ว่าด้วยฟังจากเมื่อสัปดาห์ก่อนว่าเรื่องนี้มาม่าสนุกแน่ๆในครึ่งหลัง เลยต้องขอทำ Spoil  เรื่องนี้สักหน่อยให้เพื่อนๆที่ดูด้วยกันได้มาพูดคุยกันครับ



เหตุเนื่องจาก ฮาเสะ ผลการเรียนค่อนข้างแย่ในระดับนึง หลังครูบอกให้มาสอบซ่อมเสริมในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นจึงต้องไปขอร้องฟูจิมิยะให้มาช่วยติวพิเศษให้ด้วยแน่นอนสาวเจ้าไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้วที่จะช่วยให้เลยเป็นอัน OK โดยสาวเจ้าบอกว่า ไปติวที่บ้านตัวเองดูเอาม่ะ

( ฟูจิมิยะเองก็ดีใจด้วยที่พึ่งเคยมีเพื่อนมาเที่ยวบ้านตัวเองแบบนี้ )



แต่พึ่งตอบตกลงกันได้ไม่เท่าไร ซากิ ที่ขึ้นมาบนดาดฟ้าก็มาขอร้องฟูจิมิยะถึงที่ว่าช่วยติวเสริมให้ตัวเองด้วยคน




สิ่งแรกเมื่อได้มาเหยียบบ้านหลังนี้ก็คือ การต้อนรับของคุณแม่ โดยคุณแม่เห็นพวกฮาเสะคุงแล้วถึงกับดีใจจนออกนอกหน้าเป็นพิเศษ ถึงกับเอ๋ยปากถามว่า ทุกคนชอบทานเค้ก รึเปล่า




ในห้องส่วนตัวของฟูจิมิยะ ซากิ ไม่ทันไรก็ขอลงไปนอนเตียงของฟูจิมิยะ เข้าไปแล้ว ส่วนทาง ฮาเสะ และ โชโกะ พอได้เห็น กระดาษเตือนให้อ่านไดอารี่ ซึ่งฟูจิมิยะแปะไว้ที่หน้าห้อง ก็เข้าใจว่านั้นคือสิ่งเตือนใจให้ต้องอ่านไดอารี่ทุกสัปดาห์สินะ



หลังเริ่มติวพิเศษกันไปได้พักใหญ่ คุณแม่ก็ได้เข้ามาในห้องพร้อมของทานว่างคือ เมล่อนปัง และ น้ำชา ทั้งได้ทำความรู้จักกับฮาเสะคุงและเพื่อนๆอีก สำหรับคุณแม่เรื่องแบบนี้คงเป็นอะไรที่น่ายินดีมากสำหรับลูกสาวเพราะถึงกับบอกว่า

แม่ - คาโอริพูดถึงเธออยู่เสมอเลยละ ถึงกับตื่นแต่เช้าลงไปทำไข่ม้วนเลยด้วย



ในขณะที่ฮาเสะคุงไปห้องน้ำ อาจเพราะซากิที่หนังท้องตึงหนังตาเลยหย่อนยานจนหลับไปแล้ว เลยถือว่า การที่เธอได้อยู่ด้วยกันกับโชโกะในห้องแบบนี้คือ เหตุการณ์ครั้งแรกของเธอเลยก็ว่าได้ แน่นอนพฤติกรรมมันฟ้องออกมาหมดทางสีหน้า โชโกะ ก็มองออกตั้งแต่แรกว่า ตัวเองทำให้กลัวเปล่า ?




หลังฮาเสะเข้ามาในห้อง แล้วเห็นบรรยากาศมันแปลกๆเลย จึงทำให้คิดไปได้อย่างเดียวว่า โชโกะ ทำให้ฟูจิมิยะรู้สึกกลัวหรือเปล่า จนเกือบจะมีเรื่องกันแล้ว แต่โชคดีหรือว่าอย่างไร  ซากิ ซึ่งเป็นคนเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเริ่มทำการ



จับแขนฟูจิมิยะ และ แขนโชโกะ ชูขึ้นฟ้าบอกว่า

ซา - คาโอริจัง
ซา - และ คิริวคุง
ซา - จะเริ่มปฎิบัติการ 'ช่วยให้คาโอริจังกับคิริวคุงเป็นเพื่อนกัน' ณ บัดนี้

เหตุที่ฟูจิมิยะรู้สึกกลัวว่าอยู่กับโชโกะเพราะ โชโกะ ตลอดเวลาจะเอาแต่ทำหน้าบื้อตึงไม่รู้สึกรู้สาอะไร ทั้งยังพูดอะไรไม่ค่อยเกรงอกเกรงใจในเรื่องการรักษาน้ำใจของคนอื่น และที่สำคัญคือ ไม่เห็นยิ้มเลยสักนิด
เรื่องหาตรงนี้เลยมีแค่ว่า ทั้ง 2 คนคือ ซากิและฮาเสะ เชียร์ให้ ฟูจิมิยะ ลองพยายามพูดกับ โชโกะ ดูแต่คำถามที่ถามไปดูจะไม่ค่อยเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องการเป็นเพื่อนสักเท่าไร ตัวโชโกะ

ฟูจิ - ( เข้าไปตบหลังเบาๆ ) หวังว่าเธอจะเป็นเพื่อนกับชั้นอีกนะ คิริวคุง
โช - ( มองด้วยแววตาเลื่อนลอย ) อืม



ในช่วงลากลับบ้าน เพราะซากิลืมมือถือตัวเองไว้ในห้องฟูจิมิยะเลยขอรีบกลับไปเอาแปปนึง ในขณะเดียวกัน แม่ของฟูจิมิยะก็ได้มอบ จม. ฉบับให้แก่ ฮาเสะ ไว้  หลังแยกทางกับ ซากิ โชโกะได้ถามว่าเนื้อหา จม. เขียนว่าอะไร



เนื้อหาของ จม. บอกแต่เพียงว่า

" พรุ่งนี้หลังเลิกเรียน ช่วยมาที่สวนสาธารณะ พอดีมีเรื่องต้องการจะพูดกับเธอ "
แม่ฟูจิมิยะ


จบครึ่งแรก


ครึ่งหลัง  ขอข้ามไปฉากเด็ดกันเลยครับ



หลังฮาเสะสอบซ่อมเสริมเร็จแล้ว ตัวเองก็รีบไปหาแม่ฟูจิมิยะโดยด่วน ซึ่งเนื้อหาโดยหลักก็เกี่ยวกับตัวฟูจิมิยะนั้นแหละเกี่ยวกับเรื่องความทรงจำของเพื่อนที่จะหายไปเมื่อครบ 1 สัปดาห์

สำหรับผู้เป็นแม่แล้วเรื่องที่ลูกสาวตนเองเป็นแบบนี้ ตัวเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมลูกสาวตนเองถึงสูญเสียความทรงจำไปแต่เฉพาะเรื่องเพื่อนเท่านั้น แต่สิ่งที่เธอคิดว่าอาจจะมีส่วนให้เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะเหตุการณ์ตอนนั้นก็ได้  




ย้อนกลับไปในตอนที่ฟูจิมิยะพึ่งอยู่แค่ ป.6 ตัวเธอได้ถูกอุบัติเหตุรถชนเข้า โดยผู้ที่รู้เห็นเหตุการณ์ ในตอนนั้นได้ให้ปากคำว่า ในตอนเกิดเหตุการณ์ เห็น ฟูจิมิยะ วิ่งข้ามถนนโดยไม่ได้มองสัญญาณไฟจราจรว่ามันเป็นสีแดงแล้ว ซึ่งหลังจากจบเหตุการณ์นั้นแล้วพาส่งโรงพยาบาล เธอก็หลับยาวไปหลายวัน  แต่เมื่อเธอตื่นขึ้นมา คำพูดแรกที่เธอเอ๋ยออกมาเมื่อ แม่ได้พาเพื่อนๆที่โรงเรียนมาเยี่ยมก็คือ

ฟูจิ - เอ๋ ? ใครกันนะ คุณแม่ ?
แม่ - ใครเหรอ ? ก็บรรดาเพื่อนๆของลูกที่โรงเรียนไง ?
ฟูจิ - เพื่อน ? เหรอ ?



แม้จะให้หมอตัวดูอาการทางสมองแล้วก็ไม่มีแม้แต่จะพบอาการผิดปกติใดๆในสมองเลยสักนิด แม้จะรักษาจนหายแม้มีเพียงเฉพาะเรื่อง ความทรงจำของเพื่อน เท่านั้นที่ไม่อาจทราบที่มาของโรคนี้ได้ ซึ่งจากที่แม่ลองคิดดูอาจจะเป็นเพราะ สาเหตุบางประการ ที่เธอได้เจอมากับเพื่อนคนหนึ่งทำให้กระทบกระเทือนจิตใจเธออย่างมาก



ทั้งที่ฟูจิมิยะก่อนที่จะถูกรถชนตัวเธอคือเด็กน้อยน่ารักวัยใสที่ชอบเล่นสนุกกับเพื่อนและยิ้มแย้มเบิกบานอยู่เสมอ ซึ่งพอเลิกเรียนแล้วกลับมาบ้านเธอก็มักจะเล่าเรื่องเพื่อนที่โรงเรียนให้ตัวเองฟังอยู่ตลอด

ในตอนส่วนนี้ ฮาเสะ ลองถามถึงเหตุการณ์ในวันนั้นดูจากแม่ฟูจิมิยะว่า ก่อนที่ฟูจิมิยะจะออกไปข้างนอกเธอมีท่าทีอย่างไร



ตัวแม่ว่าไปตามที่เห็นในตอนนั้นคือ วันนั้นเป็นวันอาทิตย์เธอได้ขอออกไปข้างนอกซึ่งคิดว่าน่าจะออกไปหาเพื่อนคนสำคัญคนนั้น ซึ่งเธอออกไปด้วยสีหน้าที่ร่าเริงแจ่มใสแบบทุกครั้ง

ถึงจะถามต่อไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาอีกแล้วเพราะปริศนาของโรคร้ายนี้ ตัวคีย์เวิร์ดสำคัญก็คือ

"เพื่อนคนสำคัญ" และ "ความจริงจากปากฟูจิมิยะเอง"

ตอนท้ายแม่มีแอบแซวเล็กน้อยว่า



แม่ - นิ...เคยได้จับมือกันรึยัง ?
ฮา - ( ร้อนรน ) พะพะพะพะ!!! พวกเราเป็นแค่เพื่อนกันครับ!!!!

สิ่งสุดท้ายที่แม่ฟูจิมิยะบอกไว้คือ

แม่ - รบกวนเป็นเพื่อนกับคาโอริต่อไปด้วยนะ
ฮา - ครับ




เย็นวันนั้นในขณะที่แม่ลูกกำลังเตรียมอาหารกันอยู่ ฟูจิมิยะก็เล่าเรื่องเพื่อนของเธอที่โรงเรียนเช่นปกติอย่างที่เคยทำกับแม่ ซึ่งแม่เองก็ดีใจเช่นกันที่ลูกสาวเล่าเรื่องเพื่อนตนเองพร้อมกับรอยยิ้มนั้น



วันศุกร์




หลังจากจบตอนที่แล้วเป็นต้นไป ฟูจิมิยะก็เป็นตัวของตัวเองได้ในที่สุด เพื่อนมิตรสหายทั้งหลายต่างก็มาสวัสดียามเช้าอย่างสนิทสนม กระทั้ง ซากิ ฮาเสะ และ โชโกะ ก็เข้ามาทักทายตามปกติเช่นเคย




เวลาพักเที่ยง ผลสอบถึงจะเพิ่มเป็น 32 คะแนนที่ถือว่าพอใช้ได้ก็ตาม แต่เพราะฟูจิมิยะนั้นแหละที่ช่วยให้ตัวเองผลการเรียนพัฒนาขึ้นมาได้แบบนี้  ฝั่งฟูจิมิยะก็ดีใจเช่นกันที่ตัวเองได้กล่าวว่า สวัสดีตอนเช้า กับเพื่อนๆในห้อง ซึ่งเรื่องทุกอย่างในวันนี้หลังวันจันทร์ เธอจะอ่านในไดอารี่เพื่อจดจำเรื่องแสนสุขพวกนี้


สำหรับวันจันทร์แล้ว



ตัวพวกเราคนดูทั้งหลายคนเป็นวันที่ HP หมดหลอดกันอีกครั้งเพราะต้องตื่นแต่เข้าไปทำงานหรือเรียนหนังสือกันต่อ แล้วจะกลับมาเต็มเมื่อถึงวันศุกร์
แต่สำหรับฮาเสะแล้ว วันจันทร์คือวันนี้ที่ตนเองจะต้องพูดคำๆนั้นกับฟูจิมิยะอีกครั้งและอาจจะตลอดไปนั้นคือ

" ฟูจิมิยะซัง ช่วยกรุณาเป็นเพื่อนกับผมด้วยครับ "

แน่นอนฟูจิมิยะเองก็ถามอีกครั้งว่า

ฟูจิ - ฮาเสะคุง เธอจะพูดคำนั้นกับชั้นอีกครั้ง ในสัปดาห์หน้าอีกได้มั้ย ?
ฮา - ........



ฮา - ( ยิ้มให้ ) แน่นอน




เรื่องการคบเป็นเพื่อนกันระหว่าง ฮาเสะ และ ฟูจิมิยะ ไม่ว่าตนเองและเธอจะรู้ว่ามันจะต้องหายไป กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ไม่ว่าจะอีกครั้งที่ต้องพูดคำนั้น ทุกอาทิตย์  จะกี่ครั้งก็แล้วแต่

10 ครั้ง
100 ครั้ง
1000 ครั้ง

หรือตลอดชีวิตการคบเป็นเพื่อน ตัวฮาเสะ ก็จะพูดคำนั้นออกมาด้วยรอยยิ้มต่อหน้าเธอทุกครั้ง

หวังว่าความสุขเช่นนี้จะคงอยู่ต่อไปเรื่อยๆ


จบตอน


ตอนต่อไป