เคยไหมคะ เเบบว่ารักใครสักคนมากๆ เเล้วเค้าก็รักเรา ได้คบกัน
เเต่พอถึงช่วงเวลา ณ อายุที่ต้องมีความรับผิดชอบ เรียนจบทำงาน
เเล้วก็พบว่าความรัก เเบบเด็กๆ เจอหน้ากัน คุยกันรักกันมันไม่พอ...

ต้องมีความรับผิดชอบ ทำงาน  หาเงินส่งให้พ่อให้เเม่
อยู่ไกลกัน อีกฝ่ายก็ไม่รับผิดชอบอะไรกับชีวิต ยังขอเงินพ่อเเม่กิน
ไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ตัวเราเองก็ไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง คือ

คบกันก็ไม่ได้พากันเจริญ ไม่ทำอะไรเพื่ออนาคต คุยกันความคิดเห็นก็ไม่ตรงกัน
ทัศนะคติก็ไปคนละเรื่อง คือจากเเตกต่างเเต่ลงตัว
กลายเป็นเเตกเเยก ไม่มีอะไรเข้ากันสักอย่าง...

มันถึงทำให้เรารู้ว่า เราควรจะรักกันในแบบไหน เมื่อพยายามเเล้วก็ไม่สามารถ
เป็นไปดังที่ใจเราหวัง เเละต่างคนต่างไม่มีความสุข

ความรักแบบแฟน ก็ จะเเปรเปลี่ยนเป็นเพื่อนห่างๆ นานๆเจอกันที....

ใครมีประสบการณ์ เเชได้นะคะ