หนูขอปรึกษา ขอคำแนะนำมุมมองผู้ใหญ่หน่อยค่ะ
คือ หนูยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ส่วนพี่เค้าทำงานแล้วค่ะ
ตอนนี้คบกันก็สามปีแล้ว เราอยู่ไกลกันค่ะ เจอกันประมาณเดือนละครั้ง ครั้งละวันนึง ไปกินข้าวดูหนังกัน
เมื่อก่อนพี่เค้าทำงานเป็นลูกจ้าง ก็เลยมีเวลาคุยกันหลังพี่เค้าเลิกงานตลอดทุกวัน
ตอนนี้พี่เค้าทำงานรับราชการทหาร ด้านงานสารบรรณได้ประมาณ 6 เดือนเเล้วค่ะ
ทุกวันจะก็จะเข้างาน เจ็ดโมงครึ่ง เลิกงานก็ประมาณเที่ยงคืน กว่าจะกินข้าว อาบน้ำเสร็จก็ตีหนึ่งตีสอง
บางคืนถ้างานเยอะ เตรียมประชุมก็อาจจะไม่ได้นอนเลย
เสาร์อาทิตย์ก็ไม่ได้หยุด วันหยุดราชการก็ไม่ได้หยุด
แรกๆ หนูก็เข้าใจ เพราะพี่เค้าเป็นคนจริงจังกับงานมาก อยากให้กำลังใจเค้า เป็นคนข้างๆ ไม่อยากให้เหนื่อยกว่านี้
แต่พอหลังๆ หนูก็เริ่มท้อ ทุกคนต้องรอพี่เค้าเลิกงานตีหนึ่ง พี่เค้าก็จะโทมาบอกว่า กลับแล้วนะ ขอนอนก่อนนะ เหนื่อยมาก บางทีก็น้ำตามันก็แอบไหล
เป็นแบบนี้ทุกวัน จนความรู้สึกมันไม่ไหว
หนูก็เคยพูดหลายครั้งแล้วบอกว่า ถ้าว่างๆโทมาหากันบ้างนะ แปปนึงก็ยังดี แต่พี่เค้าก็ชอบพูดว่า พี่ไม่มีเวลามาเล่นๆเเล้วนะ
พี่เค้าบอกว่า พี่เค้าก็เหนื่อย ให้ทำไงล่ะ มันพยายามเข้าใจ
แต่พอถึงจุดๆนึงทุกวัน
มันน้อยใจมากแต่พูดอะไรไม่ได้ หนูก็ระเบิดออกมา
พี่เค้าก็บอกว่า หนูไม่มีวันเข้าใจหรอก ตัวเองยังเรียนอยู่ พี่ไม่มีเวลามาเล่นๆเเล้วนะ ตอนนี้พี่โตขึ้นแล้วไม่เหมือนเมื่อก่อน
มันเห็นเพื่อนที่คบกับแฟนรุ่นเดียวกัน บางทีก็แอบคิดว่า ถ้าเกิดเราคบกับคนวัยเดียวกันมันคงดีกว่านี้
หนูก็ไม่ได้ต้องการให้เค้ามาสนใจหนูมากมายหรอกค่ะ แค่อยากให้พูดดีๆกันบ้าง ไม่ใช่หงุดหงิดเรื่องงาน หาว่าเรางี่เง่า ทำตัวเป็นเด็ก
แค่โทมาหากันบ้างเวลาว่างสักนาทีก็ยังดีว่า คิดถึง ยังเหมือนเดิม T T แต่ทำไมตอนนี้พี่เค้าเปลี่ยนไปเยอะจัง
หนูแค่อยากมองมุมมองของผู้ใหญ่บ้าง ว่าสิ่งที่หนูคิดว่าเราต่างกันเกินไป ด้านความคิด ทัศนคติ วัย จนอยากห่าง หนูคิดถูกมั้ย? เป็นแฟนกันถ้าวันนึงคุยกันไม่ถึงสองนาทีต่อวัน จะคบกันทำไม ? หรือความคิดหนูยังเด็ก งี่เง่าเกินไปเหมือนพี่เค้าพูดค่ะ ขอคำแนะนำหน่อยคะ