ความรู้สึกของคนเรา ไม่มีใครบังคับได้หรอกจริงๆ ถ้ามันบังคับได้เราคงไม่อยากรู้สึกแบบนี้

เราคิดถึงคนๆนึง เขาเข้ามาในชีวิตเราโดยความไม่ได้ตั้งใจ เขาคือเพื่อนในกลุ่มเราคนนึงที่แต่ก่อนไม่ค่อยลงรอยกัน เรียกได้ว่าไม่ชอบเลยด้วซ้ำ
แต่อยู่มาวันนึงเขาก็ทักมา เขาทักมาระบายว่าโดนเทนู่นนี่ เราก็ปลอบไป เราจำมันได้ทุกอย่าง เราจำสายตาที่แกมองเขาได้ เราจำเสียงร้องไห้ของแกได้

เขาอ่ะทักมาหาเราทุกวัน คุยกันทุกวัน ตอบกันนาทีต่อนาที เขาชอบถ่ายรูปให้ดูว่าทำอะไรอยู่ เวลาเขามีคนคุยก็จะส่งแชทที่คุยมาให้ดูตลอดว่าเป็นยังไง โอเคมั้ย ถ้าไม่เราก็จะเคลียร์ให้เขา เราโคตรแพ้น้ำตาเขาเลย เห็นเขาร้องไห้เราทนไม่ไหวหรอก

ตอนไหนไม่รู้เรากับเขาโคตรสนิทกัน เที่ยวด้วยกัน นอนด้วยกัน เราปฏิเสธความรู้สึกมาตลอดว่า เห้ยแค่เพื่อนว่ะไม่ได้คิดไร เราคิดอย่างนี้มาตลอด จนมีคนๆนึงเข้ามาในชีวิตเขา คนนั้นเป็นคนดีเล่นกีฬา หน้าตาดี แต่ติดที่ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ ก็เราอีกนี่แหล่ะที่ต้องคอยตามส่องคนนั้นกับเขาทุกวัน และสุดท้ายก็คบกัน เราจำวันคบรอบของเขาสองคนได้ดี มันเป็นวันที่เรากับเขาไปเที่ยว เขายังบ่นกับเราอยู่เลยว่าถ้ามากับแฟนคงดี ทันทีที่เรารู้ว่าเขาคบกัน ใจนึงโคตรดีใจ แต่อีกใจโคตรสลาย เรายิ้มทั้งน้ำตา เห็นเขามีความสุขก็ดีแล้ว ทั้งหมดคือจุดเริ่มต้นแห่งความเปลี่ยนไป ทั้งๆที่แต่ก่อนเคยคุยกันนาทีต่อนาที ตอนนี้3ชั่วโมงเขาก็ค่อยตอบ มีค่าที่สุดแค่ตอนเสียใจกับตอนเหงา

เราคิดถึงคนที่ชอบอ้อนให้ซื้อลิปให้ คิดถึงคนที่ชอบรัวแชทมาตอนดึกๆ คิดถึงคนที่ชอบงอนเราเพราะเราเผลอหลับ55555 คิดถึงคนที่ไม่ชอบให้หายนาน คิดถึงคนที่อ้อนให้เรานอนดึกๆเพื่อที่จะได้คุยกัน
คิดถึงคนที่ชอบด่าเวลาเราไม่สบาย
คิดถึงคนที่ชอบส่งรูปมาว่าทำไรอยู่
คิดถึงทั้งที่รู้ว่ายังไงเขาก็ไม่คิดถึง

ถ้าผ่านมาอ่านก็อยากจะบอกว่า คิดถึงมากคิดถึงจนปวดหัวร้องไห้จนปวดตา เราทำอะไรผิดบอกหน่อยได้มั้ย จะยอมแก้ทุกอย่าง แต่ถ้าเบื่อกันแล้วจริงๆก็ขอให้โชคดี ดูแลหัวใจตัวเองดีๆนะคะคนเก่ง^_^