มาต่อกันเลยครับ



เมื่อมีเที่ยวเล่นในช่วงฤดูร้อนไปแล้วก็อย่าได้ลืม ภารกิจสำคัญที่ทางโรงเรียนให้มาตั้งแต่ครั้งวันสุดท้ายก่อนปิดเทอมฤดูร้อน หรือ การบ้าน นั้นเอง ยิ่งเป็นช่วง Deadline หรือ เส้นตาย ในวันสุดท้ายของปิดเทอมฤดูร้อนด้วยแล้ว ใครยังขี้เกียจทำการบ้านอยู่อีกวันนี้แหละที่อยากให้มันเป็นวันที่ยาวนานที่สุด

เข้า OP



ณ บ้านฟูจิมิยะ มหกรรม ทำการบ้านปิดเทอมฤดูร้อนวันสุดท้ายเริ่มต้นอย่างราบรื่น การทำการบ้านบ่งบอกได้ถึงนิสัยคนทำเป็นอย่างดี เพราะ โชโกะถึงต้องมาร่วมด้วยในก๊วนทำการบ้านแต่บอกเองว่า

โชโกะ - บังเอิญทำเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว

ทางฟูจิมยะบอกดังนี้

ฟูจิ - ชั้น ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป เก็บเล็กผสมน้อย ตั้งแต่เริ่มปิดเทอมฤดูร้อนแล้ว

ทางซากิบอกดังนี้



ซากิ - ( โชว์หน้ากระดาษขาว ) แต๊น

( ไม่ได้ทำเลยสักนิด ขนาดโชโกะอุตส่าห์โทรศัพท์ไปเตือนตั้งแต่วันวานก็ไม่มีทีท่าจะทำเลย )

ส่วนที่ว่าทำไมซากิถึงแม้จะไม่ได้ทำการบ้านเลยแต่ก็ยังสามารถส่งทันแล้วขึ้นชั้นเรียนมาจนถึงบัดนี้ได้ เพราะ ไปขอลอกการบ้านคนอื่นเค้า



โชโกะ - เธอเนี่ย..ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ
ซากิ - ?
ฟูจิ - ?

( เอาเรื่องที่ 2 คนนี้เป็นเพื่อนสมัยเด็กมาเล่า )

พูดกันไปพูดกันมา ซากิ เลยนึกออกได้ว่า มีรายการทีวีที่อยากดูอยู่เลยชวนฟูจิมิยะไปดูด้วยกันแล้ว



เวลาล่วงเลยมาถึงประมาณ บ่าย 3 โมงกว่าๆ คุณแม่เอาขนมและน้ำชามาเสิร์ฟอย่างร่าเริงและเป็นกันเอง สำหรับคณิตศาสตร์แล้ว ฮาเสะไม่ว่ายังไงก็ไม่ถูกโฉลกเอาเสียเลย แต่สำหรับฟูจิมิยะกลับตรงกันข้ามที่พูดในเชิงเปรียบเทียบว่า

ฟูจิ - สำหรับชั้นแล้ว คณิตศาสตร์เปรียบดั่ง พัตเซิลเกม นั้นแหละ
ฟูจิ - พอผ่านตรงจุดนี้ไปก็จะมีจุดใหม่ที่น่าลองโผล่ออกมา ซึ่งการจะไปให้ถึงคำตอบมีอยู่หลายวิธีมากมาย

ทั้งสูตรเลขคณิตที่เมื่อลองใช้ทำไมมันถึงสามารถเชื่อมโยงและหาคำตอบที่ถูกต้องออกมา แม้วิธีการหาจะมีอยู่มากมายทั้งทางตรงและทางอ้อม ซึ่งเมื่อพยายามหาคำตอบแล้วสามารถค้นพบมันได้สำเร็จ นั้นคือเวลาที่ตัวฟูจิมิยะจะยิ้มดีใจมากๆ  


หลังว่ากันพอสมควร เมื่อถึงเวลาอาหารว่างและเค้กสุดอร่อยของแม่ฟูจิยิมะ ก็ต้องช่วยกันตะเตรียมข้ามของกันหน่อย

[i

โชโกะเห็นซากิตัวเล็กเอื้อมไปก็ไม่ถึงเลยต้องช่วย



ทางฮาเสะได้เห็นภาพถ่ายของฟูจิมิยะ และ ครอบครัว สมัยที่เธออยู่ชั้นประถม กับไปเที่ยวช่วงปิดเทอมฤดูร้อนด้วยกัน ในตอนนั้นฟูจิมิยะใจจดใจจ่อกับการรอเปิดเทอมอยู่เสมอ แม้ว่าต่อมาเธอจะประสบอุบัติเหตุจนไม่เคยยิ้มแย้มอีกแล้ว แต่พอได้มาคบกับพวกฮาเสะ รอยยิ้ม นั้นก็กลับมาอีกครั้ง

ตรงนี้คุณแม่แอบแซวว่า

แม่ - จริงสิ...เป็นอะไรมากกว่าเพื่อนแล้วรึยังจ๊ะ ?
ฮาเสะ - เฮ้ย!! มะมะมะ..
แม่ - หึหึหึ ล้อเล่นจ๊ะ



คำพูดเป็นตัวจุดประกายความคิดได้อยู่เสมอ เพราะหลังจากนั้น ขณะที่ทานของว่างกัน ฟูจิมิยะพูดคุยสนุกกับซากิอยู่ตลอด แต่กลับกันที่ฮาเสะจ้องตาเป็นระวิง ไม่กระพริบแต่อย่างใด คล้ายกับตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะ

ฟูจิ - (เห็นเข้า) ฮาเสะคุง ?
ฮาเสะ - ( สะดุ้ง )
ฟูจิ - จะรับชาเพิ่มมั้ย ?
ฮาเสะ - อะ..อืม!!!
โชโกะ - อืม

ขอข้ามไปยาวหน่อยนะครับ

หลังกลับมาทำการบ้านกันต่อก็ถึงเวลาที่ซากิต้องกลับบ้านแล้วเพราะบอกกับครอบครัวว่าจะกลับไปทานมื้อเย็นด้วย ทั้งฝั่งโชโกะก็บอกอีกว่าตัวเองจะต้องไปซื้อข้าวของอีก  เท่ากับทั้งคู่กลับบ้านไปพร้อมกันแล้ว


ขอใส่บทให้ 2 คนนี้สักหน่อยเลยละกัน



ในระหว่างเดินกลับ ก่อนจะแยกทางกัน โชโกะได้ยื่นกระดาษคำตอบวิชาคณิตศาสตร์ที่ทำเสร็จแล้ให้ซากิเอาไปลอกให้เสร็จ  ถึงซากิจะรับไปดีๆ แต่นั้นเองที่ทำให้ไปกระตุ้นบางอย่างในความทรงจำของเธอเข้าว่า


เหตุการณ์แบบนี้มันดั่งเดจาวู



ย้อนกลับไปสมัยซากิอยู่ชั้นประถม ในตอนที่เธอทำการบ้านไม่ทันจะส่ง วันหนึ่งเธอได้เจอสมุดการบ้านของใครสักคนวางไว้ในตู้ใส่รองเท้าของเธอเข้า ซึ่งถึงเธอจะหาเจ้าของก็ไม่เจอเลย



ซากิ - นั้นคือเธอเองสินะ...คิริวคุง..ว่าแต่ทำไมกัน ?
โชโกะ - ไม่มีอะไรเหรอ..
โชโกะ - ตลอดเวลาไม่ว่าใครจะทำให้เธอรู้สึกรำคาญใจยังไงเธอไม่เคยพยายามที่จะแก้ไขปัญหาด้วยตัวเองเลยสักอย่าง
โชโกะ - ชั้นก็เลยคิดได้ว่า มันคงเป็นความกล้าที่อาจทำให้เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองได้  ( ตรงนี้แปลไม่ค่อยแน่ใจนะครับ )



ซากิ - โห...เป็นครั้งแรกเลยนะที่มีใครสักคนคอยเป็นห่วงตัวชั้น .. แต่ก็ทำให้ชั้นมีความสุขมากๆเลยละ

เสน่ห์ของซากิที่ไม่เหมือนใครอาจจะเป็นตรงที่ ความจำสั้น (มากกว่าฟูจิมิยะประมาณ 1 วันรีเซ็ตแล้ว) และ ความไม่ค่อยรู้สึกร้อนหนาวกับเหตุการณ์เท่าไร

เพราะอย่างนั้นแหละ คนอย่าง โชโกะ เลยต้องดูแลอยู่ข้างๆตลอด ทั้งรู้ไปหมดว่า ตัวเองกับซากิเลยอยู่ชั้นเดียวกัน เป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน เรียนโรงเรียนเดียวกันอีกต่างหาก เวลาเธอมีเรื่องเดือดร้อนแล้วทำอะไรเองก็ไม่ได้ โชโกะก็จะเป็นคนช่วยเธออยู่ห่างๆตลอด

( อาการแบบนี้เรียก คูลเดเระ แล้วละ โชโกะคุง )



ซากิ - คิริวคุง..ขอบคุณสำหรับสิ่งนี้มากนะ กับตอนสมัยประถมด้วย
ซากิ - หวังว่า ชั้นจะสามารถพึ่งพาเธอได้นะ

โชโกะ - (แอบยิ้มแห้งๆ) บากะ

จบครึ่งแรก