เมื่อวานไปทานข้าวกลางวันกับครอบครัวที่ห้างดังแห่งหนึ่งบนถนนศรีนครินทร์
เราเก็บโทรศัพท์มือไอโฟน 5 ได้ในห้องน้ำหญิง ป่านนี้เจ้าของคงร้อนใจแย่เครื่องยังใหม่มาก
เครื่องล็อคหน้าจอไว้  ดูไม่ได้ว่า  เคยโทรไปเบอร์อะไร. เจ้าของเครื่องไม่โทรเข้าเครื่องสักที
จึงรีบไปที่เคาว์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของห้างเพื่อตามหาเจ้าของไอโฟนเครื่องงาม
เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ หน้าตาดีแบบไม่รับแขก อวัจนภาษาไม่เหมาะกับหน้าที่ของเธอเลย
สนทนากับลูกค้า ไม่มองหน้าลูกค้า นั่งเล่น. นั่งมองจอคอมพิวเตอร์. ไม่ทักทายต้อนรับลูกค้า
บอกให้ช่วยประกาศหาเจ้าของเครื่องโทรศัพท์ให้ที.  
เธอก็บอกว่า.  "ตามกฎของห้างห้ามประกาศ"
อย่างนี้ก็มีด้วยนะ. ช่างไม่เห็นใจลูกค้าที่เขาทำเครื่องหายเลย และเป็นเครื่องมีราคาแพง
เธอบอกแบบเบื่อๆว่า ให้ทิ้งไว้ที่นี่เดี๋ยวเจ้าของมาเอาเอง  โดยไม่ของรายละเอียดเลย. แล้วเธอจะคืนให้เจ้าของถูกคนมั๊ยนี่
เราเลยทิ้งเบอร์โทร แล้วบอกเธอว่า ให้หัวหน้างานเธอโทรหาด้วยและถ้าใครทำมือถือหายก็ให้โทรหาเบอร์นี้ด้วย
เพราะยังอยู่ที่ร้านซัมซุงใกล้ธนาคาร...อีกนานพอสมควร
ก่อนกลับเลยบอกว่า ถ้าเป็นประชาสัมพันธ์ ไม่อยากสนทนากับลูกค้าให้เปลี่ยนงานเป็นแม่บ้านจะดีมั๊ย

กลับมาเข้า shop ซัมซุง เพื่ออบรมวิธีใช้ NOTE3. LTE. เลยเล่าให้ครอบครัวฟัง.  ต้องรอให้เจ้าของโทรเข้าตามหาเครื่อง
พนักงานซัมซุง ทราบเรื่องช่วยเป็นธุระให้ ประสานงานกับทรู. กับ shop ไอโฟนให้.  
จนช่วยกัน.  จนคืนจ้าของได้สำเร็จ ทั้งๆที่ไม่ใช่สินค้าของเขาและไม่ใช่หน้าที่เขา. ผิดกับบางคนมีหน้าที่เกี่ยวข้อง แต่ไม่มีจิตสำนึกเรื่องบริการเลย.
เราได้เห็นร้อยยิ้มของเจ้าของเครื่อง.  ผู้หญิงวันทำงาน. เธอดีใจสุดๆ. ความกระวนกระวายใจหายไปในที่สุด. ความสุขเห็นได้ชัดจากรอยยิ้มของเธอ
อยากให้ประชาสัมพันธ์คนนั้น มาเห็นภาพนี้จัง.  หน้าที่ของเธอก็มีความสำคัญ ทำความดีให้กับคนอื่นได้เพียงให้ใจสักนิด
สุดท้าย เราก็มาเรียนวิธีใช้เครื่อง. NOTE 3. LTE เราต่อ โดยมีพนักงานซัมซุงท่านนั้น เป็นผู้แนะนำให้  
คิดไม่ผิดที่ใช้สินค้าซัมซุง.   แม้ไม่ใช่งาน. สินค้า ธุระของเขา ยังบริการใส่ใจดูแล