หลังจากที่เราเคยมาแบ่งปันเรื่องราวของตัวเองในพันทิพ และได้รับข้อมูลดีๆ ข้อคิดต่างๆนำไปแก้ไขปัญหาชีวิตของเราเอง
วันนี้เราขออนุญาต นำเรื่องของเพื่อนมาแชร์ และข้อคำแนะนำจากเพื่อนๆ นะคะ ขออนุญาตให้เพื่อนยืมลอคอินใช้ 1 กระทู้นะคะ


ก็หลังจากที่เลิกรากับพ่อของลุกชายมาก็ 10 ปีเท่ากับอายุของลุกชายเพราะเลิกกันตั้งแต่ยังท้อง
ฝ่ายชายไม่เคยมาส่งเสียเลี้ยงดูอะไรลุกไม่เคยรู้จักไม่เคยเห็นหน้าพ่อ
จะเห็นก็แต่พ่อญี่ปุ่นซึ่งเป็นแฟนใหม่ของดิฉันที่เข้ามาดูแลดิฉันและลูกซึ่งตอนนั้นลุกดิฉันได้ 2 ขวบปี
มาไม่นานนี้ลูกชายถามดิฉันว่าพ่อเขาเป็นใครไปไหนผมไม่เคยรู้จักพ่อผมเลยผมอยากเจอพ่อสักครั้ง
ดิฉันเองไม่อยากโกหกลูกแต่ก็ไม่อยากพูดความจริงเพราะถ้าพูดจริงๆก็คือพ่อทิ้งเราแม่ลุกไป
ใกล้จะวันเกิดลุกดิฉันเลยลองโทรไปหาพ่อเขาว่าจะมาหาลูกมั๊ยลุกถามหาไม่เรียกร้องอะไรขอแค่ให้เขามาหาลูกเท่านั้น
พ่อเขาบอกว่าถ้าจะให้เขาไปก็ให้ส่งเงินมาให้เขาเขาจะนั่งเครื่องบินมาหา(เขาอยู่ภาคอีสานตัวดิฉันอยู่ภาคใต้)
ดิฉันรู้สึกเสียใจมากที่ลูกอุตส่าห์อยากเจอแต่พ่อเค้าเคยเป็นผู้ชายใช้ไม่ได้ยังไงก็ยังเป็นผู้ชายแย่ๆคนเดิม
10ปีไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงพร่ำเพ้อจนไม่มีเงินเหมือนเดิม
มีหน้ามาขอเงินดิฉันอีกใช้คำพูดแบบเขาเป็นคนสำคัญ
ลูกอยากเจอ
ดิฉันต้องส่งเงินให้เขา
แล้วขอถึงสองหมื่นบ้าไปแล้วค่ะมาบอกดิฉันมีสามีญี่ปุ่นรวยอยู่แล้ว
ดิฉันสงสารลูกมากไม่อยากโกหกแกอีกต่อไปแต่ก็บ่ายเบี่ยงเลี่ยงทื่จะไม่ตอบแกไม่ได้อีกแล้ว
เพราะแกก็จะถามอยู่เรื่อยๆ
อยากจะรบกวนถามคุณพ่อคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวหรือผู้มีความรู้ทางจิตวิทยาเด็ก
ดิฉันควรจะบอกแกยังไงให้เป็นการทำร้ายจิตใจแกให้น้อยที่สุดคะ?
โดยรวมแกก็สุขภาพจิตดีเข้ากับพ่อเลี้ยงและลุกติดของพ่อเลี้ยงได้ดีครอบครัวเราก็อบอุ่นดีค่ะ
แต่ลึกๆแกก็คงอยากเจอพ่อแท้ๆของแกสักครั้ง
ดิฉันควรจะพาเขาไปเจอกันดีไหมเพื่อลูก
รบกวนแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ