[คิดถึง ]
เพล้ง ........ ไอ้เ ฮี้ ยกูบอกแล้วว่าอย่าโด่ง เสียงแหลมเล็กที่สมกับตัวของไอ้ปุ๋ย ตะโกนออกมาพร้อมกับสีหน้าและในตาของมัน ที่ดูโกรธ ชายวัยกลางคนผิวคล้ำเดินตรงมาที่ผม ใครเตะ….. ผม เปล่าครับผมตอบทันควันหลังเสียงคำถามที่ยังไม่จางถ้ามันเป็นควัน ….. ไอ่เก่งครับลุง ไอ้ปุ๋ยรีบฟ้องทันควันเหมือนกัน…มึนรับไม่ได้เองไอ้เ ฮี้ ยอย่ามาโทษกู กูยิงเบาจะตาย…ไอ้เก่งรีบเถียง.[ ไอ้เก่งมันตัวใหญ่สุดในแก๊งครับ บ้านมันเป็นค่ายมวยพ่อมันเป็นโค้ชมวยของ ทอ.เมื่อ 38 ปีที่แล้วแต่ตอนนี้ท่านฯเสียชีวิตไปหลายปีแล้วครับ ]…. พวกไม่ต้องโทษกัน กูจะไปฟ้องแม่พวกให้หมดเลย….. ผมหันคอไปทางขวาเล็กน้อย ไอ้หนุ่ยเหล่..มันคว้าจักรยานผู้หญิงที่นอนอยู่ของมัน.. ซึ่งพวกผมช่วยกันถอดตะกร้าและบังโคลนออกดู sports ขึ้นเยอะเลย กูกลับบ้านก่อนแม่กูเรียกแล้ว..... มันตะโกนพร้อมกับรีบปั่นโดยขากับโซ่ไม่ได้สัมพันธ์กันเลย....มันออกไปจากสนามบอลที่พวกผมเรียก [ ซึ่งเป็นที่ดินเปล่า ที่นายทุนมาถมเอาไว้ซึ่งปัจจุบันเป็นอาคารพาณิชย์4ชั้น 6ห้องเริ่มจะโทรมนิดๆด้วยอายุไข 30กว่าปี ]….. แต่ผมยืนยันได้ว่าไม่ได้ยินเสียงแม่มันเรียกเลยจริงๆ…. ผมค่อยๆเดินไปเก็บลูกบอลหนังเย็บที่มียางใน…ขนาดกลาง ที่แม่ผมซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดครบ 8 ขวบเมื่อปีที่ผ่านมา ผมรู้มาว่าภาพของมนุษย์เรามี 2 ภาพครับ
………………..ภาพแรกอยู่ในสมองซึ่งจะเปลี่ยนไปตามเวลาครับ
………………..อีกภาพอยู่ในใจครับมันไม่สามารถเปลี่ยนได้ครับ
เวลาครับ.......ผมรักเวลาครับ ในอดีตผมมีความสุขและสนุกมาก พอโตขึ้นความสุขกับความสนุกมันถูกแยกออกจากกันและมันก็ค่อยๆห่างออกจากกันไปเรื่อยๆ ครับ...ผมรักอดีต ผมรักปัจจุบัน ผมรักอนาคต...... ผมอุ้มมันมาแนบที่เอวข้างซ้าย เหมือน เควิน คีแกนดาวซัลโวอาร์เซนอล เดินไปเก็บบอลเพื่อมาเตะมุมในแมทที่เจอกับลิเวอร์พูลในปี1978…แต่ผมเดินก้มหน้าก้มตากลับบ้านพร้อมตะโกนลอยๆ..... แม่กูก็เรียกเหมือนกัน.. ค่ำวันนั้นผมกินข้าวไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่มัวแต่ชะเง้อดูว่าลุงจะมาฟ้องแม่หรือเปล่า รอจนดูปอบผีฟ้ามาเพลงไตลเติ้ลจบโฆษณาคิกคาปู้จบก็ไม่มีใครมาเข้านอนดีกว่าวันนี้ทำไมรู้สึกกลัวผีก็ไม่รู้พรุ่งนี้วันหยุดจะได้ตื่นมาเล่นแต่เช้า
วันต่อมา.....
เที่ยงๆของวันนี้มีเด็กมาเล่นที่สนามบอลของผมเยอะเป็นพิเศษ.....มีผู้หญิงมาด้วยประมาณ5-6คน....แต่ที่มาเล่นนี้ไม่มีใครสวยเท่า ชวนพิศได้เลย เธอมีพี่สาวชื่อเพลินพิศเธอ สวยกว่าน้องเธออีก..... แต่ในแก๊งเราไม่มีใครกล้าจีบรุ่นพี่หรอกเหมือน ณัฐวุฒิกับยิ่งลักษณ์มันคนละชั้น..... บ้านเธอก็ไกลกับบ้านพวกผม4-5กิโล......เธอไม่มาเล่นแถวนี้หรอก
เล่นซ่อนแอบดีกว่า.... ไอ้ปุ๋ยเสนอทั้งปี.... ไม่ค่อยมีใครขัดมันเท่าไหร่ถึงมันจะตัวเล็กขี้โวยวาย เพราะพี่ชายมันชื่อไอ้ปุ๊มันเป็นขาใหญ่แถวนั้นชอบเดินสูบบุหรี่ไปมาชวนเพื่อนมันเล่นปั่นแปะบ้างน้ำเต้าปูปลาบ้างโคตรน่าเกรงขามเลย
โอน้อย..ออก....ใครแปลกประหลาดดดดเปน ใครไม่เปลี่ยนนนนเป้น เหลือไอ้หนุ่ยเหล่กับไอ้เก่งครับ...ปักกะเป้ายิ้งฉุบ ฉุบ ฉุบ ฉุบ ไอ้หนุ่ยเป็น...เสียงไอ้เก่งมันสะใจ....คงเป็นกรรมเก่าของไอ้หนุ่ยที่เมื่อวานมันทิ้งเพื่อนก่อนใครวันนี้แ ม่งเป็นคนแลกเลย.......เอารึยางงงงงง เอารึยางงงงงง ไอ้หนุ่ยเหล่หันหลังเอาหน้าชิดผนังบ้านที่เมื่อวานไอ้เก่งเตะบอลโดนกระจกช่องแสงแตก....ยังไม่เอา.....เสียงแหลมของไอ้ปุ๋ยตะโกนแหกปากแล้วเสือ กวิ่งตามผมตลอดเลย ผมเลี้ยวซ้ายแ ม่งก็ซ้าย ผมเลี้ยวขวาแ ม่ง ก็ขวา ผมคิดในใจจะแหกปากหาพ่อ รึไอ้เ ฮี้ ย...มันก้อฟังเสียงแล้วก้อเสือ ก ตามกูมาอีกไอ้ เ หี้ ย....
ไอ้เก่งแหมือนกันวิ่งไปแหกปากไป...... ย า ง ไ ม่ เ อ า
ช่วงที่ผมวิ่งไปแอบผมหันไปดูไอ้หนุ่ยเหล่เป็นระยะๆมันก้มหน้าผมเห็นปากมันขยับ....เอายาง ผมเห็นจมูกและก็เห็นตามันไอ้เ ฮี้ ยนี่แม่ งโกงตั้งแต่เด็ก....เหมือนนักการเมืองเลยมันคิดว่ามันโกงแล้วไม่มีใครรู้.... อย่าไปเลือกแ ม่งน่ะครับไอ้พวกนี้มันชอบดูถูกคนครับมันจัดลำดับคนไว้ต่อรองเพื่อเสียงข้างมากแล้วก็ลากไปคอร์รัปชั่น..... ไอ้แป๊ะมาเล่นด้วย มันไม่ค่อยมาเล่นหรอกครับ... เจ๊ไพไม่ค่อยให้มันออกมาคบพวกผมเท่าไหร่ มันอยู่ห้อง ก.ห้องเดียวกับชวนพิศ พวกผมอยู่ห้อง ค.ครับยุคนั้นเค๊าจัดระดับสมองครับ ห้อง ก. เรียนเก่ง ห้อง ค. ควายครับ เจ๊ไพ.. แม่ไอ้แป๊ะครับบ้านมันขายของชำ ผัก ปลา ของสดด้วยร้านมันเซ็นได้สัก 2 อาทิตย์ ใครเกิน..เจ๊ไพตามถึงห้องน้ำเลย ไอ้เ ฮี้ ยแป๊ะแ ม่งแอบได้ก่อนเสือ กบอก.... เอาเลย...ไอ้หนุ่ยเหล่ก็เสือ กถือสัตยาบันกับมัน.....เชื่อแ ม่งซะงั้น ออกตามล่า เหมือนสิงโตที่กระหายเนื้อวิลเดอบีสต์..... ผมยังไม่ได้ที่แอบเลยเพราะไอ้เ ฮี้ ยปุ๋ยแ ม่งตามอยู่นั่นแหละ..... ผมเห็นโอ่ง 3 ใบเรียงกันอยู่ข้างบ้านป้านกแก้ว [ ป้านกแก้วแก่ขายก้วยแขกแก่เลี้ยงนกแก้วสีเขียวครับ พวกเราจึงเรียกแก่ว่าป้านกแก้ว แต่มองแก่เผินๆก็เหมือนนกแก้วเหมือนกันน่ะ ]... แกไม่มีลูกครับไม่งั้นลูกแก่โดนแก๊งผมล้อแน่..... ผมเข้าข้างโอ่งใบสุดท้าย.....ตามเคยครับไอ่เ ฮี้ย ปุ๋ยไม่คิดอะไรเลยหรือแม่ งคิดว่ะอ่านแ ม่งไม่ออกครับ...... ซุกกูอยู่นั่นแหละ วินาทีเผาขนผมเบียดมันออกมาอยู่ข้างโอ่งใบที่ 2 แ ม่งไม่ตามโว้ย.... 20 วินาทีต่อมาชีวิตผมเริ่มอับปราง... ไอ้หนุ่ยเหล่แ ม่งเจอผม โป้งไอ้..........มันหันนิ้วโป้งในมือขวาทียกขึ้น 90 องศากับร่างของมันไปทางซ้ายพอสมควร แล้วมันพูดอีกครั้งว่า โป้งไอ้ปุ๋ย แล้วมันก้อกลับมาโป้งผม ......... วินาทีนั้นผมรู้เลยว่าไอ้หนุ่ยแ ม่งรักผม มันยอมลำเอียงเพื่อให้ผมรอด สิ่งที่มันทำมามันไม่ได้ร้ายแรงอะไร มันไม่ได้คอร์รัปชั่น มันไม่ได้ผิดกฎหมายมันไม่ได้ผิดธรรมเนียมประเพณีอันดีงามอะไร ผมยกโทษให้มันหมดเลย..... มันใช้สิทธิ์ที่เราให้มันเป็นมันมีสิทธิ์ทีจะโป้งใครก่อนใครหลังก็ได้หนิ..... เกมส์มันเป็นอย่างนั้น ผมคิดเองตามปะสาเด็กที่มีชีวิตบนโลกที่ยังไม่ถึง 10 ปี
เวลาเป็นผู้ให้.....เป็นทัศนะคติของผม ให้รู้จักรัก รู้จักอภัยฯ ทุกวินาทีที่ผ่านไปเค๊าให้เราอยู่.....เค๊าให้เราเท่าๆกัน.
ไอ้หนุ่ยเหล่....ตามันเหล่คงตั้งแต่เกิดแล้วละครับ ผมรู้จักมันตั้งแต่ ป.1 มันก็เป็นแบบนี้แล้ว เวลาที่คุยกับผมตาขวามันมองตาซ้ายผมแต่ตาซ้ายมันมองหูผมครับ.... ผมไม่รู้ว่าหนุ่ยมันเห็นเหมือนที่ผมเห็นหรือเปล่า..... ผมสงสัยว่าปลาเห็นภาพเหมือนคนหรือเปล่าน้อ......ชั่งมันเถอะ ยังไงผมก็รักไอ้หนุ่ยเหล่ของผม
วันสงกานต์ครับ
เกือบทุกคนออกมาเล่นน้ำครับ...ไม่พ้นสนามบอลของผมมันเป็นที่ว่างเลยกลายเป็นศูนย์กลางหน่วยราชการเลยครับ... มีแต่ผู้ใหญ่ที่ไม่ออกมา.....ไม่มีน้ำแข็ง....ไม่มีรถกระบะที่ขนน้ำและคน.....ไม่มีใครเอาเพลงมาเปิดแล้วก็เต้นทุเรศๆ.....ไม่มีสาวใส่เสื้อบางเอวลอยเด้งหน้าเด้งหลังครับ เราสาดน้ำกันปกติ สนุกมาก....”..ชวนพิศมา” ไอ้เก่งมันตะโกนเสียงหลงเลย ผมมองไม่เห็น เห็นแต่จักรยานที่กำลังเคลื่อนเข้าหลายคันผมไม่ได้คาดคะเนจำนวนเพราะกำลังสนุกกับการเล่นน้ำ ผมค่อยๆfocusตามเสียงไอ้เก่ง ผมเห็นจักรยานคันถัดไป .....เฮ้ย เพลินพิศนี่หว่า ผมเริ่มมีความหวังกับคำตะโกนของไอ้เก่ง เมื่อจักรยานมาถึงกลุ่ม...... ว้าว....บ๊ะเจ้า... ชวนพิศนั่งซ้อนมา ไอ้เก่งมันมี senseนี่หว่า หัวใจผมพองโตจนหน้าอกผมแทบรับไม่ไหว....เสียงแหลมของไอ้ปุ๋ยแหลมขึ้นไปอีกเท่าตัว..... ไอ้เก่งยิ้มปากจะถึงหูเลย...มันถลกแขนเสื้อแฟ๊บที่เค๊าแจก โชว์กล้ามใหญ่ของมัน ไอ้หนุ่ยเหล่คว้าจักรยานคู่ชีพที่นอนอยู่...มันมีขาตั้งครับผมสาบานได้ว่าพวกผมไม่ได้ถอดออกนี่หว่าทำไมมันไม่ตั้งดีๆว่ะ....ผมทำอะไรไม่ถูกเลยเหมือนจะปวดท้องฉี่หรือขี้อะไรนี่แหละบอกไม่ถูกครับ...ทุกคนมุ่งไปหา purpose รุ่นพี่ก็ดุ่มไปปะแป้งเพลิน... ไอ้เก่งเปิดก่อนเลยปะแป้งชวนพิศอย่างทนุถนอมตามที่แก๊งเราสัญญากันไว้ว่าจะปกป้องและดูแลจนกว่าเธอจะบอกชอบใครในแก๊งไอ้ปุ๋ยไม่เคยยอมแพ้ไอ้เก่งอยู่แล้วมันปะแล้วค่อยๆลูปมือออกอย่างนุ่มนวล มีแต่ผมยืนคุยกับสวรรค์อยู่คนเดียว....ทำไมเธอมาแถวนี้ว่ะ.....เธอต้องเป็นเนื้อคู่กูแน่เลย....พระเจ้าให้วันเวลาที่ดีกับกู......รู้สึกได้ถึงอารีนาดีนที่หลั่งไปทั่วตัวไม่ใช่แค่สมองอย่างเดียวครับ... เธอคุยกับอุไรวรรณ เพื่อนห้องเดียวกับเธอแต่บ้านอยู่ใกล้ๆพวกผม จับใจความได้ว่าครอบครัวเธอมา รดน้ำดำหัวคุณตาที่บ้านอยู่ละแวกเดียวกับพวกผม แล้วพี่สาวเธอจะออกไปหาเพื่อน...เธอเลยมาด้วย เธออยู่ประมาณ 1 นาทีแต่ผมรู้สึกเหมือน 1เดือนเลย พี่สาวเธอทะยานออกจากกลุ่มไป....ไอ้หนุ่ยเหล่ตีปะกบข้างเหมือนจะไปส่ง ...มันขี่จักรยานไปคุยกับชวนพิศไปด้วย... สักครู่มันก็กลับรถมายังกลุ่ม ผมไม่กล้าถามว่าคุยอะไรกัน... ผมกลัวคำตอบครับ
เวลาให้ปาฎิหาริย์กับทุกคนครับ......
ณ.วันนี้ผมไม่ได้เข้าไปบ้านเก่าผมมากนัก...ผมออกมาสร้างครอบครัวของตัวเองครับ เมื่อประมาณ 15ปีที่แล้วผมเข้าไปบ้านแม่เลยแวะไปหาหนุ่ยเหล่ หนุ่ยเป็นหนุ่มโรงงานอยู่แถวชานเมืองครับ..เป็นผู้จัดการแผนกครับ..ผมไม่ค่อยเข้าใจงานของหนุ่ยครับมันจบไฟฟ้า ..ตอนนี้คงเป็นเจ้าของโรงงานไปแล้ว..เพราะบุคลิกที่รักเพื่อนและแอบซุ้มจีบหญิง คงแอบจีบลูกเจ้าของโรงงาน.. ผมเชื่อฝีมือหนุ่ยครับ... ชวนพิศตั้งแต่จบป.6ไม่ได้ข่าวเลยครับ ผมขึ้นม.1 ก็ไปแอบชอบคนใหม่แล้ว ถ้าอ่านอยู่โทรหาเราบ้างน่ะ... เมื่อก่อนพวกเราแอบชอบเธอ... ผมก็ยังเชื่อปาฎิหาริย์ของเวลาอยู่ดี ..... ไอ้เก่งครับเมื่อประมาณ 10ปีที่แล้ว มันมากดกิ่งหน้าบ้านผม....แม่ตกใจครับนึกว่ามีเรื่องอะไร ..เก่งยื่นกระดาษเล็กๆหนึ่งใบออกจากปึกใหญ่เหมือนสำลับไพ่...[.แม่ครับบอกมันให้เลือกผมด้วยน่ะครับ ]...แล้วมันก็ไหว้แม่อย่างงาม...แม่ไม่เคยเห็นมันไหว้ใครอย่างนี้มาก่อนเลย แม่เล่าให้ผมฟัง.....เก่งมันสมัคร สก. หรือ สข.อยู่พรรค ตาละปัต หรืออะไร ปัต ปัต นี่แหละครับ ผมรักเก่งครับ แต่ผมไม่ชอบอาชีพมันแต่ผมเชื่อว่าเก่งเป็นคนดีครับ...ไม่คอรัปชั่นแน่นอน ผมเชื่อเวลาที่ให้กับพวกเรา..เราได้มีสัจจะและวาจาที่ดีครับ.......... และไม่นานผม ได้เห็นข่าวไอ้แป๊ะใน TV ครับ... มันเป็นผู้การ bank มันโกงเงินลูกค้าหลายล้านมันโดนจับครับ......เวลาที่เท่ากัน... การเรียนเก่งกว่า...อยู่มหาลัยมีชื่อ.... จบโท..นอก ไม่ได้สอนให้คนเป็นคนดีทุกคนครับ..... เวลา...สอนให้พวกผมเคารพคนที่แก่นครับ ..พวกผมไม่เคารพคนที่เปลือกครับ....ไม่มีเพื่อนคนไหนช่วยแป๊ะครับ ชีวิตเรา..... เราออกแบบกันเองครับ
เมื่อ 3 ปีที่แล้ว คุณแม่ผมเสียชีวิตครับ ...ผมกลับไปบ้านแม่..เพื่อทำพิธีตามแบบพุทธศาสนา... วันเผาศพผมอยู่บนเมรุเพื่อรอรับดอกไม้จันทน์จากแขก ก่อนที่แขกจะขึ้นมาบนเมรุ ผมได้ยินเสียงเรียกครับ ...โยม.....ผมหันหลังกลับไปตามเสียง....เฮ้ย....ผมกลั้นน้ำตาที่แม่ผมเสียไม่ไว้อีกแล้วเพราะผมเห็นอีกภาพนึงครับ พระปุ๋ย..........ผมโถเข้าไปกอดทันทีแล้วก็ร้องไห้เหมือนสมัยพวกเราเด็กๆ.... [ ชีวิตโยมแม่สมบูรณ์แบบแล้ว....] พระปุ๋ยพูดสอนผม เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสัจจะธรรมของมนุษย์......พระปุ๋ยบวชมากี่ปีแล้วครับ......อาตมาบวชมา 10 กว่าพรรษาแล้ว......คงไม่สึกแล้วล่ะ.....โยมสบายดีมั้ย....สบายดีครับ...แม่พระปุ๋ยสบายดีมั้ย...สบายดีโยม...แล้วพี่ปุ๊ล่ะ...โยมพี่เค๊าขับมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ลูกชาย 2 คนภรรยาเค๊าหนีไปสัก3-4ปีแล้วแหละ....ผมไม่ได้บอกใครเลยที่แม่ผมเสีย.....อาตมารู้... นิสัยโยมเป็นอย่างงี้ตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ไม่ค่อยมีอะไรกับใคร....ไม่ชอบอะไรที่ยุ่งยาก..........ครับ [ ผมคิดในใจ .....ผมคิดว่าผมอ่าน และจำเพื่อนทุกคนตามลำพัง...ผมคิดผิดครับ....ทุกคนก็อ่านและจำผมเหมือนกัน....]
ในทัศนะของผม.... นอกจากคุณพ่อ คุณแม่แล้ว ...เวลาก็ยังเป็นผู้ให้เช่นกันครับ ในรูปของนามธรรม… เวลาให้คุณคิดที่จะรัก.... เวลาให้คุณอภัย.... เวลาให้คุณพบ.... เวลาให้คุณหาทรัพย์.... เวลาให้คุณเรียนรู้.... เวลาทำให้คุณเป็นผู้ให้.... เวลาให้คุณเป็นผู้รับ.... เวลาให้คุณทำเพื่อผู้อื่น.... เวลาทำให้คุณจำ ....เวลาทำให้คุณลืม ....เวลาทำให้คุณหัวเราะ.... เวลาทำให้คุณร้องไห้....เวลาทำให้คุณพราก.... เวลาทำให้คุณเป็นคนดี....
[คิดถึง ]
เพล้ง ........ ไอ้เ ฮี้ ยกูบอกแล้วว่าอย่าโด่ง เสียงแหลมเล็กที่สมกับตัวของไอ้ปุ๋ย ตะโกนออกมาพร้อมกับสีหน้าและในตาของมัน ที่ดูโกรธ ชายวัยกลางคนผิวคล้ำเดินตรงมาที่ผม ใครเตะ….. ผม เปล่าครับผมตอบทันควันหลังเสียงคำถามที่ยังไม่จางถ้ามันเป็นควัน ….. ไอ่เก่งครับลุง ไอ้ปุ๋ยรีบฟ้องทันควันเหมือนกัน…มึนรับไม่ได้เองไอ้เ ฮี้ ยอย่ามาโทษกู กูยิงเบาจะตาย…ไอ้เก่งรีบเถียง.[ ไอ้เก่งมันตัวใหญ่สุดในแก๊งครับ บ้านมันเป็นค่ายมวยพ่อมันเป็นโค้ชมวยของ ทอ.เมื่อ 38 ปีที่แล้วแต่ตอนนี้ท่านฯเสียชีวิตไปหลายปีแล้วครับ ]…. พวกไม่ต้องโทษกัน กูจะไปฟ้องแม่พวกให้หมดเลย….. ผมหันคอไปทางขวาเล็กน้อย ไอ้หนุ่ยเหล่..มันคว้าจักรยานผู้หญิงที่นอนอยู่ของมัน.. ซึ่งพวกผมช่วยกันถอดตะกร้าและบังโคลนออกดู sports ขึ้นเยอะเลย กูกลับบ้านก่อนแม่กูเรียกแล้ว..... มันตะโกนพร้อมกับรีบปั่นโดยขากับโซ่ไม่ได้สัมพันธ์กันเลย....มันออกไปจากสนามบอลที่พวกผมเรียก [ ซึ่งเป็นที่ดินเปล่า ที่นายทุนมาถมเอาไว้ซึ่งปัจจุบันเป็นอาคารพาณิชย์4ชั้น 6ห้องเริ่มจะโทรมนิดๆด้วยอายุไข 30กว่าปี ]….. แต่ผมยืนยันได้ว่าไม่ได้ยินเสียงแม่มันเรียกเลยจริงๆ…. ผมค่อยๆเดินไปเก็บลูกบอลหนังเย็บที่มียางใน…ขนาดกลาง ที่แม่ผมซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดครบ 8 ขวบเมื่อปีที่ผ่านมา ผมรู้มาว่าภาพของมนุษย์เรามี 2 ภาพครับ
………………..ภาพแรกอยู่ในสมองซึ่งจะเปลี่ยนไปตามเวลาครับ
………………..อีกภาพอยู่ในใจครับมันไม่สามารถเปลี่ยนได้ครับ
เวลาครับ.......ผมรักเวลาครับ ในอดีตผมมีความสุขและสนุกมาก พอโตขึ้นความสุขกับความสนุกมันถูกแยกออกจากกันและมันก็ค่อยๆห่างออกจากกันไปเรื่อยๆ ครับ...ผมรักอดีต ผมรักปัจจุบัน ผมรักอนาคต...... ผมอุ้มมันมาแนบที่เอวข้างซ้าย เหมือน เควิน คีแกนดาวซัลโวอาร์เซนอล เดินไปเก็บบอลเพื่อมาเตะมุมในแมทที่เจอกับลิเวอร์พูลในปี1978…แต่ผมเดินก้มหน้าก้มตากลับบ้านพร้อมตะโกนลอยๆ..... แม่กูก็เรียกเหมือนกัน.. ค่ำวันนั้นผมกินข้าวไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่มัวแต่ชะเง้อดูว่าลุงจะมาฟ้องแม่หรือเปล่า รอจนดูปอบผีฟ้ามาเพลงไตลเติ้ลจบโฆษณาคิกคาปู้จบก็ไม่มีใครมาเข้านอนดีกว่าวันนี้ทำไมรู้สึกกลัวผีก็ไม่รู้พรุ่งนี้วันหยุดจะได้ตื่นมาเล่นแต่เช้า
วันต่อมา.....
เที่ยงๆของวันนี้มีเด็กมาเล่นที่สนามบอลของผมเยอะเป็นพิเศษ.....มีผู้หญิงมาด้วยประมาณ5-6คน....แต่ที่มาเล่นนี้ไม่มีใครสวยเท่า ชวนพิศได้เลย เธอมีพี่สาวชื่อเพลินพิศเธอ สวยกว่าน้องเธออีก..... แต่ในแก๊งเราไม่มีใครกล้าจีบรุ่นพี่หรอกเหมือน ณัฐวุฒิกับยิ่งลักษณ์มันคนละชั้น..... บ้านเธอก็ไกลกับบ้านพวกผม4-5กิโล......เธอไม่มาเล่นแถวนี้หรอก
เล่นซ่อนแอบดีกว่า.... ไอ้ปุ๋ยเสนอทั้งปี.... ไม่ค่อยมีใครขัดมันเท่าไหร่ถึงมันจะตัวเล็กขี้โวยวาย เพราะพี่ชายมันชื่อไอ้ปุ๊มันเป็นขาใหญ่แถวนั้นชอบเดินสูบบุหรี่ไปมาชวนเพื่อนมันเล่นปั่นแปะบ้างน้ำเต้าปูปลาบ้างโคตรน่าเกรงขามเลย
โอน้อย..ออก....ใครแปลกประหลาดดดดเปน ใครไม่เปลี่ยนนนนเป้น เหลือไอ้หนุ่ยเหล่กับไอ้เก่งครับ...ปักกะเป้ายิ้งฉุบ ฉุบ ฉุบ ฉุบ ไอ้หนุ่ยเป็น...เสียงไอ้เก่งมันสะใจ....คงเป็นกรรมเก่าของไอ้หนุ่ยที่เมื่อวานมันทิ้งเพื่อนก่อนใครวันนี้แ ม่งเป็นคนแลกเลย.......เอารึยางงงงงง เอารึยางงงงงง ไอ้หนุ่ยเหล่หันหลังเอาหน้าชิดผนังบ้านที่เมื่อวานไอ้เก่งเตะบอลโดนกระจกช่องแสงแตก....ยังไม่เอา.....เสียงแหลมของไอ้ปุ๋ยตะโกนแหกปากแล้วเสือ กวิ่งตามผมตลอดเลย ผมเลี้ยวซ้ายแ ม่งก็ซ้าย ผมเลี้ยวขวาแ ม่ง ก็ขวา ผมคิดในใจจะแหกปากหาพ่อ รึไอ้เ ฮี้ ย...มันก้อฟังเสียงแล้วก้อเสือ ก ตามกูมาอีกไอ้ เ หี้ ย....
ไอ้เก่งแหมือนกันวิ่งไปแหกปากไป...... ย า ง ไ ม่ เ อ า
ช่วงที่ผมวิ่งไปแอบผมหันไปดูไอ้หนุ่ยเหล่เป็นระยะๆมันก้มหน้าผมเห็นปากมันขยับ....เอายาง ผมเห็นจมูกและก็เห็นตามันไอ้เ ฮี้ ยนี่แม่ งโกงตั้งแต่เด็ก....เหมือนนักการเมืองเลยมันคิดว่ามันโกงแล้วไม่มีใครรู้.... อย่าไปเลือกแ ม่งน่ะครับไอ้พวกนี้มันชอบดูถูกคนครับมันจัดลำดับคนไว้ต่อรองเพื่อเสียงข้างมากแล้วก็ลากไปคอร์รัปชั่น..... ไอ้แป๊ะมาเล่นด้วย มันไม่ค่อยมาเล่นหรอกครับ... เจ๊ไพไม่ค่อยให้มันออกมาคบพวกผมเท่าไหร่ มันอยู่ห้อง ก.ห้องเดียวกับชวนพิศ พวกผมอยู่ห้อง ค.ครับยุคนั้นเค๊าจัดระดับสมองครับ ห้อง ก. เรียนเก่ง ห้อง ค. ควายครับ เจ๊ไพ.. แม่ไอ้แป๊ะครับบ้านมันขายของชำ ผัก ปลา ของสดด้วยร้านมันเซ็นได้สัก 2 อาทิตย์ ใครเกิน..เจ๊ไพตามถึงห้องน้ำเลย ไอ้เ ฮี้ ยแป๊ะแ ม่งแอบได้ก่อนเสือ กบอก.... เอาเลย...ไอ้หนุ่ยเหล่ก็เสือ กถือสัตยาบันกับมัน.....เชื่อแ ม่งซะงั้น ออกตามล่า เหมือนสิงโตที่กระหายเนื้อวิลเดอบีสต์..... ผมยังไม่ได้ที่แอบเลยเพราะไอ้เ ฮี้ ยปุ๋ยแ ม่งตามอยู่นั่นแหละ..... ผมเห็นโอ่ง 3 ใบเรียงกันอยู่ข้างบ้านป้านกแก้ว [ ป้านกแก้วแก่ขายก้วยแขกแก่เลี้ยงนกแก้วสีเขียวครับ พวกเราจึงเรียกแก่ว่าป้านกแก้ว แต่มองแก่เผินๆก็เหมือนนกแก้วเหมือนกันน่ะ ]... แกไม่มีลูกครับไม่งั้นลูกแก่โดนแก๊งผมล้อแน่..... ผมเข้าข้างโอ่งใบสุดท้าย.....ตามเคยครับไอ่เ ฮี้ย ปุ๋ยไม่คิดอะไรเลยหรือแม่ งคิดว่ะอ่านแ ม่งไม่ออกครับ...... ซุกกูอยู่นั่นแหละ วินาทีเผาขนผมเบียดมันออกมาอยู่ข้างโอ่งใบที่ 2 แ ม่งไม่ตามโว้ย.... 20 วินาทีต่อมาชีวิตผมเริ่มอับปราง... ไอ้หนุ่ยเหล่แ ม่งเจอผม โป้งไอ้..........มันหันนิ้วโป้งในมือขวาทียกขึ้น 90 องศากับร่างของมันไปทางซ้ายพอสมควร แล้วมันพูดอีกครั้งว่า โป้งไอ้ปุ๋ย แล้วมันก้อกลับมาโป้งผม ......... วินาทีนั้นผมรู้เลยว่าไอ้หนุ่ยแ ม่งรักผม มันยอมลำเอียงเพื่อให้ผมรอด สิ่งที่มันทำมามันไม่ได้ร้ายแรงอะไร มันไม่ได้คอร์รัปชั่น มันไม่ได้ผิดกฎหมายมันไม่ได้ผิดธรรมเนียมประเพณีอันดีงามอะไร ผมยกโทษให้มันหมดเลย..... มันใช้สิทธิ์ที่เราให้มันเป็นมันมีสิทธิ์ทีจะโป้งใครก่อนใครหลังก็ได้หนิ..... เกมส์มันเป็นอย่างนั้น ผมคิดเองตามปะสาเด็กที่มีชีวิตบนโลกที่ยังไม่ถึง 10 ปี
เวลาเป็นผู้ให้.....เป็นทัศนะคติของผม ให้รู้จักรัก รู้จักอภัยฯ ทุกวินาทีที่ผ่านไปเค๊าให้เราอยู่.....เค๊าให้เราเท่าๆกัน.
ไอ้หนุ่ยเหล่....ตามันเหล่คงตั้งแต่เกิดแล้วละครับ ผมรู้จักมันตั้งแต่ ป.1 มันก็เป็นแบบนี้แล้ว เวลาที่คุยกับผมตาขวามันมองตาซ้ายผมแต่ตาซ้ายมันมองหูผมครับ.... ผมไม่รู้ว่าหนุ่ยมันเห็นเหมือนที่ผมเห็นหรือเปล่า..... ผมสงสัยว่าปลาเห็นภาพเหมือนคนหรือเปล่าน้อ......ชั่งมันเถอะ ยังไงผมก็รักไอ้หนุ่ยเหล่ของผม
วันสงกานต์ครับ
เกือบทุกคนออกมาเล่นน้ำครับ...ไม่พ้นสนามบอลของผมมันเป็นที่ว่างเลยกลายเป็นศูนย์กลางหน่วยราชการเลยครับ... มีแต่ผู้ใหญ่ที่ไม่ออกมา.....ไม่มีน้ำแข็ง....ไม่มีรถกระบะที่ขนน้ำและคน.....ไม่มีใครเอาเพลงมาเปิดแล้วก็เต้นทุเรศๆ.....ไม่มีสาวใส่เสื้อบางเอวลอยเด้งหน้าเด้งหลังครับ เราสาดน้ำกันปกติ สนุกมาก....”..ชวนพิศมา” ไอ้เก่งมันตะโกนเสียงหลงเลย ผมมองไม่เห็น เห็นแต่จักรยานที่กำลังเคลื่อนเข้าหลายคันผมไม่ได้คาดคะเนจำนวนเพราะกำลังสนุกกับการเล่นน้ำ ผมค่อยๆfocusตามเสียงไอ้เก่ง ผมเห็นจักรยานคันถัดไป .....เฮ้ย เพลินพิศนี่หว่า ผมเริ่มมีความหวังกับคำตะโกนของไอ้เก่ง เมื่อจักรยานมาถึงกลุ่ม...... ว้าว....บ๊ะเจ้า... ชวนพิศนั่งซ้อนมา ไอ้เก่งมันมี senseนี่หว่า หัวใจผมพองโตจนหน้าอกผมแทบรับไม่ไหว....เสียงแหลมของไอ้ปุ๋ยแหลมขึ้นไปอีกเท่าตัว..... ไอ้เก่งยิ้มปากจะถึงหูเลย...มันถลกแขนเสื้อแฟ๊บที่เค๊าแจก โชว์กล้ามใหญ่ของมัน ไอ้หนุ่ยเหล่คว้าจักรยานคู่ชีพที่นอนอยู่...มันมีขาตั้งครับผมสาบานได้ว่าพวกผมไม่ได้ถอดออกนี่หว่าทำไมมันไม่ตั้งดีๆว่ะ....ผมทำอะไรไม่ถูกเลยเหมือนจะปวดท้องฉี่หรือขี้อะไรนี่แหละบอกไม่ถูกครับ...ทุกคนมุ่งไปหา purpose รุ่นพี่ก็ดุ่มไปปะแป้งเพลิน... ไอ้เก่งเปิดก่อนเลยปะแป้งชวนพิศอย่างทนุถนอมตามที่แก๊งเราสัญญากันไว้ว่าจะปกป้องและดูแลจนกว่าเธอจะบอกชอบใครในแก๊งไอ้ปุ๋ยไม่เคยยอมแพ้ไอ้เก่งอยู่แล้วมันปะแล้วค่อยๆลูปมือออกอย่างนุ่มนวล มีแต่ผมยืนคุยกับสวรรค์อยู่คนเดียว....ทำไมเธอมาแถวนี้ว่ะ.....เธอต้องเป็นเนื้อคู่กูแน่เลย....พระเจ้าให้วันเวลาที่ดีกับกู......รู้สึกได้ถึงอารีนาดีนที่หลั่งไปทั่วตัวไม่ใช่แค่สมองอย่างเดียวครับ... เธอคุยกับอุไรวรรณ เพื่อนห้องเดียวกับเธอแต่บ้านอยู่ใกล้ๆพวกผม จับใจความได้ว่าครอบครัวเธอมา รดน้ำดำหัวคุณตาที่บ้านอยู่ละแวกเดียวกับพวกผม แล้วพี่สาวเธอจะออกไปหาเพื่อน...เธอเลยมาด้วย เธออยู่ประมาณ 1 นาทีแต่ผมรู้สึกเหมือน 1เดือนเลย พี่สาวเธอทะยานออกจากกลุ่มไป....ไอ้หนุ่ยเหล่ตีปะกบข้างเหมือนจะไปส่ง ...มันขี่จักรยานไปคุยกับชวนพิศไปด้วย... สักครู่มันก็กลับรถมายังกลุ่ม ผมไม่กล้าถามว่าคุยอะไรกัน... ผมกลัวคำตอบครับ
เวลาให้ปาฎิหาริย์กับทุกคนครับ......
ณ.วันนี้ผมไม่ได้เข้าไปบ้านเก่าผมมากนัก...ผมออกมาสร้างครอบครัวของตัวเองครับ เมื่อประมาณ 15ปีที่แล้วผมเข้าไปบ้านแม่เลยแวะไปหาหนุ่ยเหล่ หนุ่ยเป็นหนุ่มโรงงานอยู่แถวชานเมืองครับ..เป็นผู้จัดการแผนกครับ..ผมไม่ค่อยเข้าใจงานของหนุ่ยครับมันจบไฟฟ้า ..ตอนนี้คงเป็นเจ้าของโรงงานไปแล้ว..เพราะบุคลิกที่รักเพื่อนและแอบซุ้มจีบหญิง คงแอบจีบลูกเจ้าของโรงงาน.. ผมเชื่อฝีมือหนุ่ยครับ... ชวนพิศตั้งแต่จบป.6ไม่ได้ข่าวเลยครับ ผมขึ้นม.1 ก็ไปแอบชอบคนใหม่แล้ว ถ้าอ่านอยู่โทรหาเราบ้างน่ะ... เมื่อก่อนพวกเราแอบชอบเธอ... ผมก็ยังเชื่อปาฎิหาริย์ของเวลาอยู่ดี ..... ไอ้เก่งครับเมื่อประมาณ 10ปีที่แล้ว มันมากดกิ่งหน้าบ้านผม....แม่ตกใจครับนึกว่ามีเรื่องอะไร ..เก่งยื่นกระดาษเล็กๆหนึ่งใบออกจากปึกใหญ่เหมือนสำลับไพ่...[.แม่ครับบอกมันให้เลือกผมด้วยน่ะครับ ]...แล้วมันก็ไหว้แม่อย่างงาม...แม่ไม่เคยเห็นมันไหว้ใครอย่างนี้มาก่อนเลย แม่เล่าให้ผมฟัง.....เก่งมันสมัคร สก. หรือ สข.อยู่พรรค ตาละปัต หรืออะไร ปัต ปัต นี่แหละครับ ผมรักเก่งครับ แต่ผมไม่ชอบอาชีพมันแต่ผมเชื่อว่าเก่งเป็นคนดีครับ...ไม่คอรัปชั่นแน่นอน ผมเชื่อเวลาที่ให้กับพวกเรา..เราได้มีสัจจะและวาจาที่ดีครับ.......... และไม่นานผม ได้เห็นข่าวไอ้แป๊ะใน TV ครับ... มันเป็นผู้การ bank มันโกงเงินลูกค้าหลายล้านมันโดนจับครับ......เวลาที่เท่ากัน... การเรียนเก่งกว่า...อยู่มหาลัยมีชื่อ.... จบโท..นอก ไม่ได้สอนให้คนเป็นคนดีทุกคนครับ..... เวลา...สอนให้พวกผมเคารพคนที่แก่นครับ ..พวกผมไม่เคารพคนที่เปลือกครับ....ไม่มีเพื่อนคนไหนช่วยแป๊ะครับ ชีวิตเรา..... เราออกแบบกันเองครับ
เมื่อ 3 ปีที่แล้ว คุณแม่ผมเสียชีวิตครับ ...ผมกลับไปบ้านแม่..เพื่อทำพิธีตามแบบพุทธศาสนา... วันเผาศพผมอยู่บนเมรุเพื่อรอรับดอกไม้จันทน์จากแขก ก่อนที่แขกจะขึ้นมาบนเมรุ ผมได้ยินเสียงเรียกครับ ...โยม.....ผมหันหลังกลับไปตามเสียง....เฮ้ย....ผมกลั้นน้ำตาที่แม่ผมเสียไม่ไว้อีกแล้วเพราะผมเห็นอีกภาพนึงครับ พระปุ๋ย..........ผมโถเข้าไปกอดทันทีแล้วก็ร้องไห้เหมือนสมัยพวกเราเด็กๆ.... [ ชีวิตโยมแม่สมบูรณ์แบบแล้ว....] พระปุ๋ยพูดสอนผม เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสัจจะธรรมของมนุษย์......พระปุ๋ยบวชมากี่ปีแล้วครับ......อาตมาบวชมา 10 กว่าพรรษาแล้ว......คงไม่สึกแล้วล่ะ.....โยมสบายดีมั้ย....สบายดีครับ...แม่พระปุ๋ยสบายดีมั้ย...สบายดีโยม...แล้วพี่ปุ๊ล่ะ...โยมพี่เค๊าขับมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ลูกชาย 2 คนภรรยาเค๊าหนีไปสัก3-4ปีแล้วแหละ....ผมไม่ได้บอกใครเลยที่แม่ผมเสีย.....อาตมารู้... นิสัยโยมเป็นอย่างงี้ตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ไม่ค่อยมีอะไรกับใคร....ไม่ชอบอะไรที่ยุ่งยาก..........ครับ [ ผมคิดในใจ .....ผมคิดว่าผมอ่าน และจำเพื่อนทุกคนตามลำพัง...ผมคิดผิดครับ....ทุกคนก็อ่านและจำผมเหมือนกัน....]
ในทัศนะของผม.... นอกจากคุณพ่อ คุณแม่แล้ว ...เวลาก็ยังเป็นผู้ให้เช่นกันครับ ในรูปของนามธรรม… เวลาให้คุณคิดที่จะรัก.... เวลาให้คุณอภัย.... เวลาให้คุณพบ.... เวลาให้คุณหาทรัพย์.... เวลาให้คุณเรียนรู้.... เวลาทำให้คุณเป็นผู้ให้.... เวลาให้คุณเป็นผู้รับ.... เวลาให้คุณทำเพื่อผู้อื่น.... เวลาทำให้คุณจำ ....เวลาทำให้คุณลืม ....เวลาทำให้คุณหัวเราะ.... เวลาทำให้คุณร้องไห้....เวลาทำให้คุณพราก.... เวลาทำให้คุณเป็นคนดี....