ขอพื้นที่ระบายหน่อยนะคะ T_T เราเป็นนักศึกษาแพทย์ค่ะ ตอนนี้เพิ่งขึ้นปี 5 จะเรียนจบแพทย์ต้องเรียน 6 ปีน่ะค่ะ แล้วแม่เราก็จะชอบพูดบ่อยมากว่า อยากจะให้เป็นหมออายุรกรรมระบบทางเดินอาหาร หรือที่เรียกกันว่า GI Med น่ะค่ะ แม่เราเป็นหมอฟันนะคะ แม่บอกว่า หมออายุรกรรมน่ะสบาย เรียนหนักก็จริง แต่สบายตอนแก่ คือ เราเพิ่งจบปี 4 มา แล้วก็บอกตรงๆ ว่า เราไม่ได้รู้สึกดีกับวอร์ดอายุรกรรมเท่าไหร่ เรารู้สึกว่า ถ้าเรียนก็คงได้ แต่คงไม่มีความสุข ถ้าจะต้องทำงานด้านนี้ไปตลอดชีวิตก็คิดหนักอยู่เหมือนกัน เรารู้สึกว่าเราไม่ถนัดน่ะค่ะ เราก็บอกแม่เราว่า เราไม่ค่อยอยากเรียนอายุรกรรมนะ ถ้าถามเราตอนนี้ อีกอย่างยังไม่ได้เรียนปี 5 เลย ตอนปี 5 อาจจะรู้เพิ่มขึ้นก็ได้ว่าชอบหรือไม่ชอบอะไร แม่ก็ว่าเราค่ะ หาว่าเราเถียงตลอด เถียงๆๆๆๆๆ พูดอะไรไม่เคยฟัง เอาแต่จะต่อต้านแม่ แม่อาบน้ำร้อนมาก่อน แม่รู้ว่าหมออายุรกรรมมันสบาย คือแม่เราพูดบ่อยมาก เรื่องที่ว่าอยากให้เราเป็นอายุรแพทย์น่ะค่ะ แม่ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ หรอกนะคะว่า "อยาก" ให้เป็น แต่แม่จะชอบพูดแบบ "เออ แม่ว่าก็ดีนะ ดูหมอ XXX สิ"  "เนี่ย คนไข้แม่คนนี้ก็จะเรียนอายุรกรรมนะ"  "ลูกเพื่อนแม่คนนี้ ก็จะเรียนอายุรกรรมเหมือนกัน"  พอเราบอกแม่ว่า เรายังไม่อยากตัดสินใจ ก็หาว่าเราเถียงค่ะ O_O งงดิ T_T คือแบบ อะไรอะ แค่พูดแค่เนี้ย คือ เราก็ไม่อยากจะแบบ อือๆ เรียนก็ได้ พอสุดท้ายไม่เรียน เดี๋ยวก็จะมาโวยวาย ไปทำให้เค้าผิดหวังอย่างงู้นอย่างงี้ เราไม่ชอบที่แม่คิดว่าตัวเองเก่ง แม่คิดว่าแม่รู้ทุกอย่าง เราเอง เราไม่เถียงแม่นะเรื่องฟัน เรารู้สึกว่า เออ มันเป็นงานของเค้า เป็นฟีลด์ของเค้า เค้ามีชีวิตอยู่กับตรงนั้น แต่เรื่องเรียนหมอของเรา ทำไมถึงไม่ฟังเราบ้าง เถียงเราตลอด เหมือนกับตัวเองเห็น ตัวเองได้สัมผัส วันนี้เราทนไม่ไหว เราบอกแม่ว่า แม่ไม่ได้มาเรียนกับเรา ไม่ได้มาใช้ชีวิตแบบเรา แม่ไม่เข้าใจหรอก ถ้าไม่จำเป็นเราก็ไม่อยากเลือกสาขาที่ตัวเองไม่ชอบ เราเข้าใจว่าพ่อแม่เป็นห่วงว่า เราจะไปเลือกสาขาที่ตัวเองชอบ แต่ไม่ทำเงิน ก็เลยพยายามจะเสนอสาขาที่พ่อแม่เห็นว่ามีคนไข้เยอะ พอพูดก็หาว่าเถียง กับพ่อนี่ เราโอเคนะคะ พ่อเราเป็นคนใจเย็น เราบอกตรงๆ ว่าเราชอบอยู่กับพ่อมากกว่าอยู่กับแม่มาก เรารู้สึกว่า พ่อเข้าใจเรา พ่อรู้ว่าเราเป็นคนยังไง พ่อรู้ว่าเราจะทำอะไร ส่วนแม่ เรารู้สึกว่า แม่ดูถูกทุกคนอะค่ะ เค้าจะคิดว่าเค้าเก่ง เค้าดีที่สุด แล้วหลังๆ นี่เค้ามองคนอื่นในแง่ร้ายตลอด แม่ชอบบอกว่า เราพูดไม่ดีกับแม่ จริงๆ เราก็อยากให้แม่สังเกตบ้างนะว่า แม่ก็พูดไม่ดีกับเราเหมือนกัน เวลาจะพูดอะไรก็ ตะคอกใส่เรา เสียงดังใส่เราตลอด แม่โทรเข้ามือถือเรา เราอยู่บ้าน แล้วห้องนอนเราสัญญาณโทรศัพท์มันไม่ดี แล้วแม่คงไม่ได้ยินเสียงเรา ซักพักแม่ก็วางหูไป พอกลับมาถึงบ้าน แม่ด่าเราชุดใหญ่เลยค่ะ หาว่า เราวางหูใส่แม่ เราก็บอกว่า ก็สัญญาณโทรศัพท์ห้องนี้มันไม่ดี วันหลังแม่โทรเข้าบ้านดีกว่า จะได้สายไม่หลุด แม่ก็หาว่า เราแก้ตัว เราวางหูใส่แม่ก็บอกมาเหอะ คือ เราแบบ บอกตรงๆ ว่า เงิบอะ เงิบมาก แต่ก็ตัดสินใจว่าไม่เถียงอะไรต่อดีกว่า ก็ปล่อยให้เค้าด่าไป มีช่วงนึงที่เราร้องไห้กับพ่อบ่อยมาก พ่อบอกว่า แม่เค้าก็เป็นยังงี้แหละ คงไปเปลี่ยนอะไรเค้าไม่ได้ เค้าก็แก่แล้ว พ่อก็แก่แล้ว ถ้าคิดว่าอะไรที่มันไม่มีเหตุผล ก็ไม่ต้องไปสนใจมาก ปล่อยเค้าไป คือ เรารู้สึกผิดอะค่ะ ที่แบบเรารู้สึกว่า เราไม่รักเค้าอะ ทั้งๆ ที่เค้าก็เลี้ยงเรามา เค้าให้เราทุกอย่าง บ้านเราค่อนข้างมีฐานะค่ะ เราเป็นลูกคนเดียว หลานคนเดียว ตั้งแต่สอบ ม.ปลาย เข้าโรงเรียนเตรียมฯ ได้ พ่อแม่ก็ค่อนข้างที่จะตามใจนะ อยากได้อะไรก็ให้ คือ ปกติเราก็ไม่ใช่คนใช้เงินฟุ่มเฟือยอยู่แล้ว อยากไปเที่ยวต่างประเทศก็พาไป แต่เราจะอารมณ์ขึ้นง่ายมาก เวลาแม่ว่าเราอะค่ะ นี่ก็เพิ่งจะกลับจากไปเที่ยวมา ตอนไปเที่ยวน่ะค่ะ เรากำลังอาบน้ำอยู่ แม่ก็มาเคาะห้องน้ำ แล้วบอกว่า "ออกมานี่ มาดูอะไรนี่" เสียงแบบ งานเข้าแน่ง่ะ = =" เราก็แบบ เฮ้อ อะไรอีก เราทำอะไรผิดอีก ก็แบบเดินหัวเปียกออกไป เห็นแม่ยืนอยู่ ข้างนึงถือถุงใส่ชุดชั้นใน มืออีกข้างถือถุงเท้า เราก็งง แล้วแม่ก็พูดว่า "ทิ้งถุงเท้าไปในถุงชุดชั้นในได้ยังไง รู้มั้ยว่าถุงเท้ามันสกปรก เห็นมั้ยว่ามันสกปรก" แล้วก็ยื่นถุงเท้ามาตรงหน้าเรา เราก็แบบ ไม่พูดอะไร ณ ตอนนั้นเรารุ้แล้วค่ะว่าเราไม่ผิด เพราะเราไม่ได้ใส่ถุงเท้าไปเที่ยวค่ะ เราไม่ได้เอาถุงเท้าไปเลยซักคู่เดียว แต่เราอยากจะรู้ว่าเค้าจะด่าอะไรต่อ เราก็เลยยืนเฉยๆ ให้เค้าพูดต่อไป "ชุ่ยมาก ชุ่ยตลอด ชุ่ยแบบนี้คนไข้คงตายหมด จะเป็นหมอได้ยังไง ของแค่นี้ยังชุ่ยยยย ชุ่ยตลอดตั้งแต่เด็กจนโต" แม่เราจะเป็นแบบนี้ตลอดค่ะ ชอบด่าคนอื่นที่ทำอะไรให้แม่ไม่พอใจว่า "ชุ่ย" ไม่ว่าคนๆ นั้นจะทำผิดแบบตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจก็ตาม คำๆ นี้ Sensitive กับเรามาก เราทนไม่ไหว ก็เลยย้อนกลับแม่ว่า "แม่ หนูไม่ได้ใส่ถุงเท้ามานะ ไม่ได้เอาถุงเท้ามาเลยซักคู่เดียว" แม่เงียบ.... แล้วก็หันไปดูถุงเท้า "อ่อ ถุงเท้าแม่เอง" แล้วแม่ก็ไม่พูดอะไรต่อ ทำเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บอกเลยค่ะว่า เราสะใจมาก แต่ก็ปนกับความเสียใจที่ว่า ทำไมเราถึงให้อภัยแม่ไม่ได้ ทั้งๆ ที่เราทำอะไรผิด แม่ก็คงให้อภัยเรามาตลอดชีวิต แต่เราไม่สามารถให้อภัยเค้าได้เลย เราจำไม่ได้ละค่ะว่าเรากอดแม่ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แต่บ้านเรา ไม่ค่อยกอดกันอะค่ะ เป็นเรื่องปกติ กับพ่อเราก็ไม่ค่อยกอดอะค่ะ แต่เรารุ้สึกดีกับพ่อนะ เรารู้ว่าพ่อรักเรา เข้าใจเรา และเราก็เข้าใจพ่อ เราเข้าใจโดยไม่ต้องคุยอะไรกัน แต่กับแม่ มันไม่ใช่เลยอะค่ะ เรารู้สึกว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดี ไม่อยากอยู่กับแม่ เวลาเราโมโห เราเคยคิดด้วยซ้ำว่า เกิดชาติหน้า ขอให้ไม่ต้องเจอกันอีก แต่เราอยากอยุ่กับพ่อคนนี้ไปตลอด แต่ขอไม่ต้องเจอแม่แบบนี้อีกแล้ว แล้วเราก็จะกลับมารู้สึกผิดที่คิดแบบนี้ วนเป็นวงจรตลอดเลย แม่เราเป็นคนเจ้าอารมณ์น่ะค่ะ

มีใครมีปัญหาแบบนี้บ้างมั้ย ขอคำแนะนำด้วยคะ ไม่รู้จะพึ่งใครดี คุยกับใครก็มีแต่บอกว่า ใจเย็นๆ คือ ... มันไม่ช่วยอะไรค่ะ TT รบกวนทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ