เพราะคุณคิด คุณถึงทุกข์...

เวลามีคนเอาของขวัญมาให้คุณ คุณรับของขวัญนั้น ของขวัญชิ้นนั้นเป็นของคุณ
แต่เมื่อ เขาเอาของขวัญมาให้คุณ แต่คุณไม่อยู่ หรือ ไม่รับ ของขวัญชิ้นนั้นก็ไม่ใช่ของคุณ...
มันต่างกันตรง สถานการณ์ และ การกระทำ ทำให้คุณได้เป็นเจ้าของ หรือ ไม่ได้เป็นเจ้าของ....

ถ้าเปรียบเทียบว่า ของขวัญ เป็น ความสับสนหรือความทุกข์ของคุณอยู่ ณ ตอนนี้
สถานการณ์ คือ ความคิดของคุณ และ การกระทำ คือ การเปรียบเทียบตัวคุณกับบุคคลอื่นๆ...
คุณสับสนและเป็นทุกข์ตอนนี้ เพราะคุณคิดมากเกินไป ประกอบกับ คุณเปรียบเทียบตัวคุณกับคนอื่นๆ...

มีอยู่วันหนึ่ง ผมเลี้ยงลูกน้องผมเสียเงินไป 2 พันกว่าบาท ลูกน้องขอบคุณหลังจากทานเสร็จ... แล้วแยกย้ายกันไปทำงาน... ไม่มีอะไรเกิดขึ้น... มันกลายเป็นเรื่องปกติที่ลูกน้องผมได้รับ ผมก็ไม่รู้สึกอะไร...
และ ในวันเดียวกัน ผมให้เงินขอทานเด็ก 100 บาท สีหน้าและแววตาของเขาดู งง งันและนำเงินไปให้แม่
แม่ของเขาก็เป็นขอทาน เข้ามาขอบคุณ หน้าตาเขายิ้มแย้มขึ้น เมื่อเทียบกับ วันก่อนๆที่ผมเคยเห็น...
ผมกลับรู้สึกว่า 100 บาทที่ให้กับขอทานเด็กคนนั้น มันมีค่ากับพวกเขามากมาย แต่กลับลูกน้องที่ทานกันคนละ 400-500 บาท พวกเขากลับเฉยๆ...

มุมมองทางด้านเงิน ขึ้นอยู่กับปริมาณความพึงพอใจ ณ เวลานั้นๆ ยิ่งมีฐานะมากขึ้นเท่าใด ก็ยิ่งเติมเต็มด้วยเงินเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น

ทำไมขอทาน พึงพอใจกับเงิน 100 บาท เพราะ เขาไม่เคยมีใครให้เขาแบบนี้... เกินความคาดหมาย
ทำไมลูกน้องผม เฉยๆกับการกินข้าวหรูๆ เพราะ เขาเคยได้รับอย่างเคยชิน...
ทำไมคนทำงาน ต้องการได้ปรับเงินเดือนและโบนัส เพราะ เขาต้องการมากขึ้น...
ทำไมคนรวย ไม่เคยบอกว่าตัวเองรวย... เพราะ เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ เขายังไม่รวยเท่ากับคนอื่น...
คนรวยอันดับหนึ่งของโลก ทำไมไม่วางมือในการหาเงิน... เพราะ เขาก็ยังกลัวว่าเขาจะไม่เป็นอันดับหนึ่งอีกต่อไป...

ผมกำลังพยายามอธิบายว่า ณ เวลานี้ จขกท กำลังอยู่ในพื้นฐานของคนปกติ ที่กำลังติดกับดักทางความคิดของตนเอง ความสุขไม่ได้อยู่ที่เงินเพียงอย่างเดียว ความสุขไม่ได้อยู่ที่คิด แต่อยู่ที่ไม่คิด...

ขอทาน ไม่คิดว่าจะได้เงิน 100 บาท แต่แล้วก็ได้อย่างไม่ตั้งตัว ... เขามีความสุข
วันต่อมา ขอทานคิดว่า วันนี้น่าจะมีคนใจดีให้เงิน 100 บาท แต่รอทั้งวันก็ไม่ได้... เขามีความทุกข์

ถ้าไม่คิดว่า จะได้เงินเดือนขึ้น แล้ว จู่ๆได้เจ้านายขึ้นเงินเดือนให้ทั้งๆที่ไม่ได้อยู่ในช่วงขึ้นเงินเดือน... คุณจะมีความสุขหรือเปล่า...

คุณมีเงินพอกินพอใช้ ถ้าไม่คิดอะไร คุณก็มีความสุขจากการอยู่อย่างปกติของคุณ
แต่เมื่อคุณคิดเปรียบเทียบ คิดว่าต้องการสิ่งนั้นสิ่งนี้ แล้ว เงินที่มีอยู่ไม่สามารถตอบสนองคุณได้... คุณก็ต้องขวนขวายหามันมา เพื่อตอบสนองความต้องการของตนเอง ถ้าได้ ก็สบายใจ แต่ถ้าไม่ได้ตามที่ต้องการ คุณเองแหละ ที่จะทุกข์...

แค่หยุดคิด หยุดเปรียบเทียบ ผมคิดว่า คุณจะมีความสุข ไม่สับสน ขึ้นมาได้มากเลยครับ...

สมัยอายุซัก 20 ผมก็คิดเหมือน จขกท. ครับ (ปัจจุบันผมอายุ 23 ย่าง 24 นะครับ)
เพราะผมเริ่มจากความผิดหวังในชีวิตจากเรื่องบางเรื่องก่อน ช่วงนั้นเครียดมากครับ จึงเริ่มหันหน้าเข้าศึกษาธรรมะ
ตอนศึกษาธรรมะแรกๆ ก็คิดว่าเงินไม่ใช่สิ่งที่จำเป็น เราสามารถอยู่แบบเรียบง่ายก็ได้นี่ จะไปทำชีวิตให้ยุ่งยากทำไม
ตอนนั้น ผมคิดว่า ผมไปตีความหมาย ธรรมะ = การอยู่แบบเรียบง่าย โดยไม่ต้องดิ้นรน ไม่ต้องพัฒนา
ซึ่งภายหลัง ผมคิดว่า ตอนนั้น ผมตีความหมายผิดครับ

แท้จริงแล้ว ธรรมะ ควรจะเป็นการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง บนรากฐานของความมั่นคง และพอเหมาะพอดีกับความรู้ของเราในขณะนั้นๆครับ
ซึ่งก็คือหลักอิทธิบาท 4 นั่นเอง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อิทธิบาท หรือ อิทธิบาท 4 เป็นศัพท์ในพุทธศาสนา หมายถึง ฐานหรือหนทางสู่ความสำเร็จ หรือ คุณเครื่องให้ถึงความสำเร็จ คุณเครื่องสำเร็จสมประสงค์ ทางแห่งความสำเร็จ คุณธรรมที่นำไปสู่ความสำเร็จแห่งผลที่มุ่งหมาย มี ๔ ประการ คือ

ฉันทะ (ความพอใจ) คือ ความต้องการที่จะทำ ใฝ่ใจรักจะทำสิ่งนั้นอยู่เสมอ และปรารถนาจะทำให้ ได้ผลดียิ่งๆขึ้นไป
วิริยะ (ความเพียร) คือ ขยันหมั่นประกอบสิ่งนั้นด้วยความพยายาม เข้มแข็ง อดทน เอาธุระไม่ท้อถอย
จิตตะ (ความคิด) คือ ตั้งจิตรับรู้ในสิ่งที่ทำ และทำสิ่งนั้นด้วยความคิด เอาจิตฝักใฝ่ ไม่ปล่อยใจให้ฟุ้งซ่านเลื่อนลอยไป
วิมังสา (ความไตร่ตรอง หรือ ทดลอง) คือ หมั่นใช้ปัญญา พิจารณาใคร่ครวญ ตรวจหาเหตุผล และตรวจสอบข้อยิ่งหย่อนในสิ่งที่ทำนั้น มีการวางแผน วัดผล คิดค้นวิธีแก้ไขปรับปรุง เป็นต้น
คนที่บวช ก็ต้องหมั่นศึกษาธรรมะ ไม่ใช่เอาแต่นั่งกินนอนกินอยู่ในวัดเหมือนพระบางส่วน แล้วบอกว่า ฉันละทางโลกได้
มีพระหลายรูป ที่บวชเพราะพ่ายแพ้ต่อชีวิตทางโลก พอไปบวชก็ไม่หมั่นศึกษาธรรมะ ทำให้พ่ายแพ้ชีวิตในทางธรรมไปอีก
ไปๆมาๆ ก็เลยต้องบวชไปตลอดชีวิต เพราะถ้าสึกออกไป ก็คงไม่เหลืออะไรกันพอดี เพราะทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จ
ส่วนพระที่บวช แล้วหมั่นศึกษาธรรมะ ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ อันนี้ขออนุโมทนาครับ

ส่วนคนที่เป็นนักเรียน นักศึกษา มนุษย์เงินเดือน หรือทำธุรกิจ ก็ต้องพัฒนาอย่างต่อเนื่องบนรากฐานที่มั่นคง ทำอะไรให้พอเหมาะพอควร

พอผมคิดต่อไปว่า
สมมติถ้าพรุ่งนี้ตื่นมา เราไม่มีเงินเหลือซักบาท เราจะทำอย่างไร
ถ้าเราไม่มีเงินเพียงพอในการป้องกันความเสี่ยงให้กับชีวิต เราจะทำอย่างไร
จึงเริ่มเกิดคำถามอีกหลายๆอย่างในชีวิตขึ้นมาครับ

พอซักอายุ 21-22 ได้มีโอกาสศึกษาหนังสือเกี่ยวกับการบริหารเงิน การลงทุน ไม่ว่าจะเป็นหุ้น กองทุนรวม ตราสารหนี้ ธุรกิจ หรืออื่นๆ
ผมกลับพบความพอดี และพบว่า "ธรรมะ" นี่หละครับ คือพื้นฐานของการบริหารเงินที่ดีที่สุด
เพราะเมื่อเราบริหารความต้องการภายในจิตใจได้ ก็จะทำให้เรามีเงินเหลือมากขึ้น
พอเงินเหลือมากขึ้น เราก็จะสามารถออมได้มากขึ้น ลงทุนได้มากขึ้น
และมีโอกาสที่จะมี "อิสรภาพทางการเงิน" ได้มากขึ้น ซึ่งจะนำไปสู่การมีโอกาสที่จะมี "อิสรภาพในชีวิต" ได้มากขึ้นครับ
เมื่อมีอิสรภาพในชีวิต เราก็จะหมดห่วงในหลายๆเรื่องที่เคยห่วง หมดกังวลในหลายๆเรื่องที่เคยกังวล
แล้วสามารถทุ่มเทเวลาที่เหลืออยู่ทั้งชีวิต ไปทำในสิ่งที่เรารักได้ โดยไร้ซึ่งความกังวลครับ

ผมว่าเราสามารถรวยเงินทองได้ โดยที่ไม่ต้องฟุ้งเฟ้อตามทรัพย์สินที่มากขึ้นได้ครับ เรายังสามารถใช้ชีวิตให้เรียบง่ายและมีความสุขได้อยู่
แต่เป็นการรวยเงินทองไว้เพื่อให้เรามีอิสรภาพจากพันธนาการต่างๆในสังคม เพื่อป้องกันความเสี่ยงในชีวิต
เพื่อดูแลคนที่เรารัก และไว้เพื่อทำประโยชน์ให้สังคมครับ
ดูตัวอย่างได้จากมหาเศรษฐีนักลงทุนในธุรกิจมหาชนสองท่านนี้ คือ ดร.นิเวศน์ เหมวชิรวรากร และ วอเรน บัฟเฟต ครับ
สองท่านนี้รวยมาก แต่ก็ยังคงใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและมีความสุข และยังคงทำประโยชน์ให้กับสังคมเสมอมา

มี 1,000,000 ใช้ 50,000 เหลือส่วนเผื่อเพื่อป้องกันความเสี่ยงในชีวิตไว้ 950,000
ย่อมดีกว่า
มี 50,000 ใช้ 50,000 หรือ มี 200,000 ใช้ 50,000 แน่นอน

แต่การรวยนี้ จะต้องมาจากการรวยด้วยการทำมาหากินหรือการลงทุนโดยสุจริตครับ
เงินไม่ใช่ทุกอย่างก็จริง แต่ก็เป็นปัจจัยหนึ่งที่สำคัญสำหรับการป้องกันความเสี่ยงในเส้นทางชีวิตอันยาวไกลครับ

---

สุดท้ายนี้ อยากจะบอกว่า
ความรวยหรือจน ไม่ได้แปรผันตรงหรือแปรผกผันกับความสุขและทุกข์เสมอไปครับ
คนรวย ก็สุขได้ ทุกข์ได้ ในขณะที่คนจน ก็สุขได้ ทุกข์ได้
แต่สิ่งที่ดีและประเสริฐที่สุด คือการเป็นคนรวยที่มีความสุขแล้วทำประโยชน์ให้กับคนรอบข้างและสังคมครับ

แนะนำให้ฟังธรรมเยอะๆครับ แรกๆอาจจะไม่เข้าใจ  ฟังไปเรื่อยๆค่อยๆพัฒนาปัญญาของตัวเองไปเรื่อยๆครับ
สักวัน จะเห็นว่าโลกนี้มันไม่ได้มีอะไรน่ายินดีเลย ทุกคนต่างวิ่งหาความสุข แต่ก็ไม่เคยเจอความสุขกันเลย
ผมเองอายุแค่ 16 มองไปรอบตัวก็เจอแต่เพื่อนๆ  ที่ยังสนุกสนานรื่นเริง ไม่นึกถึงความตาย
ลืมเนื้อลืมตัวกันไปหมด เพลิดเพลินไปกับโลกมายา ดิ้นรนกันไม่หยุด เพื่อที่จะหาความสุข
สุดท้ายก็ต้องกลับมาดูตัวเอง  บางทีก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้  
จขกท ลองถามตัวเองนะครับ ว่าความสุขของ จขกท คืออะไร
ลองฟังธรรม แล้วนำธรรมะมาปรับใช้ในชีวิตประจำวันนะครับ อาจจะทำให้ จขกท มีความสุขมากขึ้น

ความสุขของแต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่ความสุขที่แท้จริง ไม่เจือปนไปด้วยทุกข์นั้นคืออะไรกันแน่ครับ

เว็ปฟังธรรมะครับ ลองเลือกฟังดูนะครับ
http://ppantip.com/topic/32079934

ความพอดีของแต่ละคนก็ไม่เท่ากัน บางครั้งทุกข์หรือสุขก็ต่างกันแค่วิธีคิด

บางคนแค่มีเงินพอใช้ พอเหลือเก็บบ้างก็มีความสุข

บางคนมีพอใช้ มีพอเหลือเก็บแต่ก็ไม่มีความสุข เพราะคอยเปรียบเทียบแข่งขันกับคนอื่น เห็นใครมีมากกว่าก็ทุกข์

รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เลยต้องพยายามดิ้นรนหาเพิ่มเพื่อให้ตัวเองมีมากกว่าคนอื่นอยู่เสมอ

บางคนก็เอาความกลัวอนาคตมาทำให้ชีวิตปัจจุบันไม่มีความสุข  กลัวจะไม่มีเงินรักษาตัวตอนแก่ ทำงานหนักซะจนร่างกายเสื่อมโทรม ป่วยตายไปก่อนแก่  

บางคนชีวิตในปัจจุบันก็มีความสุขดี  และมีการวางแผนถึงอนาคตอย่างมีสติ ไม่ทุกข์ไปล่วงหน้ากับอนาคตที่มองไม่เห็น

เก็บเงินไว้จำนวนหนึ่งสำหรับรักษาตัวตอนแก่ แต่ถ้าเงินนั้นไม่พอรักษาก็ไม่เป็นไร ไม่มีคนดูแลก็ไม่เป้นไร ก็แค่ปล่อยให้ตายๆไปก็เท่านั้น  ยอมรับความเป็นจริง ยังไงทุกคนก็ต้องตาย

จะตายตอนหนุ่มหรือแก่  ตายแบบอนาถาไร้คนเหลียวแล หรือตายแบบไฮโซ นอนโรงพยาบาลหรูมีลูกหลานดูแลสิบคน สุดท้ายก็หนีไม่พ้นความตายอยู่ดี