สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องไม่สบายใจอยากจะมาเล่าให้ฟัง เพื่อใครมีข้อคิดดี ๆ หรือน่าสนใจจะได้มาแลกเปลี่ยนกันบ้าง เรื่องของเรื่องคือ เมื่อวานนี้ พี่ชายเพิ่งโทรมาขอตังค์ค่าซ่อมรถเป็นจำนวนเงินสามหมื่นบาท ซึ่งดิฉันก็บ่น แต่ก็ให้อยู่ดี ขอท้าวความนิดหนึ่ง ดิฉันมีพี่ชายคนเดียว และพ่อแม่ก็เสียไปแล้วทั้งสองคน ดิฉันตอนนี้อยู่ต่างประเทศ ไม่ได้ฐานะร่ำรวยอะไร ก็ทำงานตามประสาชนชั้นกลางทั่วไป พี่ชายก็ทราบดี ตัวดิฉันเอง ตั้งแต่เรียนจบมาก็เป็นฝ่ายดูแลพ่อแม่ทั้งสองมาตลอด ส่งเสียเงินให้ใช้จ่าย ใช้หนี้ใช้สินให้ (ตอนนี้ก็ยังใช้อยู่) แต่พี่ชายคนนี้เป็นคนที่อยู่กับพ่อแม่จนกระทั่งพ่อแม่เสียไป เพียงแต่ว่าดิฉันเป็นคนดูแลพ่อแม่เรื่องเงินทอง และตัวพี่ชายเองก็ได้อาศัยใช้อยู่กับแม่ด้วย ก่อนหน้านี้ พี่ชายเรียนจยแค่อนุปริญญา ดิฉันก็เป็นคนผลักดัน ส่งเสียค่าเรียนจนเขาจบปริญญาตรี พอจะทำงาน ที่ทำงานขอค่าคอมเป็นเงินสามหมื่นกว่าบาท ดิฉันก็เป็นคนออกให้เพื่อให้เขาได้ทำงาน ก่อนเดินทางมาอยู่ต่างประเทศ รถที่เคยใช้ ดิฉันก็ยกให้เขาใช้ ตอนที่พ่อแม่ป่วย ดิฉันเป็นคนออกค่าใช้จ่ายรักษาพยาบาลทุกอย่าง โดยเฉพาะแม่ หมดเงินหลายแสน เพราะนึกว่าโรงพยาบาลเอกชนจะดี แต่ก็เปล่า เรื่องค่าใช้จ่ายในการจัดการงานศพ แน่นอน ดิฉันเป็นธุระรับผิดชอบทุกอย่าง และหลังจากนั้น ก็เป็นดิฉันที่คอยตามใช้หนี้สินที่พ่อแม่ทำไว้ก่อนตายด้วย คือพี่ชายไม่ต้องทำอะไรเลย ดิฉันก็ไม่ได้เรียกร้องให้เขาช่วยอะไรเลย ขอแค่ให้เขาดูแลช่วยเหลือตัวเองให้ได้ก็พอแล้ว พอพ่อแม่เสียชีวิต ดิฉันก็ยกทรัพย์สมบัติทุกอย่าง บ้าน รถ ที่ดิน ทุกอย่างให้พี่ชาย เพราะสงสารเขา อยากให้เขายืนได้ด้วยตัวเอง ตัวดิฉันเองเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ตอนเสีย แม่ทำประกันไว้นิดหน่อย ได้เบี้ยประกันมาเกือบแสน ดิฉันก็ยกให้พี่ชายคนนี้หมด เรื่องขอเรื่องคือ ความรู้สึกของดิฉันสับสนปนเปไปหมด ดิฉันโกรธ (ที่ทำไมดิฉันต้องคอยช่วยเหลือเขาตลอด) แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกผิดที่ไปโกรธพี่  ใจนึกอยากจะไม่ให้ แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่า เขาคงหาทางอื่นไม่ได้จริง ๆ จึงโทรมาขอ เรื่องของเรื่องคืออยากจะถามว่า ที่ดิฉันโกรธพี่ชายนี้ ดิฉันทำเกินไปหรือเปล่าคะ เรื่องแบบนี้ เป็นเรื่องธรรมดาหรือไม่ธรรมดาคะ ทำไมรู้สึกว่าพี่คนนี้ต้องคอยให้ดิฉันช่วยเหลือไม่มีจบมีสิ้นสักที ใครมีประสบการณ์คล้าย ๆ อย่างนี้บ้าง แล้วจัดการกับความรู้สึกหรือรับมือกับสถานการณ์อย่างไรบ้าง ช่วยเข้ามาแชร์ด้วยเถิดค่ะ