากได้วิธีนี้เลยโครตอยากตาย ทำไรไม่เคยถูกใจแบบนี้มันก็ไม่ไหวอะไรอยากจะออกไปจากที่นี้