คือปกติเราไม่ค่อยรู้สึกเสียดายกับความสัมพันธ์ใดๆเท่าไหร่ เพราะ ถ้าเราแอบชอบใคร เราก็จะค่อยๆเข้าหาเค้าแล้วจีบ
ถ้ารู้สึกว่าไม่ใช่ก็เป็นเพื่อนกันต่อ แต่ถ้าเราสารภาพรักไปแล้วโดนปฏิเสธมา เราก็จะเสียใจ แต่เราก็รู้สึกว่า เราได้ลองทำเต็มที่แล้ว
ถ้าเค้าไม่รักก็ไม่เป็นไร อาจจะเสียใจหลายเดือน แต่มันก็จะผ่านไปแล้วก็จะไม่เสียใจอีก
หรือ เวลาคบกับใครแล้วไปกันไม่ได้ ต้องเลิกกัน เราก็จะเสียใจ แต่ไม่เคยเสียดายเวลาและความรู้สึกที่มีร่วมกันมาเลย
แต่มาครั้งนี้ตอนนี้รู้สึก "เสียดาย" กับความสัมพันธ์ครั้งนึงมาก ไม่ใช่ เสียใจ แบบครั้งก่อนๆ
เราเคยแอบชอบคนๆนึง พอเริ่มได้พูดคุยทำกิจกรรมด้วยกันก็เริ่มรู้สึกดี ก็พยายามชวนเค้าคุย เค้าก็ดูคุยกับเราดี
แต่ตอนนั้นเราเพิ่งเข้ามหาลัยยังไม่มีความมั่นใจในตัวเอง คิดว่าคนอย่างเค้าคงไม่มีทางมาชอบเราได้หรอก
แล้วเราก็เลยห่างๆกันไปด้วยว่าเรียนคนละห้อง เวลาผ่านไป 2-3 ปีถึงตอนใกล้จะเรียนจบ มีเพื่นอสนิทของเราสองคน มาบอกเราว่า
เพื่อนเราคนนั้นเคยแอบชอบเรามาก เราแบบ... อึ้งไปเลย แล้วความรู้สึกความทรงจำช่วงนั้นที่เราสองคนใช้เวลาด้วยกันก็กลับมา
ตอนนี้เรารู้สึกเสียดายมาก ที่ทำไมตอนนั้นเราถึงได้ทิ้งโอกาสนั้นไป เพียงเพราะเราคิดว่า คนอย่างเค้าคงไม่มีทางชอบเราได้หรอก
ตอนนี้ใกล้จะเรียนจบแล้ว เค้าเตรียมสอบทุกอย่างพร้อมและตั้งใจว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศ และต้องเรียนนานมาก
อีกทั้งมีโอกาสสูงที่เค้าจะทำงานที่นั่นเลย (เราทราบทัศนคติเค้าพอสมควร)
ส่วนเราคงไม่ไปและวางแผนจะต่อที่เมืองไทย และ อยู่กับครอบครัว (เพราะเราไปเรียนต่างประเทศนาน เลยอยากกลับใช้ชีวิตที่ไทย)
อีกสองเดือนเค้าก็จะเรียนจบ เรารู้สึกใจหายมาก แต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่า จังหวะและเวลามันไม่ได้จริงๆ
แม้เราจะเข้าใจว่า คู่ชีวิต คือ คนที่ใช่ ในเวลาที่ใช่ แต่ความรู้สึกเจ็บลึกๆในหัวใจ จะใช้ตรรกะของสมองมาลบล้างเลย มันก็ต้องใช้เวลา
ณ ตอนนี้ เราไม่แน่ใจหรอกว่าเค้าเป็นคนที่ใช่หรือไม่ เพราะยังไม่เคยคบกัน แต่ด้วยเวลามันไม่ใช่ เราก็ต้องยอมรับมัน
คำเดียวเลย เสียดายมาก... แต่เราอยากเห็นเค้ามีความสุขและประสบความสำเร็จนะ
เรามองภาพเค้าออกเลยว่า ถ้าเค้าไปใช้ชีวิตที่โน่น ทำงานในสิ่งเค้าชอบ อยู่ในสังคมที่เหมาะสมกับเค้า เค้าจะมีความสุขมากๆ
รู้สึกเสียดายกับความรัก/ความรู้สึกดีๆครั้งนี้จัง T_T มีใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้าง
ถ้ารู้สึกว่าไม่ใช่ก็เป็นเพื่อนกันต่อ แต่ถ้าเราสารภาพรักไปแล้วโดนปฏิเสธมา เราก็จะเสียใจ แต่เราก็รู้สึกว่า เราได้ลองทำเต็มที่แล้ว
ถ้าเค้าไม่รักก็ไม่เป็นไร อาจจะเสียใจหลายเดือน แต่มันก็จะผ่านไปแล้วก็จะไม่เสียใจอีก
หรือ เวลาคบกับใครแล้วไปกันไม่ได้ ต้องเลิกกัน เราก็จะเสียใจ แต่ไม่เคยเสียดายเวลาและความรู้สึกที่มีร่วมกันมาเลย
แต่มาครั้งนี้ตอนนี้รู้สึก "เสียดาย" กับความสัมพันธ์ครั้งนึงมาก ไม่ใช่ เสียใจ แบบครั้งก่อนๆ
เราเคยแอบชอบคนๆนึง พอเริ่มได้พูดคุยทำกิจกรรมด้วยกันก็เริ่มรู้สึกดี ก็พยายามชวนเค้าคุย เค้าก็ดูคุยกับเราดี
แต่ตอนนั้นเราเพิ่งเข้ามหาลัยยังไม่มีความมั่นใจในตัวเอง คิดว่าคนอย่างเค้าคงไม่มีทางมาชอบเราได้หรอก
แล้วเราก็เลยห่างๆกันไปด้วยว่าเรียนคนละห้อง เวลาผ่านไป 2-3 ปีถึงตอนใกล้จะเรียนจบ มีเพื่นอสนิทของเราสองคน มาบอกเราว่า
เพื่อนเราคนนั้นเคยแอบชอบเรามาก เราแบบ... อึ้งไปเลย แล้วความรู้สึกความทรงจำช่วงนั้นที่เราสองคนใช้เวลาด้วยกันก็กลับมา
ตอนนี้เรารู้สึกเสียดายมาก ที่ทำไมตอนนั้นเราถึงได้ทิ้งโอกาสนั้นไป เพียงเพราะเราคิดว่า คนอย่างเค้าคงไม่มีทางชอบเราได้หรอก
ตอนนี้ใกล้จะเรียนจบแล้ว เค้าเตรียมสอบทุกอย่างพร้อมและตั้งใจว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศ และต้องเรียนนานมาก
อีกทั้งมีโอกาสสูงที่เค้าจะทำงานที่นั่นเลย (เราทราบทัศนคติเค้าพอสมควร)
ส่วนเราคงไม่ไปและวางแผนจะต่อที่เมืองไทย และ อยู่กับครอบครัว (เพราะเราไปเรียนต่างประเทศนาน เลยอยากกลับใช้ชีวิตที่ไทย)
อีกสองเดือนเค้าก็จะเรียนจบ เรารู้สึกใจหายมาก แต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่า จังหวะและเวลามันไม่ได้จริงๆ
แม้เราจะเข้าใจว่า คู่ชีวิต คือ คนที่ใช่ ในเวลาที่ใช่ แต่ความรู้สึกเจ็บลึกๆในหัวใจ จะใช้ตรรกะของสมองมาลบล้างเลย มันก็ต้องใช้เวลา
ณ ตอนนี้ เราไม่แน่ใจหรอกว่าเค้าเป็นคนที่ใช่หรือไม่ เพราะยังไม่เคยคบกัน แต่ด้วยเวลามันไม่ใช่ เราก็ต้องยอมรับมัน
คำเดียวเลย เสียดายมาก... แต่เราอยากเห็นเค้ามีความสุขและประสบความสำเร็จนะ
เรามองภาพเค้าออกเลยว่า ถ้าเค้าไปใช้ชีวิตที่โน่น ทำงานในสิ่งเค้าชอบ อยู่ในสังคมที่เหมาะสมกับเค้า เค้าจะมีความสุขมากๆ