อดีตที่หลั่งไหล อดีตที่ถูกปลุกขึ้นมา ด้วยคิดคำนวณแล้วว่าสิ่งเหล่านี้จะทำให้บรรลุจุดประสงค์และจุดมุ่งหมาย ถ้าหลอกตัวเองได้จนถึงขีดได้จนถึงระดับ เรื่องไหน ๆ ก็กลายเป็นเรื่องจริงได้ทั้งนั้น ก็ inception ไว้แล้วว่าเราเกลียดแสนเกลียด สั่งการสมองไว้แล้วมีเหตุผลเสมอสิ่งที่เราทำไปเพราะอะไรเพราะเหตุใด แต่หยดน้ำตาทีไหล คำพูดคำจาที่ย้อนกลับไปเหมือนเมื่อครั้งยังดีกัน หางเสียงที่สั่นเทาเป็นบางครั้ง แล้วยังเมนูอาหารนั่น .... แผนหรือ ... สวนหนึ่งคงใช่ แต่เคยได้ยินไหมเบื้องหลังคำโกหกมักมีความจริงซ่อนอยู่ บางครั้งในสัญชาตญาน ... บางครั้งส่วนที่เป็นใจจริงมันก็สำแดงตัวเองออกมากก่อนที่สมองจะทันคิดไตร่ตรอง

แต่ในเมื่อยึดติดกับอะไรบางอย่างและอยู่กับอารมณ์เจ็บปวดนานเกินไป ผลที่เกิดขึ้น คือ มองไม่เห็นอะไรนอกจากความเจ็บปวดของตัวเองจนกระทั่งหาเหตุผลต่าง ๆ นานามาเรียงร้อยและแนบเนียนว่าการกระทำของตนนั้นถูกต้อง เหมาะสม ไม่เหลือพื้นที่ใด ๆ แก่สิ่งที่ข้อเท็จจริงที่เราไม่คาดคิด เมื่อเดิมพันครั้งนี้หมดหน้าตักแล้ว ถ้าเค้าไม่แพ้ก็ต้องเป็นเราที่พ่าย แล้วจะยอมให้เป็นเช่นนั้นหรือ จะยอมให้เป็นเช่นอดีตหรือ  ไม่สิเราจะต้องไม่ตาย เราจะต้องอยู่ ให้ผู้หญิงคนนั้นได้รู้ Disaster เป็นอย่างไร

เขมชาตินึกว่าตัวเองพร้อม พร้อมสำหรับการแก้แค้น พร้อมสำหรับการเอาคืน ไม่ว่าจะหุบหวชั้นไหน นรกขุมใด ก็พร้อมจะเดินก้าวไป แต่เขาไม่รู้เลยว่าโฉมหน้าของหุบเหวที่ไร้ก้น หรือ นรกขุมที่ลึกที่สุดมันเป็นอย่างไร และนับตั้งแต่เขาเขียนจดหมายฉบับนั้นวางมันไว้ที่ห้องนอนในสวิส เขารู้ว่ามันคือทางเดินที่ทอดยาวพาสุริยาวดีสู่ลานประหาร เขามัดกับหลักแล้วเผาเธอทั้งเป็น แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่รู้ก็คือการที่เขาทำเช่นนั้นกับเธอ เขาก็ลากตัวเองขึ้นตะแลงแกงไปด้วย แล้วมันก็กลายเป็นเขาเองที่ลงสู่หุบเหวและนรกที่ลึกที่สุด ร้อนที่สุด และ ทรมานที่สุด นั้นคือการถูกขังเอาไว้ในใจของตัวเอง

เมื่อไม่ต้องหลอกลวง ไม่ต้องสร้างชั้นอารมณ์ขึ้นมาปกปิดสิ่งที่อยู่ลึก ๆ ภายใน เลเยอร์ทั้งหลายถูกลอกทิ้งไปหมด ปิดเกมส์แล้วนี่ ไม่จำเป็นจะต้องสร้างหน้ากากอะไรอีกต่อไป ในวันนี้เหลือแต่เขมชาติกับใจจริงของตัวเองล้วน ๆ ที่สวิสเซอร์แลนด์เขมชาติเดินปั้นหน้าออกมาอย่างผู้ชนะ อารมณ์ทุกอย่างสดใหม่ ปิดจ็อบได้อย่างครบถ้วนบริบูรณ์ ด้วยการขอแต่งงานเลิศเลอตามแผนที่วางไว้ ไม่ได้สังเกตสังกาว่าทุกอย่างสวยงาม หรูหรา แต่แห้งแล้ง ไม่ได้เปี่ยมด้วยอารมณ์ ความรู้สึก และ ความหมาย เหมือนมื้ออาหารมื้อนั้น ... ไม่ต้องมีบอลลูนใหญ่ยักษ์ คำขอแต่งงานและการคุกเข่า แหวนเพชรน้ำงาม มีเพียงเราและอารมณ์ล้นใจที่มี เพียงแค่นั้นก็ทำให้เขมชาติมีน้ำตา

ยิ่งกลับมาประเทศไทย นานวันผ่านไปเท่าไหร่ ความลำพองใจในชัยชนะยิ่งลดลง เงาของสุริยาวดีทอดทับไปทุกที่ อาหารที่กิน กิจกรรมที่ทำ ชะเง้อชะแง้ทุกครั้งไป วินาทีใดวินาทีหนึ่งนี่แหละ ...  เธอจะเดินเข้ามาพร้อมถ้วยกาแฟและมะนาวฝานเหมือนที่เคยเป็นมา ทุกสิ่งอย่างที่พบเจอมาย้ำเตือนให้นึกถึงสุริยาวดีได้เสมอ แม้มันแทบไม่มีอะไรที่จะนำมาเกี่ยวข้องกันได้ ใจก็ประหวัดไปถึงผู้หญิงคนนี้ ยิ่งนานวันยิ่งหนักข้อขึ้น จนกระทั่งโทรศัพท์คู่หมั้นตัวเองก็ไม่อยากจะรับ


ใจเริ่มลอย ไม่ใช่แค่ยามเผลออย่างที่เคยเป็นมา ตอนนี้ใจลอยทั้งวันไม่ว่าจะอยู่กับใคร หัวใจก็ล่องลอยไปหาผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ทำทุกอย่างทั้งดีที่สุดและร้ายที่สุดเพื่อให้เธอได้รับรู้ว่าเรายังมีตัวตนอยู่ตรงนี้ให้เธอได้จดจำให้เราเป็นความทรงจำส่วนหนึ่งที่เธอจะไม่ลืม แล้วมันเพื่ออะไร เพื่อให้เธอเดินจากเราไปอย่างนั้นหรือ ? มันใช่หรือเปล่าสิ่งนี้ที่เราต้องการ ได้ทุกอย่างแล้วนี่ ไม่ว่าจะเป็นการแก้แค้น ไม่ว่าจะเป็นการแต่งงานกับคนที่คิดว่าคู่ควร แล้วทำไม ? ทำไมมันถึงอย่างนี้ล่ะ ทำไมเรายังใจลอย ยังเจ็บปวด ยังร้อนหนาวกับผู้หญิงคนนั้นไปทุกครั้ง