ฝูงปลาที่ถูกฝูงกา เหยี่ยวหรือนกยาง จิกฉุดขึ้นกินอยู่
ย่อมดิ้นรน กระเ สือกกระสน ทุรนทุราย หวั่นไหว
เอนเอียง กระสับกระส่ายไปมา ในที่มีน้ำน้อย
มีน้ำนิดหน่อย มีน้ำแห้งไป ฉันใด.

หมู่สัตว์ แม้ผู้ที่มีความหวาดระแวงใน
"การแย่งชิงวัตถุ ที่ยึดถือว่าของเรา" ย่อมดิ้นรน
คือ ย่อมดิ้นรน เมื่อเขากำลังชิงเอาบ้าง
เมื่อเขาชิงเอาแล้วบ้าง

แม้ผู้มีความหวาดระแวงใน
“ความแปรปรวนไปแห่งวัตถุ ที่ยึดถือว่า ของเรา"
ย่อมดิ้นรน คือ ย่อมดิ้นรน ย่อมกระเ สือกกระสน
ทุรนทุราย หวั่นไหว เอนเอียง กระสับกระส่ายไปมา
เมื่อวัตถุนั้นกำลังแปรปรวนไปอยู่บ้าง
เมื่อวัตถุนั้นแปรปรวนไปแล้วบ้าง ฉันนั้น.

เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า เหมือนฝูงปลาที่ดิ้นรนอยู่ใน
น้ำน้อยอันมีกระแสสิ้นไป.

-พระไตรปิฎก ฉบับหลวง (ภาษาไทย) เล่มที่ ๒๙
หน้าที่ ๔๖