เริ่มต้นทำธุรกิจซื้อมาขายประเภทพลาสติกอุตสาหกรรมเมื่อปี 38 เป็นเถ้าปั๊วขายส่งพวกถังขยะกทม. พาเลทพลาสติก
ลังอุตสาหกรรม อุปกรณ์เลี้ยงไก่-สุกร และวัตถุดิบอาหารสัตว์  
เกือบเจ๊งตอนปี 40 มีลูกหนี้NPLในระบบกว่า 60% มียอดลูกหนี้ค้างรับกว่า 8 ล้านบาท ดอกเบี้ยจ่ายแทนลูกหนี้กว่า 1
แสนบาท/เดือน อัตราดอกเบี้ยเบิกเกินบัญชีหรือโอดีสูงขึ้นกว่า 18% ใช้เวลาแก้ไขปัญหาลูกหนี้อยู่ 4 ปีเศษ
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นจึงเปลี่ยนวิธีการขายและการบริหารจัดการใหม่ทั้งหมด เน้นขายสินค้ารับชำระค่าสินค้าเป็น
เงินสดหรือให้เครดิตลูกหนี้รายสำคัญไม่เกิน 30 วัน ใช้นโยบายขายให้ได้ก่อนสั่งซื้อหรือสั่งผลิตโดยรับมัดจำบางส่วน
หรือทั้งหมดก่อนส่งมอบสินค้า เพื่อลดความเสี่ยงและภาระดอกเบี้ย ปรับโสหุ้ยให้เป็นต้นทุนขาย พองบดุลเริ่มเป็นบวก
ในปี 44-45 จึงเริ่มนำผลกำไรจากการค้ามาสร้างโกดังและโรงงานให้ลูกค้าเช่า เพื่อสร้างรายได้ทางอ้อมอีกทางหนึ่ง

ส่วนของโรงงานซัพพลายเออร์เป็น NPL เป็น 1 ใน 200 รายที่ต้องทำแผนฟื้นฟูกิจการและปรับโครงสร้างหนี้ มีภาระ
หนี้สินจากอัตราแลกเปลี่ยนกว่า 3,500 ล้านบาท โรงงานต้องเข้าแผนฟื้นฟูกิจการกับสถาบันการเงินกับเจ้าหนี้ตามที่
ธปท.กำหนด เจ้าหนี้ธนาคารทุกแห่งประนอมหนี้ลดหนี้เหลือ 2,100 ล้านบาท กิจการโรงงานใช้เวลาแก้ไขหนี้ประมาณ
10-12 ปี ก็ยังแก้ไขภาระหนี้ไม่สำเร็จ ขายทรัพย์สินทั้งหมดให้ธนาคารเจ้าหนี้ และแยกตัวไปตั้งโรงงานใหม่ 2 แห่ง
ปัจจุบันยังคงเป็นคู่ค้ากันอยู่
จากประสบการณ์ด้านการค้าทำให้รู้ว่าการทำกิจการส่วนตัวไม่มีอะไรที่ปลอดภัยและความไม่แน่นอนหรือภาวะความ
เสี่ยงมีโอกาสเกิดได้ทุกสถานการณ์ ดังนั้นคนรุ่นใหม่คิดทำการค้าขาย ต้องมีการบริหารจัดการที่ดี มีเทคนิคการทำ
กำไร เทคนิคการลดต้นทุน หมั่นปรับโสหุ้ยให้เป็นต้นทุนขาย มีความระมัดระวังและไม่ประมาท จึงจะอยู่รอดได้ครับ