การที่เรารู้สึกดีกลับใครมากๆ  มากจนกลายเป็นรัก  ยอมทุกอย่าง  ให้ได้ทุกอย่าง  ทำทุกอย่างที่เขาต้องการ  
แม้เราจะทำไม่ได้เราก็พยายามเพื่อเขาตลอด  ไม่สนคนรอบข้างจะมองจะว่าไง  มันมากจนเราดูไม่มีค่า  
ทั้งๆที่รู้ เรากับเขาเป็นได้มากสุดไม่เกินพี่น้องแน่นอน  แต่เราก็ทำ  ขอแค่เห็นเขามีความสุข  ขอแค่เขายังอยู่ตรงนี้กับเรา  
แต่สิ่งที่เราได้กลับมามีแต่ความขืนข่ม  ชอกช้ำใจตลอด  

.............จนวันนึงมันมาถึงจุดที่มันอิ่มตัว  แต่เราก็ยังฝืน  ฝืนเพราะรัก  เพราะรักคำเดียว
แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเราในสายตาเช่นเคย  มันนาน นานมาก นานจนเรากลายเป็นแค่วิญญาณไปแล้ว
ตั้งแต่ต้น จนถึงตอนนี้  เราต้องร้องไห้มาตลอด  ร้องมาเป็นปี 2ปี 3ปี  ร้องจนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันเราไปแล้ว

หากเขาเฉยเมยกับเราตั้งแต่แรกมันคงจะไม่เป็นแบบนี้  เราเคยมีตัวตนในสายตาเขานะ  มีตอนที่เขาต้องการแค่นั้น
หลังจากนั้นเราก็คือ เศษฝุ่นที่ไร้ค่า  สิ่งที่เราทุ่มเทให้กับเขามันอาจไม่มาก  แต่เขาเคยคิดไหม?
"ลองไปให้คนที่เขารู้สึกดีด้วย  คนที่มีตัวตนในสายตาเขา  ทำอะไรแบบที่เราทำดู  คนนั้นเขาจะทำให้ได้แบบเราไหม?"

เรารู้แค่ว่า จากที่เรารักเธอนะ  รักมาก  รักยิ่งกว่าชีวิตเรา  ตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันถูก ความรู้สึกเจ็บเบียดและแทรกตัวขึ้นมาทุกวัน  จนทำให้เรารู้สึกเกลียดเธอไปพร้อมๆกัน  ความเกลียดก็ทวีคูณขึ้นมาเรื่อยๆ เจ็บเรื่อยๆ จนเรารู้สึกแปลกๆ
...............แปลกมากๆ และนั้นก็คือ "ความแค้น"................